Πεζογραφία:

Το εμφύλιο σώμα. Πολυφωνική μεταμυθοπλασία, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου (2014) [Περιλαμβάνει τα βιβλία: Στο όνειρο πάντα η Πελοπόννησο, Γαβριηλίδης (2001), Τα άλογα της Αρκαδίας, Πόλις (2002), Ο Καρτέσιος στην Τρίπολη, Πόλις (2003), Η περούκα της Σοφίας Νέρη, Μεταίχμιο (2005), Η μέρα με τις δεκατέσσερις νύχτες, Καστανιώτης (2007), καθώς και άλλα κείμενα]

Στην αγκαλιά της Μπετίνας. Πολυφωνική μεταμυθοπλασία (εν εξελίξει αφηγηματικός κύκλος) [Θα περιλάβει τα βιβλία: Αυθάδεια λαγνεύουσα. Ερωτικές ιστορίες και φαντασίες, Κέδρος (2016), Στον καιρό της ανέχειας. Ερημόλαλες ιστορίες και εξουσίες, Βιβλιόραμα, εκτός εμπορίου (2017), Η αλήθεια∙ και ο άλυπος θάνατος, Βιβλιόραμα (2019), Βαλς, (ανέκδοτο), καθώς και άλλα κείμενα]

Δοκίμια:

Κ. Γ. Καρυωτάκης. Φύλλα πορείας, Γαβριηλίδης (1998)

Τέος Σαλαπασίδης. Μια παρουσίαση, Γαβριηλίδης (1999)

Από την ήττα στη σιωπή, Γαβριηλίδης (2000)

Όψεις της σύγχρονης ποίησης. Δοκιμή πρώτη, Γαβριηλίδης (2003)

Η παρτίδα. Ένα παιχνίδι λογοτεχνίας και ιστορίας, Βιβλιόραμα (2004)

Οι Εστέτ, Poema (2013)

Η μεταμυθοπλασία στη νεοελληνική πεζογραφία, Βιβλιόραμα (2017)

Επιμέλεια συλλογικών τόμων:

Για τον Ηλία Λάγιο, Ερατώ (2005)

Γιάννης Πάνου, Από το στόμα της παλιάς Remington. 25 χρόνια μετά, Καστανιώτης (2006)

Μετά το ’89. Στους δρόμους της ιστορίας και της λογοτεχνίας, Γαβριηλίδης (2007)

Θεωρία, λογοτεχνία, αριστερά, Το πέρασμα (2008)

Κ. Π. Καβάφης. Κλασικός και μοντέρνος, ελληνικός και παγκόσμιος, Poema (2013)

Ο ποιητής Ηλίας Λάγιος. Δέκα χρόνια από τον θάνατό του, Ερατώ (2015)

Ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης και η μεταπολεμική αριστερή διανόηση (μαζί με τον Γιάννη Παππά), Διαπολιτισμός (2016)

1917. Η Οκτωβριανή επανάσταση και η Ρώσικη πρωτοπορία (μαζί με τον Κώστα Χριστόπουλο), Βιβλιόραμα (2017)

Η μεταμυθοπλασία, ως αφηγηματικός τρόπος και κριτική του μεταμοντερνισμού, Βιβλιόραμα (2018)

Άλλες εκδόσεις:

Φωνές, τεύχη 1-4, εκτός εμπορίου (2009-2010)

Αερσίλοφος χώρα, έκδοση λογοτεχνικού αρχείου, Το πέρασμα (2011)

Υπό το φως της κρίσης. Τρία δοκίμια, για τη σύγχρονη ποίηση, πεζογραφία και κριτική, εκτός εμπορίου, Βιβλιόραμα (2013)

Το μεταχθές και το προαύριο. Ένα λογοτεχνικό σχόλιο για τον ιστορικό κύκλο της νεωτερικότητας, piano acts Σπύρος Πολυχρονόπουλος, ηλεκτρονική έκδοση σε CD, Poema (2014)

Στιγμές χειραφέτησης. Η μελαγχολία της ιστορίας, το δημοψήφισμα, και ο Κώστας Βάρναλης, εκτός εμπορίου, Βιβλιόραμα (2015)

Επιμέλεια σειρών:

Εκ νέου, τόμοι 1-16, Γαβριηλίδης (1999-2004)

Σολωμικά, τόμοι 1-2, Poema (2017-2018)

Η μεταμυθοπλασία στη νεοελληνική πεζογραφία

Κεφαλληνίας 3, 113 61 Αθήνα.

Κεντρώνω (ρ. μετ.). Νύσσω διά κέντρου∙ κτυπώ ή τρυπώ με το κεντρί∙ τσιμπώ.||Εμβολιάζω, εγκεντρίζω φυτόν∙ φελιάζω.||Πλησιάζω ή φθάνω εις το κέντρον (του ουρανού): εκέντρωσεν ο ήλιος.

     Κέντρωνες (οι). Αρχαίος γαλατικός λαός, οικών εν τη περιοχή των Άλπεων.

     Κέντρων – ωνος (ο), λατ. cento. Λογοτεχνικόν είδος. Ενεφανίσθη από του τέλους της αρχαιότητος. Η αυτοκράτειρα Ευδοκία, ο μελωδός Κοσμάς και άλλοι εποίησαν κέντρωνας, εκ στίχων του Ομήρου ιδίως, τα άλλως λεγόμενα ομηρόκεντρα, μία δε τραγωδία εκ 2640 στίχων υπό τον τίτλον «Χριστός πάσχων», αποδιδομένη εις Γρηγόριον Ναζιανζηνόν, συνετέθη υπό του αγνώστου συγγραφέως της εκ στίχων ους ηρανίσθη εκ γνωστών δραμάτων του Ευριπίδου. Ανάλογα λατινικά εποιήθησαν εκ στίχων του Βιργιλίου. Πλήθος κεντρώνων παρήγαγον, κυρίως κατά τον Μεσαίωνα, οι μοναχοί τόσον του Βυζαντίου όσον και της Δύσεως.

     Εις την θεωρητικήν θεμελίωσιν του κέντρωνος προέβη ο Αμπουλχαλίντ Μουχάμαντ ιμπν Άχμαντ ιμπν Μουχάμαντ ιμπν Ρουσντ, ακολούθως ονομασθείς Μπενραΐστ, μετέπειτα Αβενρίζ, ύστερον Αμπέν-Ρασάντ ή και Φίλιους Ροσάντις, μετά δε παρέλευσιν ενός αιώνος αποκληθείς Αβερρόης, δώσας κοσμολογικήν και ανθρωπολογικήν σημασίαν εις τον ποιητικό νου. Κλίνων προς τας πανθεϊστικάς αρχάς, υπεστήριξε ότι δεν υπάρχει παρά είς μόνος ποιητικός νους διά πάντας τους ανθρώπους και ότι η ιδιαιτέρα ψυχή εκάστου ανθρώπου, προωρισμένη να χαθή μετά του σώματος, δεν γίνεται ικανή να διανοείται παρά μόνον εκ της παροδικής της ενώσεως μετά του καθολικού νου.

     Σπουδάσας Θεολογίαν, Κανονικόν Δίκαιον, Ιατρικήν, Μαθηματικά και Φιλοσοφίαν, εφήρμοσεν την θεωρίαν του αντιμετωπίσας τον Αριστοτέλη κατά τρεις τρόπους: α΄) αναφέρων εκάστην παράγραφον του έργου του και εξηγών αυτήν κατά λέξιν∙ β΄) αναφέρων τας πρώτας λέξεις εκάστης παραγράφου και εξηγών κατόπιν το σύνολον, χωρίς να διακρίνηται, εκ πρώτης όψεως, τι ανήκει εις αυτόν και τι εις τον Αριστοτέλη, και γ΄) παραφράζων ή μάλλον συνθέτων ολόκληρα φιλοσοφικά δοκίμια, με τους ιδίους τίτλους του έλληνος φιλοσόφου.

     Ο Αβερρόης, γόνος καλλίστης οικογενείας της Ανδαλουσίας, εγεννήθη εν Κορδούη, τω 1126, και απέθανεν εν Μαρόκω, τω 1198.

(Από το βιβλίο Το εμφύλιο σώμα. Πολυφωνική μεταμυθοπλασία, 2014, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)