Γνώρισα τον Σεφέρη το 1970, την εποχή των 18 Κειμένων. Συμμετείχε σ’ αυτά με τις «Γάτες του Άη Νικόλα». Κάμποσο πιο πριν είχε δώσει στη δημοσιότητα την γνωστή δήλωσή του κατά της Χούντας. Αμέσως έπειτα την προσυπογράψαμε και εμείς, οι υπόλοιποι από τους 18. Ήταν η αρχή των δοσοληψιών μου με την Ασφάλεια.

Δεν μπορώ να πω ότι μέχρι τότε υπήρξα συστηματικός αναγνώστης της ποίησής του. Παρ’ όλο το κύρος του Νόμπελ. Κάτι δεν μου πήγαινε, ίσως μια αίσθηση επιτήδευσης, που ήξερε να την κρύβει τόσο καλά. Την ίδια επιτήδευση την βρήκα αργότερα στα ημερολόγιά του. Αλλά εκεί ήταν φανερό ότι έχτιζε το σκαρί της υστεροφημίας του.

Αναντίρρητα ήταν μάστορας. Χειριζόταν τη γλώσσα και εκείνη τον υπάκουε σαν φοράδα. Ίσως τελικά να μην ήταν επιτήδευση το στοιχείο που με ενοχλούσε αλλά αυτή η περίσσεια της τεχνικής του. Όσο κι αν ο ίδιος επεσήμαινε ότι παραφορτώσαμε την τέχνη με μαλάματα δεν απέφυγε το λάθος. Φυσικά σε μιαν άλλη εκδοχή από εκείνην που ο ίδιος καυτηρίαζε. Εντούτοις θα συνιστούσα σε κάθε νέο ποιητή να σκύψει απάνω του. Να τον μελετήσει. Ήξερε τις πηγές, είχε αντλήσει απ΄όλες: κλασσική γραμματεία, Βίβλο, δημοτικό τραγούδι. Και τις χρησιμοποιούσε με ευφυΐα.

Το «΄Εξη νύχτες στην Ακρόπολη» είναι το μυθιστόρημα ενός ποιητή. Όχι ακριβώς το πάρεργό του. Εξ αντιδιαστολής του χρωστάω ένα καλό μάθημα. Περισσότερα ωστόσο χρωστάω στις «Δοκιμές» του. Στις πρώιμες κυρίως. Η ματιά του έκοβε. Η επαφή επίσης με τα σύγχρονά του ρεύματα τον οδηγούσε σε θέσεις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.

Το 1971 ο Σεφέρης πέθανε. Η κηδεία του έγινε πάνδημη. Είκοσι οχτώ χρόνια πριν, το 1943, μαθητής του δημοτικού στην Σπάρτη, είχα οδηγηθεί στη Μητρόπολή της -όλα τα σχολεία συντεταγμένα- σε μια εξόδιο δέηση για έναν άλλο ποιητή, τον Κωστή Παλαμά.

Τι ωραία μοίρα οι ποιητές να γίνονται ταγοί των λαών τους σε δύσκολες περιστάσεις. Και τι ωραία τύχη να κηδεύονται απ’ αυτούς.

ανέκδοτο