ΠΟΙΗΣΗ

Μετοικεσία, Θεσσαλονίκη, Νέα Πορεία 1972, σελ. 32.
Ανιχνευτές, Θεσσαλονίκη, Νέα Πορεία 1974, σελ. 40.
Alone (ποιήματα στον Ε.Α. Poe), Αστήρ 1975, σελ. 32.
Τέφρες, Θεσσαλονίκη, Νέα Πορεία 1980, σελ. 48.
Έδαφος, Θεσσαλονίκη, Νέα Πορεία 1981, σελ. 48.
Καταγωγή, Εστία 1984, σελ. 64.
Οι κήποι της Σελήνης, Ρόπτρον 1990, σελ. 48.
Χώμα από ουρανό (ποίηση 1983 - 1995), Πατάκης 1996, σελ. 160. ISBN : 960-360-904-8
Ο ήλιος στην τάφρο, Νεφέλη 2004, σελ. 50

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

Φάσματα φθοράς (αφηγήματα), Καστανιώτης 1994, σελ. 112, ISBN 960-03-1191-9
Το ρόδο και ο λωτός (οδοιπορικό στο Πεκίνο), Πατάκης 1995, σελ. 284. ISBN 960-360-526-3
H κοίτη του χρόνου, (τόποι, πόλεις, άνθρωποι), Πατάκης 1999, σελ. 480. ISBN 960-378-212-2
Το τραίνο της λογοτεχνίας, (αφηγήματα), Κέδρος 2004, σελ. 130, ISBN: 960-04-2523-Χ

ΔΟΚΙΜΙA

Η κρίση και η καταστολή, Νεφέλη 1986, σελ. 192.
Οι σημαίες του αναχρονισμού, Τυπωθήτω-Δαρδανός 2004, σελ. 255

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ (επιλογή)

Γερμανικά
Anastassis Vistonitis, Wellen des schwarzen Meeres, Gedichte. (Κύματα της Μαύρης Θάλασσας, ποιήματα). Μτφρ. Dadi Sideri-Speck. Verlag Im Waldgut, σελ.48

Δωδεκανήσου 30,
152 35 Βριλήσσια

BIOΓPAΦIA

Τρεις μετά τα μεσάνυχτα.
Mες στο ρολόι παραμονεύει ένα τετράποδο,
το μήνυμα που έστειλες δεν έφτασε ποτέ,
ήταν μια εγγραφή πολύ παλιά,
δίσκος που παίχτηκε, τρίφτηκε,
μέσα στους ήχους του μπήκαν άλλοι ήχοι,
διαλυμένες μελωδίες, κατεστραμμένα όργανα,
πρόσωπα, κινήσεις αργές σαν όνειρο.

Φυσάει αέρας σέρνοντας κουρέλια,
στο κενό κλυδωνίζονται
φαντάσματα, φάσματα, μνήμες.
Aυτούς που θυμούμαι απόψε
δεν ξέρω αν τους έχω δει ποτέ.
Mε ψεύδη τρέφεται το ανύπαρκτο,
το παρελθόν χρώμα κι απάτη.
H μνήμη δεν είναι παρά
το φόρεμα της άρνησης,
ένας τρόπος να οικειώνεσαι
εκείνο που πεθαίνει
μέσα στο ξένο αίσθημα,
το παράλογο λίκνο.

Έρχονται φίλοι και σπάει η ενότητα,
έρχεται εκείνο που εγώ αναγνώρισα,
ο τρόπος μου να καταχωρίζω τις εποχές,
να ορίζω τη γεύση του τυχαίου.
Κι η νύχτα, καταργώντας τα όρια,
ο μόνος δρόμος για να βγεις από τον κλοιό,
από τη δεσποτεία της μέρας.

Tώρα που ανθίζουν τα νερά,
τώρα που η λάσπη μαύρο φυτώριο
όπου μεγαλώνει ο ίσκιος των άστρων,
όπου γλιστρούν οι βάρκες του φεγγαριού,
η σκέψη τρέχει πιο γρήγορα απ' το μάτι
αποικίζοντας τις χώρες του νου.

Pευστό καλοκαίρι, κατάστικτο άπειρο,
νερό χωρίς τη γεύση του νερού,
χαράματα, κόκκινη αυγή
κι ο ήλιος μάτι του μεθυσμένου?
μέσα στην κόρη της αυγής το φως
άπεφθο και νικηφόρο μου είπε τα πάντα.
Το ίδιο φως που καίει τις πρωτεύουσες,
τα λαμπρά μαυσωλεία.

Kι έπειτα οι αρρώστιες του πολιτισμού:
μέθοδοι, σκοποί, προγράμματα? και τα χαρτιά
που φενακίζουν...

Mες στους σπινθήρες μεγάλωσα, έγινα άντρας.
Με το σπινθήρα εξορκίζω το φόβο.

Ρινίσματα από φως διασχίζουν τη νύχτα,
αρώματα από φως ανοίγουν το χώρο.
Αρώματα, ονόματα, μετέωρα, σηματοδότες
που συναιρούνται - εδώ. Που αναιρούνται.

Xρώματα των άστρων,
αίθριοι ουρανοί,
πυρακτωμένα σίδερα και μάτια της ασφάλτου,
θάλασσες που γλιστρούν
κάτω από τα παιδικά μου χρόνια,
καράβια των μητροπόλεων, κλυδωνισμοί...

Tρεις μετά τα μεσάνυχτα,
μες στο ρολόι παραμονεύει ένα τετράποδο,
ανάβουν φώτα και κοιτάζω
τα χόρτα στην άκρη της νύχτας,
μακριά από τα γενέθλια χώματα -
Ομως όλα τ' άστρα αστράφτουν παντού,
όπως απόψε,
τρεις μετά τα μεσάνυχτα,
διαλυμένες μελωδίες, κατεστραμμένα όργανα,
το μήνυμα που έστειλες δεν έφτασε ποτέ
και κολυμπούν μες στα νερά
αδιάφθορα και καθαρά σαν δάκρυα τ' άστρα.