ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ 2019 ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΧΗ ΝΕΩΝ ΜΕΛΩΝ
ΒΡΑΒΕΙΑ 2019 ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ
Με ιδιαίτερη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η τελετή απονομής των Βραβείων 2019 της Εταιρείας Συγγραφέων στις 21 Νοεμβρίου 2019 στο Αμφιθέατρο Αντώνη Τρίτση του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων.
Στον Γιάννη Δάλλα & στη Ζντράβκα Μιχάιλοβα τα Βραβεία Διδώ Σωτηρίου & Δαίδαλος της Εταιρείας Συγγραφέων
Στη Νάντια Δουλαβέρα & στη Σοφία Μπραϊμάκου τα Βραβεία Γιάννη Βαρβέρη & Μένη Κουμανταρέα για πρωτοεμφανιζόμενη ποιήτρια & πεζογράφο
Στην ίδια εκδήλωση η Εταιρεία καλωσόρισε νέα μέλη της και παρουσίασε το Ημερολόγιο 2020 της Εταιρείας Συγγραφέων, με θέμα «Λογοτεχνία & Επανάσταση: 1821-2021» (εκδόσεις Πατάκη), που εκδόθηκε με δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).
Το εξώφυλλο και τα εικαστικά είναι της Κατερίνας Μαμάη την οποία ευχαριστούμε ιδιαίτερα για την ευγενική προσφορά της.
Το φωτορεπορτάζ και τη βιντεοσκοπημένη εκδήλωση μπορείτε να δείτε πατώντας στον σύνδεσμο:
https://www.bookia.gr/index.php?action=Blog&post=a37feab0-30dd-4716-a3b0-1ed3b29d38e2
ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ 2019 Εταιρειας Συγγραφέων
Το Βραβείο Διδώ Σωτηρίου 2019 της Εταιρείας Συγγραφέων απονεμήθηκε, από τον εκπρόσωπο του Προέδρου της Βουλής Βουλευτή κ. Θεόδωρο Ρουσόπουλο, στον Γιάννη Δάλλα για την πολύπλευρη προσφορά του στα Γράμματα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, με ομόφωνη απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας. Για τον τιμώμενο μίλησε o ποιητής Ηλίας Λιατσόπουλος. Το γλυπτό του βραβείου Διδώ Σωτηρίου έχει φιλοτεχνηθεί από τον εκλιπόντα γλύπτη Θόδωρο.
Ο Γιάννης Δάλλας (1924, Φιλιππιάδα) είναι ένας από τους κορυφαίους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Νεοελληνιστής και μεταφραστής έργων της αρχαίας γραμματείας, έχει εκδώσει δεκατρείς ποιητικές συλλογές, ενώ σπουδαία επίσης θεωρείται η συμβολή του στη μελέτη της ελληνικής λογοτεχνίας. Σπούδασε κλασική φιλολογία στην Αθήνα και υπηρέτησε στη μέση και στην ανώτατη εκπαίδευση ως καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Μετείχε στα πρώτα «Καβάφεια» στην Αλεξάνδρεια και έχει προσκληθεί για διαλέξεις και παρουσίαση του έργου του σε πολλά πανεπιστήμια στο εξωτερικό, όπου λειτουργούν Τμήματα Μεταβυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών. Στα έργα του περιλαμβάνονται πολλές συγκεντρωτικές μελέτες για σημαντικούς Έλληνες λογοτέχνες (Σολωμό, Κάλβο, Θεοτόκη, Καβάφη, Βάρναλη, Φιλύρα, Καρυωτάκη, Σαχτούρη, Αναγνωστάκη κ.ά.), κριτικά βιβλία για την ποίηση και την πεζογραφία και φιλολογικές εκδόσεις. Συστηματικός μεταφραστής των αρχαίων λυρικών και των Αλεξανδρινών ποιητών, έχει μεταξύ άλλων τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Κριτικής και Δοκιμίου (1987) και το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του (1999).
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΛΙΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΛΑ
Εκκινώ από μια απέλπιδα προσπάθεια να βάλω τελικά σε σειρά τόσες και τόσες διάσπαρτες σκέψεις που έρχονται, όταν προσπαθώ να ανακαλύψω έναν κεντρικό άξονα για μια ομιλία, η οποία αφορά το σύνολο του έργου του Γιάννη Δάλλα. Και λέω απέλπιδα, αναγνωρίζοντας το γεγονός πώς ο άνθρωπος αυτός, κι αυτό είναι κάτι κοινώς αποδεκτό, αποτελεί εδώ και χρόνια ένα μεγάλο κεφάλαιο για αυτόν τον τόπο. Ο χρόνος το έχει ήδη αποδείξει. Το έργο του σε αντιστοιχία με τα μεγάλα έργα τέχνης, τα οποία βρίσκονται στα μουσεία και άρα δεν επιδέχονται πλέον κριτικής, όπως υποστηρίζει ο Walter Benjamin. Αντιστοίχως και το έργο του Γιάννη Δάλλα, το οποίο και τιμούμε σήμερα.
Εκκινώ λοιπόν από ένα ερώτημα.
Σε αυτόν τον τόπο, όπου κάθε βράχος στάζει ποίηση, τι μένει μετά από τόσα χρόνια τελικά; Τι είναι αυτό που μένει;
Από τη γέννηση του ο Γιάννης Δάλλας σημαδεύεται. Γεννημένος στη Φιλιππιάδα σε μια χρονιά που χαρακτηρίστηκε από μια ιστορική μετάβαση, τη μετάβαση από το Ιουλιανό στο Γρηγοριανό ημερολόγιο, σε ένα μήνα από τώρα, ο άνθρωπος που σήμερα βραβεύεται κλείνει τα ενενήντα έξι χρόνια ζωής.
Γι’ αυτό και αναρωτιέμαι κάτι στο οποίο εκ των προτέρων γνωρίζω πως ίσως και να μην υπάρχει απάντηση. Τι είναι αυτό που μένει τελικά μετά από τόσα χρόνια;
Στην ερώτηση αυτή μονάχα προσωπικές απαντήσεις χωρούν. Θα μιλήσω λοιπόν προσωπικά. Θα μιλήσω δηλαδή μέσα από το προσωπικό μου βίωμα μαζί του. Για τον τρόπο με τον οποίο εγώ τον «διαβάζω». Πιστεύω πως είναι και ο πιο ειλικρινής τρόπος. Παραθέτοντας εμβόλιμα στίχους του, και διαβάζοντας την ποίησή του μέσα από το ποίημα-στίχο που μας δίδαξε ο Σολωμός. Μένει λοιπόν ο ποιητής, ο πεζογράφος, ο φιλόλογος-καθηγητής της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ο θεωρητικός της ελληνικής λογοτεχνίας, ο κριτικός, ο δοκιμιογράφος, ο πεζογράφος, ο μεταφραστής του αρχαίου ελληνικού λυρισμού (τόσο της αρχαϊκής όσο και της ελληνιστικής περιόδου), ο αριστερός διανοούμενος, βαθειά πολιτικός, ο ιδεολόγος, ο ακαδημαϊκός του Πανεπιστημίου των Ιωαννίνων. Αδιαμφισβήτητα ο Γιάννης Δάλλας είναι ένας σύγχρονος Homo Universalis, [τελευταίος κληρονόμος των εποχών], όπως μας λέει και ο ίδιος. Στο πρόσωπό του σήμερα, ο ιδανικός, ο καθολικός άνθρωπος τον οποίο ονειρεύτηκε η Αναγέννηση πέντε αιώνες πριν. Μένει ο ποιητής με το ποικίλο περικείμενο και το πολυθεματικό περιεχόμενο, από το συνθετικό ποίημα για τη δολοφονία του Federico García Lorca το 1948, έως τα ποιήματα ποιητικής [Μια στήλη με λόγια πτερόεντα / φλυαρεί για μια απουσία] μας λέει, ή κάπου αλλού [Το σύμπαν σπάζει μες στα δάχτυλά μου]. Ο ποιητής που υμνεί την ομορφιά και τον έρωτα [να ‘ταν η μέρα μου αβασίλευτη / να ταξιδεύω ισόβια το φως σου], ή κάπου αλλού [χελιδονίζει η γλώσσα τα φιλιά σου]. Ο ποιητής της πολιτικής ποίησης που συμβαδίζει με το δράμα της μεταπολεμικής περιόδου, χωρίς όμως ποτέ να συμμερισθεί, όπως και άλλοι ομότεχνοί του, το χαρακτηρισμό γενιά της ήττας. [Και ρίξαμε ένας ένας τις ψυχές μας στο σωρό / Σαν όπλα αιχμαλώτων]. Ο ποιητής με τους στίχους που γοητεύουν και ταξιδεύουν σε τόπους που ίσως κι ο ίδιος δεν επισκέφτηκε ποτέ [απ’ την Καισαριανή στην Τεργέστη στο Ράιχσταγκ στην Κορέα]. Μένει ο ποιητής που συνδιαλέγεται με τους ομότεχνούς του, καταργώντας ουσιαστικά το Εγώ του δημιουργού, συνομιλώντας με το έργο των σύγχρονών του ποιητών, παρακάμπτοντας εγωισμούς και λοιπές μικρότητες, αφιερωμένος πλήρως και δοσμένος στην ποίηση και στην ειλικρινή επικοινωνία μέσω της δημιουργίας. Πράγματι, ο Δάλλας εστιάζει επίμονα, με αυθεντική περιέργεια ομοτέχνου, στο εργαστήρι του ποιητή· αναζητώντας τον τρόπο που ο δημιουργός λειτουργεί, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο αξιοποιεί τα ποιητικά του εργαλεία. Μας μαθαίνει να μην κρύβουμε τις επιδράσεις, να τις ανοίγουμε στο κείμενο, να τα κάνουμε όλα φανερά. Μας μιλά ακόμη, με μια φωνή ζωντανή, στους διαλόγους του με τον Μανώλη Ανανγωνστάκη και τον Μίλτο Σαχτούρη [Επειδή ‘σαι εσύ ο Μανόλης σ’ εποχή λιμού κι έμεινε ο Μίλτος ματωμένος και κυνηγός]. Με τον Τάκη Σινόπουλο, τον Κώστα Βάρναλη, την Ελένη Βακαλό, τον Άρη Αλεξάνδρου, τον Γιώργο Κοτζιούλα, [Από τα ουράνια τόξα κάτω ώς τις αερογέφυρες / είδα τους φίλους μου έναν-έναν να εκτοξεύονται]. Με τον Έκτορα Κακναβάτο, τον Δημήτρη Παπαδίτσα και τον Μιχάλη Κατσαρό [και μπαίνοντας / είδα πλατείες και γαλάζιες στοές / και στο βάθος τους / προτομές από σπάνιους λίθους / και κρύσταλλα]. Με τον Ανδρέα Κάλβο και τον Ανδρέα Εμπειρίκο και φυσικά στους διαλόγους του με τον Κώστα Καρυωτάκη [Κι όλου του κόσμου η Σάτιρα στοργή / Σε κάθε λόγχισμα παντιέρα του η πληγή […] Κι απ’ του Άφατου έργου σου την τέλεια συμφωνία / δεν έμεινε παρά η στερνή παραφωνία]. Μένει ο ιδεολόγος που σ’ ένα κόσμο που σήμερα ωρύεται για το θάνατο των ιδεολογιών, ο ίδιος αποστρέφεται ανοιχτά την κεφαλαιοκρατική κοινωνία και την κομματική βολή. Χαρακτηρίζεται ακριβώς από αυτά, που ο ίδιος αποδίδει στον Κάλβο. «Διαφωτιστής και μες στην ποίηση ποιητής μαζί και ιδεολόγος», καθώς «η ποίησή του διαπερνά την ιδεολογία και η ιδεολογία επιμένει μες στην ποίηση», όπως πετυχημένα αναφέρει και η Βούλα Σκαμνέλου. Και ακριβώς, επειδή οι ιδέες και οι θεωρίες πρέπει να συμβαδίζουν με την πράξη, φυλακίζεται το 1942 από τους Ιταλούς όταν ως ληξίαρχος Φιλιππιάδας αρνήθηκε να δώσει στοιχεία για τους συμπολίτες του, καθώς και μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας από το παρακράτος της δεξιάς στα μπουντρούμια της Μπουμπουλίνας με τόσους και τόσους ακόμη. [Πατρίδα αγέρωχη μες σε γκρεμούς / και σε συναλλαγές / σακατεμένη]. Υψώνει το ποιητικό του ανάστημα προκείμενου να μιλήσει για την Ελλάδα του σήμερα [Τώρα είναι πιόνι στη σκακιέρα της Ευρώπης / δούλος ή απόβλητος του ευρώ στην Ευρωζώνη], για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το ’73 [όλη η ροή των γεγονότων σε φορεία / Στη Σόλωνος και στις παρόδους της / […] και στα περίπτερα / οι στήλες των εφημερίδων σαν σφαγεία]. Γράφει ακόμα και για την ιστορία της μετανάστευσης που σημαδεύει ανεξίτηλα μέχρι σήμερα τον τόπο αυτό [Αυτός δεν είναι ο γυρισμός του μετανάστη / («Πήγε λαντζιέρης και γυρίζει αμερικάνος...»)]. Και φυσικά για το πανανθρώπινο όραμα της επανάστασης που κρατά την ποίηση από το χέρι [Όπως ο Μαγιακόβσκυ μέσα στα Σοβιέτ / κι όπως ο Ίωνας βαθιά στο κήτος […] έλα και ανάσυρέ με απάνω, Ποίηση], ή με τον στίχο του [τρέχει για να σώσει / το καροτσάκι με το βρέφος στην Κροστάνδη] σχολιάζοντας υπόγεια τη σκηνή του Αϊζενστάιν, δείχνοντας την ανησυχία του για το ναυάγιο του σημαντικότερου ίσως εγχειρήματος του 20ου αιώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας, της Σοβιετικής Επανάστασης. Παράλληλα, και για όσους θυμούνται κι εκείνο το κείμενο, το οποίο υπογράφει με ψευδώνυμο, με αφορμή το Ζ του Βασιλικού, ασκεί έντονη κριτική σε όσους χρησιμοποιούν σημαντικά ιστορικά γεγονότα ενδεδυμένα με έναν πολιτικό μανδύα, αφαιρώντας τον και μετατρέποντάς τα σε αστυνομικές ιστορίες. [«Σου γίνομαι αγκάθι στον λάρυγγα / έντομο στα βουερά τύμπανα»] μας λέει. Μένει ο θεωρητικός που προσέγγισε, ανέγνωσε και επέβαλε την ακμή του ελληνικού μοντερνισμού, καθώς και την μετάβαση στο μεταμοντέρνο, εντοπίζοντας τη σύνδεσή τους με το αόρατο νήμα της παράδοσης. Προσωπικά, «διαβάζω» τον θεωρητικό Γιάννη Δάλλα ως έναν από τους κρίκους στην αλυσίδα που αποτελεί τη θεωρητική γέφυρα για την εδραίωση και τη θεωρητική τεκμηρίωση της νεωτερικής ποίησης στην Ελλάδα. [Δεν ήρθα απ’ τα παλιά ιδεοδρόμια] μας λέει. Προσυπογράφω τη θέση της Αθηνάς Βογιατζόγλου, η οποία υποστηρίζει πως ο Δάλλας έβγαλε τη λογοτεχνία από το ράφι των αστικών σαλονιών, αποκατέστησε τη σύνδεσή της με τη λαϊκή παράδοση, εντόπισε τις γέφυρές της με το μοντέρνο κίνημα, και την έδωσε στο λαό αυτής της χώρας, αποκαθιστώντας την κληρονομιά του. Και φυσικά, ως γνήσιος εραστής δεν σταματά εκεί. Γίνεται και ο κρίκος στην αλυσίδα της μετάβασης από την νεωτερική ποίηση, στον υπερνεωτερικό ποιητικό κόσμο του σήμερα. Οπού με το «υπέρ» εννοούμε το «καθ’ υπερβολήν», αλλά και το «υπεράνω» του μοντέρνου, όπως υπογραμμίζει και ο ίδιος. Γράφει σε ένα ποίημα του [τώρα η συζήτηση είχε αφηνιάσει και πια δεν άκουγα παρά ριπές από Όρους και ορισμούς και ονόματα κάτι σαν βόμβος από –σε και –σερ και –αρ κ’ υστέρα –σαρ και –αρτ «Βάλε μπροστά τη μηχανή των στίχων» «βάλε κι ας παίξει ο δίσκος στη διαπασών ας παίξει το ρετάλι»]. Όπως και να ‘χει σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως το έργο του Δάλλα δημιούργησε τις προϋποθέσεις για μια νέα μεθοδολογική ανάγνωση σημαντικών ποιητών όπως του Κάλβου, του Καβάφη, του Βάρναλη και άλλων. Μένει λοιπόν επίσης, ο κριτικός ο οποίος μέχρι σήμερα συνεχίζει να αφουγκράζεται την επικαιρότητα, να συμπάσχει με τις νεότερες γενιές, να αγαπά την ποίηση σε τέτοιο βαθμό, ώστε να παρακολουθεί τη σύγχρονη δημιουργία έχοντας σαφή άποψη και θέση. Όχι μόνο διαβάζει, αλλά έχει πλήρη επίγνωση του τι γίνεται μετά από αυτόν. Με κεντρική αναφορά το κείμενό του στο τεύχος 82 των Σημειώσεων, τον Ιούνιο του 2016, μιλά για τη γενιά των ποιητών που ενηλικιώθηκαν στα όρια της πρώτης προς τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, κρατώντας μια συνειδητή απόσταση από τις κοινωνικές αναφορές των προηγούμενων γενεών, αλλά και από τους αισθητισμούς των πρεσβυτέρων τους. Το έργο του, στο σύνολό του, επηρεάζει και επηρεάζεται από τις νεότερες γενιές ποιητών. Κάνει ιδιαίτερη μνεία στον Θοδωρή Ρακόπουλο, στην Νίκη Χαλκιαδάκη, στον Πέτρο Γκολίτση, στον Γιάννη Στίγκα και στην Ευτυχία Παναγιώτου, μιλώντας για μια νεότροπη τάση της ποιητικής στην ιστορία των ελληνικών γραμμάτων. Ο Γιάννης Δάλλας δεν κράτησε ποτέ απόσταση από την ποιητική δημιουργία των ημερών του, όπως οι περισσότεροι ποιητές που με το χρόνο παρέμεναν προσκολλημένοι στη νεότητά τους, χαρακτηριζόμενοι από μια παρελθοντολαγνεία. Είδα τα μάτια του να σπινθηρίζουν, σαν μάτια έφηβου ο οποίος ανακαλύπτει τον κόσμο, μπροστά στην ομορφιά στίχων ποιητών κατά πολύ νεότερών του. Είδα τη λαχτάρα του αυτή για ομορφιά. Μένει εν τέλει ο δημιουργός που έχοντας την ιδιότητα του φιλολόγου αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα της ποιητικής δημιουργίας και θεωρίας. Η σημασία αυτού είναι τεράστια, καθώς καταρρίπτει και ταυτοχρόνως επιβεβαιώνει τον κανόνα που αποσυνδέει την ποίηση με τη φιλολογία στην Ελλάδα. Και εξηγώ. Ίσως είναι ο μοναδικός σημαντικός θεωρητικός και ποιητής μας, ο οποίος παράλληλα κατέχει και την ιδιότητα του φιλολόγου. Με τον Γιάννη Δάλλα όλες οι παραπάνω ιδιότητες συνυπάρχουν και συλλειτουργούν. [Λαξεύω ένα κομμάτι πέτρας και δεν βλέπω ποια μορφή μέσα της κρύβεται]
Συνοψίζω λοιπόν τις σκέψεις μου, με ένα μεγάλο ευχαριστώ, αφενός για όσα μας έχει προσφέρει, και αφετέρου για την τιμή που μου έκανε, επιλέγοντας με να μιλήσω για αυτόν σε αυτή την εκδήλωση. Με ένα μεγάλο ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και για τη γενναιοδωρία που μου χάρισε απλόχερα. Κρατώ του στίχους του συνοδοιπόρους στην ύπαρξη [ο χρόνος ύφαλος κι ο χρόνος φάρος]. Κρατώ του στίχους του ως συμβολή στη ζωή [Μη φωνασκείς λοιπόν χέρι που γράφεις]. Κρατώ τις αναμνήσεις μου από την αποκάλυψη που μου χάρισαν οι μελέτες του για τον Κάλβο. Τον συναντώ, κάπου εκεί στον Αχέροντα, στο κοινό σημείο αναφοράς μας, όπως μ’ αρέσει να λέω. [Μας ένωνε υπόγεια η ποίηση] απαντά εκείνος. Στο μυθικό εκείνο διάπλου της αρχαιότητας όπου ο «ψυχοπομπός» Ερμής και το βασίλειο του Άδη θα ξεγελαστούν από τον κυνικό φιλόσοφο Μένιππο, που δεν αποδέχεται τα καθιερωμένα των ανθρώπων, ή στον Σοφοκλή, ο οποίος στην Αντιγόνη χρησιμοποιεί το όνομα Αχέρων ως μετωνυμία, ἀλλ᾽ Ἀχέροντι νυμφεύσω μας λέει, ενώ ο Δάλλας του απαντά [Μ’ ένα λαγήνι στάχτη πέρασα στον Άδη].
Κρατώ ζωντανές στη μνήμη μου τις εικόνες εκείνες του Δάλλα να απαγγέλει αποσπάσματα του Ομήρου στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης, ή τις αναγνώσεις των ποιημάτων του στο αρχαίο θέατρο Κούριο, στην Κύπρο το 1988, ή όταν πριν από περίπου ένα χρόνο και αφού ξεπέρασε μια περιπέτεια υγείας, τον άκουσα να απαγγέλει από μνήμης στο δωμάτιο του νοσοκομείου ολόκληρο το ποίημα Ὑποθῆκαι του Καρυωτάκη, χωρίς να παραλείψει ούτε ένα στίχο.
Ο Γιάννης Δάλλας μας προίκισε με μια αμύθητη κληρονομιά. Είναι ένας άνθρωπος με τεράστια περιουσία, μεγάλος ιδιοκτήτης που συνδιαλέχτηκε με την ομορφιά, κλείνοντας για άλλη μια φορά το μάτι περιπαικτικά στον Καρυωτάκη. Κλείνω με τους στίχους του [Ξέρω από Τράπεζες μα αναρωτιέμαι είπε ο φίλος μου / σε τόση μπάζα και ρεμούλα τι ν’ απόγινε / του άχαρου εκείνου υπαλληλάκου τ’ οβολάκι / «πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα].
ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΑΙΔΑΛΟΣ 2019 Εταιρειας Συγγραφέων
Το Βραβείο Δαίδαλος 2019 της Εταιρείας Συγγραφέων απονεμήθηκε, από τον εκπρόσωπο του Δημάρχου Αθηναίων Αντιδήμαρχο κ. Ελευθέριο Σκιαδά, στη Ζντράβκα Μιχάιλοβα (Zdravka Mihaylova) για την πολύπλευρη προσφορά της στα Γράμματα και την επικοινωνία των λαών μέσω του πολιτισμού, με ομόφωνη απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας. Για την τιμώμενη μίλησε η συγγραφέας και μέλος του ΔΣ της Εταιρείας Έλενα Χουζούρη, ενώ τη βράβευση χαιρέτισε εκ μέρους του ελληνο-βουλγαρικού πολιτιστικού συνδέσμου «Αριστοτέλης» ο συγγραφέας Νίκος Βλαχάκης. Την εκδήλωση τίμησε εκ μέρους της Πρεσβείας της Βουλγαρίας ο Μορφωτικός Ακόλουθος κ. Pantaley Spassov. Το γλυπτό του βραβείου Δαίδαλος έχει φιλοτεχνηθεί από την εικαστικό, συγγραφέα και μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων Ηρώ Νικοπούλου.
Η Ζντράβκα Μιχάιλοβα (1961, Σόφια) σπούδασε δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αρθρογραφεί για θέματα πολιτιστικού ενδιαφέροντος. Με πάθος για την ελληνική γλώσσα από τα μαθητικά της χρόνια, έχει μεταφράσει από τα ελληνικά στα βουλγαρικά δεκάδες βιβλία πεζογραφίας, ποίησης, δοκιμιακού και θεατρικού λόγου και έχει συμμετάσχει σε πολλά διεθνή συνέδρια. Το 2005 τιμήθηκε με το βραβείο «Ρήγας Βελεστινλής», για την καλύτερη μετάφραση έργου της βαλκανικής λογοτεχνίας, για το βιβλίο «Ανδρέας Εμπειρίκος: ο ποιητής, σουρεαλιστής, ψυχαναλυτής και φωτογράφος». Το 2010 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης για την ανθολογία ποιημάτων του Γιάννη Ρίτσου με τίτλο «Γραφή του παντόπτη». Σήμερα υπηρετεί στην Πρεσβεία της Βουλγαρίας στην Αθήνα. Είναι μεταξύ άλλων μέλος της Εταιρείας Βούλγαρων Λογοτεχνών, της Ένωσης Βούλγαρων Δημοσιογράφων και της Εταιρείας Νεοελληνιστών της Βουλγαρίας «Κωστής Παλαμάς».
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΧΟΥΖΟΥΡΗ ΓΙΑ ΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΗΣ ΖΝΤΡΑΒΚΑΣ ΜΙΧΑΪΛΟΒΑ
Φίλες και φίλοι,
Το βραβείο ΔΑΙΑΔΑΛΟΣ που θεσπίστηκε το 2001 δίνεται σε όσους και όσες προσπαθούν να προβάλλουν την ελληνική λογοτεχνία στο εξωτερικό, κυρίως με το μεταφραστικό τους έργο αλλά όχι μόνον. Οι άνθρωποι αυτοί που αγαπούν την σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία είναι οι καλύτεροι/καλύτερες πρεσβευτές/πρέσβειρες της ελληνικής λογοτεχνίας στο εξωτερικό. Έχω την άποψη ότι οι Έλληνες συγγραφείς θα πρέπει να ευγνωμονούν αυτούς τους ανθρώπους καθότι, από τότε που καταργήθηκε, εν μια νυκτί, το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και τα συνακόλουθα προγράμματα επιχορήγησης μεταφράσεων ελληνικών έργων σε ξένες γλώσσες, η ελληνική πολιτεία αδιαφόρησε πλήρως για την προβολή της ελληνικής λογοτεχνίας πέραν των ελληνικών συνόρων. Μια προσπάθεια που έγινε πριν λίγους μήνες έμεινε ανολοκλήρωτη. Και παραμένει το ζωτικό αυτό αίτημα των Ελλήνων συγγραφέων προς τους αρμόδιους φορείς δεδομένου μάλιστα ότι η σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία αποτελεί ένα εύρωστο τμήμα του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού το οποίο έχει την δυνατότητα να αξιοποιηθεί πολλαπλώς από την ελληνική πολιτεία. Επανέρχομαι λοιπόν σ’ αυτούς και αυτές που με τόση προσήλωση και αγάπη μεταφράζουν, προβάλλουν, διακινούν στις χώρες προέλευσης τους την ελληνική λογοτεχνία. Μία εξέχουσα περίπτωση είναι και η ελληνίστρια-μεταφράστρια Ζντράβγκα Μιχάηλοβα στην οποία η Εταιρεία Συγγραφέων με ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ της απονέμει το βραβείο ΔΑΙΔΑΛΟΣ. Η Ζντράβγκα Μιχάηλοβα έχει στο ενεργητικό της 45 τίτλους ελληνικής λογοτεχνίας στους οποίους συμπεριλαμβάνονται: Πεζογραφία, ποίηση, δοκίμιο, θέατρο. Εκτός τούτων, η κυρία Μιχάηλοβα έχει αναπτύξει μια ευρύτατη γκάμα δράσεων σχετικά με την ελληνική λογοτεχνία όπως: Ελληνικές εκπομπές στην Κρατική Ραδιοφωνία της Βουλγαρίας [Σόφια] στο ειδικό ελληνικό πρόγραμμα , άρθρα και ανταποκρίσεις της σε επίλεκτα βουλγαρικά πολιτιστικά και λογοτεχνικά περιοδικά έντυπα και ηλεκτρονικά για την ελληνική λογοτεχνία ή για σχετικές εκδηλώσεις ή αφιερώματα που συμβαίνουν στην Ελλάδα, συμμετοχές της σε συνέδρια και ημερίδες για την ελληνική λογοτεχνία. Τελευταία δράση της η ενεργή συμμετοχή της [είναι Αντιπρόεδρος] στον Ελληνοβουλγαρικό πολιτιστικό σύλλογο «Αριστοτέλης» που εδρεύει στη Σόφια, και που έχει ως στόχο να γνωρίσει τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό στο βουλγαρικό κοινό και να ισχυροποιήσει τις γέφυρες φιλίας ανάμεσα στους δύο λαούς. Η Ζντράβγκα Μιχάηλοβα έχει βραβευτεί με το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης ελληνικού έργου προς ξένη γλώσσα, [2010], με το βραβείο «Ρήγας Βελενστινλής» [2005] ενώ ήταν τρείς φορές υποψήφια στην βραχεία λίστα για το Κρατικό βραβείο μετάφρασης ελληνικού έργου σε ξένη γλώσσα. Τέλος, κλείνοντας δεν θα ήταν υπερβολή να χαρακτηρίσω την τιμώμενη «Πρέσβειρα της ελληνικής λογοτεχνίας στην Βουλγαρία».
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ κ. ΝΙΚΟΥ ΒΛΑΧΑΚΗ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟΥ ΣΛΛΟΓΟΥ "ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ-ΓΕΦΥΡΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ¨"
Εκπροσωπώντας στην εκδήλωση τον Ελληνοβουλγαρικό Σύλλογο «Αριστοτέλης – Γέφυρα Πολιτισμού», ο Νίκος Βλαχάκης τόνισε ότι δεν θα μπορούσε να λείπει από μια τόσο σημαντική διάκριση για την Αντιπρόεδρο του «Αριστοτέλη» Ζντράβκα Μιχάιλοβα από κορυφαίο πνευματικό σωματείο της χώρας. Στο πρόσωπό της η Εταιρεία Συγγραφέων παράλληλα τιμά μια παράδοση μεγάλων Βούλγαρων μεταφραστών, που αναδεικνύουν υψηλές στιγμές της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Όπως η ίδια επισήμανε, πρόκειται για ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των δύο χωρών στο πεδίο της λογοτεχνίας, όπου ξεχωρίζει το έργο μεταφραστών όπως ο Γκεόργκι Κούφοφ, που μετέφρασε Καζαντζάκη σε μια λαϊκή βουλγαρική γλώσσα, που προσιδιάζει στο ιδίωμα του Έλληνα συγγραφέα, ή ο Στέφαν Γκέτσεφ, που ανέδειξε στα βουλγαρικά το έργο του Καβάφη και άλλων ποιητών, όπως του προσωπικού φίλου του Οδυσσέα Ελύτη. Μάλιστα ο Γκέτσεφ, νεαρός τότε γραμματέας στη Βουλγαρική Πρεσβεία στην Αθήνα, συνέβαλε στην απελευθέρωση του Κώστα Βάρναλη από τα κρατητήρια κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Αν για τη Βουλγαρία η Ελλάδα αποτέλεσε μέσο γνωριμίας με την ευρωπαϊκή λογοτεχνική νεωτερικότητα, η επαφή με τη Βουλγαρία και τη γλώσσα της φέρνει την Ελλάδα πιο κοντά στη μεγάλη οικογένεια των σλαβικών γλωσσών, σημαντικοί δεσμοί με τις οποίες υπάρχουν από τη βυζαντινή εποχή. Η Ζντράβκα Μιχάιλοβα, κατέληξε ο Νίκος Βλαχάκης, αποτελεί επίλεκτο μέλος μιας χορείας ξένων μεταφραστών σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, που η Ελλάδα οφείλει να τιμά.
H ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΗ ΤΗΣ ΖΝΤΡΑΒΚΑ ΜΙΧΑϊΛΟΒΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΤΗΣ ΕΤΑIΡΕΙΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ
Κατ’ αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς την Εταιρεία Συγγραφέων για τη βράβευση αυτή, η οποία μου έδωσε μεγάλη χαρά και να πω ότι με τιμά ιδιαίτερα το γεγονός πως διακρίνομαι δίπλα σε μια τόσο σημαίνουσα προσωπικότητα των ελληνικών γραμμάτων όπως είναι ο κ. Δάλλας, κορυφαίος ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, νεοελληνιστής και μεταφραστής έργων της αρχαίας γραμματείας.
Ευχαριστώ όλες και όλους τους Έλληνες συγγραφείς, πεζογράφους και ποιητές, οι οποίοι με τα βιβλία σας μου έχετε χαρίσει πολλά ταξίδια. Γιατί κάθε βιβλίο είναι και μια περιπέτεια του πνεύματος, μια αναζήτηση και μια ανακάλυψη ενός νέου κόσμου στους δρόμους της μελάνης.
Όταν πρωτογνωριστήκαμε με την Έλενα Χουζούρη στο Λογοτεχνικό Κέντρο της Ρόδου και μου είπε πως η καταγωγή του παππού της ήταν από το Μέλνικ (το Μελένικο), της είχα πει πως είμαστε κοντοχωριανές. Και πράγματι πιστεύω πως είμαστε κοντοχωριανοί, Βούλγαροι και Έλληνες, έχουμε τόσα πολλά κοινά που μας συνδέουν και μας φέρνουν κοντά, παρά τις παρελθούσες δύσκολες σελίδες της κοινής μας ιστορίας. Πλειάδα είναι οι έλληνες δημιουργοί των γραμμάτων και των τεχνών. οι οποίοι κατάγονται από τα μέρη της σημερινής Βουλγαρίας. Θα αναφέρω από τους παλαιότερους τον Βάρναλη, τον ζωγράφο Γεώργιο Γουναρόπουλο και την Μάνια Καραιτίδη των εκδόσεων της Εστίας, με καταγωγή από το Μπουργκάς ο πρώτος και από τη Σωζόπολη στα παράλια της Μαύρης θάλασσας (Ανατολικής Ρωμυλίας) οι δεύτεροι δύο, και από τους νεότερους, εκτός από την Ε. Χουζούρη, την Κλαίτη Σωτηριάδου με οικογενειακές ρίζες από τη Βάρνα, την Μαρία Μήτσορα και τη Θεφανώ Καλογιάννη με οικογενειακή ιστορία από το Πλόβντιβ (Φιλιππούπολ), τον ποιητή Πέτρο Γκολίτση, με καταγωγή της μητέρας του από το Άσπρο (Μπιάλα) κοντά στη Βάρνα, τον Αργύρη Μπακιρτζή που, όπως δηλώνει το όνομά του, οι παππούδες του ασκούσαν το επάγγελμα αυτό στη Στενήμαχο (το σημερινό Assenovgrad).
Στη Βουλγαρία υπάρχει μακρά και σοβαρή παράδοση παρουσίασης των ελληνικών γραμμάτων. Ήδη από την εποχή του Διαφωτισμού, τα ελληνικά αποτελούσαν δίαυλος επικοινωνίας με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και τα πνευματικά κινήματα. Την εποχή της βουλγαρικής παλιγγενεσίας (1762-1879) πληθαίνουν οι μεταφράσεις από την ελληνική γλώσσα. Τον 19 αι. δεν είναι λίγοι οι ποιητές, όπως ο Πέτκο Σλαβέικοφ, που μαθαίνουν την ποιητική τέχνη από τους τότε γνωστούς Έλληνες ποιητές, π.χ. τον Χριστόπουλο και τον Βηλαρά, μεταφράζοντας ποιήματά τους. Οι αρχαίοι Έλληνες κλασικοί συγγραφείς και φιλόσοφοι – Ομήρου Οδύσσεια και Ιλιάδα, οι τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, οι κωμωδίες του Αριστοφάνη, του Μενάνδρου κ.ά, τα συγγράμματα του Αριστοτέλη – έχουν εκδοθεί στα βουλγάρικα σε επανειλημμένες εκδόσεις, με λαμπρότερα δείγματα μεταφραστικού λόγου εκείνα των Αλ. Μπαλαμπάνοφ (1879-1955), με σπουδές στο Βουλγάρικο Γυμνάσιο Αρρένων της Θεσσαλονίκης στα τέλη του 19ου αιώνα , Αλ. Νίτσεφ (1922-1988), Αλ. Μίλεφ (1904-1980), Βεσελίν Μπεσεβλίεφ (1900-1992), Γ. Μπατακλίεφ (1910-1994) και Μπ. Μπόγκντανοφ (1940-2016). Η νεότερη γενιά Βούλγαρων μεταφραστών από τα αρχαία ελληνικά συνεχίζει αυτή την παράδοση.
Αυτή η σχέση δοκιμάστηκε, όταν οι εθνικοί ανταγωνισμοί κυριάρχησαν ανάμεσα στα δύο έθνη από τα μέσα του 19ου και εξής. Ωστόσο, μεταπολεμικά, από τα μέσα του 20ου αι., οι μεταφράσεις της ελληνικής λογοτεχνίας θα αρχίσουν να πληθαίνουν και πάλι. Οι Ανθολογίες ποίησης και διηγήματος από τη δεκαετία του 1960 και εξής διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη γνωριμία με την ελληνική λογοτεχνία. Εδώ οπωσδήποτε πρέπει αναφέρουμε το τεράστιο και εμπνευσμένο μεταφραστικό έργο του ελληνιστών και διανοούμενων ευρωπαϊκού διαμετρήματος, του Στέφαν Γκέτσεβ (1911-2000) στην μετάφραση αρχαίας και νεοελληνικής ποίησης, και του Γκεόργκι Κούφοβ (1923-), ο οποίος έχει αποδόσει στα βουλγάρικα, σε όλες τις λεπτές αποχρώσεις του, όχι μόνο το γράμμα, αλλά κυρίως το πνεύμα του καζαντακικού έργου και πολλών άλλων ελλήνων πεζογράφων.
Για τη βουλγάρικη διανόηση, και όχι μόνο για τους ποιητές, η συνάντηση με την ποίηση του Καβάφη αποτελεί συγκλονιστική εμπειρία.[…] Χάρη στην πρώτη αυτοτελή έκδοση των καβαφικών μεταφράσεων του 1963, η βουλγάρικη πνευματική ζωή γονιμοποιείται από το πνεύμα του Καβάφη, από μια νέα θέαση των πραγμάτων, από την καβαφική μέθοδο αντικειμενοποίησης της συγκίνησης, από την ειρωνεία και τη λιτότητα του ύφους που μέσα από ένα εκ πρώτης όψεως συγκινησιακό κενό οδηγεί στη διανοητική συγκίνηση.
Η ελληνική πεζογραφία μεταφράζεται κατά κόρον, ιδιαίτερα την περίοδο 1960-1990 και στις νέες συνθήκες αγοράς του βιβλίου μετά τις πολιτειακές μεταβολές του 1989. Δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί ότι, παράλληλα με την τετράδα των Ελλήνων ποιητών που γνωρίζει ο κάθε μορφωμένος Βούλγαρος αναγνώστης, και η οποία αποτελείται από τους Κ. Π. Καβάφη, Γ. Σεφέρη, Γ. Ρίτσο και Ο. Ελύτη, ο Ν. Καζαντζάκης είναι ο πιο γνωστός, μεταφρασμένος, πολυδιαβασμένος και ευπώλητος στη χώρα Έλληνας συγγραφέας, με φήμη ανάλογη εκείνης του Καβάφη και Σεφέρη, όμως στον πεζό λόγο.
Ένα από τα 45 βιβλία που έχω μεταφράσει είναι το μυθιστόρημα της Ελ. Χουζούρη «Σκοτεινός Βαρδάρης». Μετά την παρουσίαση της βουλγάρικης έκδοσης που κάναμε παρουσία της συγγραφέα το 2012 στη Σόφια είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο «Φύσηξε Βαρδάρης στη Σόφια» στην ιστοσελίδα «Διάστιχο». Αργότερα έτυχε να γνωρίσω και τον διευθυντή της ενημερωτικής ιστοσελίδας αυτής για το βιβλίο, τον Μάκη Τσίτα, όταν μετέφραζα το βιβλίο του «Μάρτυς μου ο Θεός», το οποίο διακρίθηκε το 2014 με το Ευρωπαϊκό βραβείο λογοτεχνίας. Στο δημοσίευμα αυτό ευχόμουν να γίνει πιο αισθητή στην ελληνική αγορά βιβλίου και η πνοή από το Βίτοσα, το βουνό δίπλα στη Σόφια, σήμα κατατεθέν της πόλης και της πνευματικής δημιουργίας, όπως αποτυπώvεται στον τίτλο του θεατρικού έργου «Στους πρόποδες του Βίτοσα», ενός από τους πιο σημαντικούς Βούλγαρους ποιητές συμβολιστές και δραματουργούς του 20ου αιώνα, του Πέγιο Γιάβοροβ.
Επιτρέψτε μου να ολοκληρώσω με την ευχή αυτή. Να πληθαίνουν και οι εκδόσεις Βούλγαρων λογοτεχνών στα ελληνικά, καθώς υπάρχει μια άνιση σχέση ως προς τη γνωριμία του ελληνικού αναγνωστικού κοινού με τα κορυφαία έργα που δίνουν το στίγμα του σύγχρονου βουλγαρικού λογοτεχνικού τοπίου. Ώστε να πατάει ακόμα πιο γερά, και στις δύο όχθες, η γέφυρα της πνευματικής και λογοτεχνικής επικοινωνίας Βουλγαρίας και Ελλάδας.
Εκτός από όλους τους φίλους της Αθήνας, ευχαριστώ και τους φίλους μου που ήρθαν από τη Σόφια ειδικά για να μοιραστούν τη χαρά μου στην αποψινή εκδήλωση.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΒΕΡΗ 2019 Εταιρειας Συγγραφέων
Το Βραβείο Γιάννη Βαρβέρη 2019 της Εταιρείας Συγγραφέων απονεμήθηκε, από την Αλίκη Αλεξανδρή, σύζυγο Γιάννη Βαρβέρη, στη Νάντια Δουλαβέρα για το βιβλίο ποίησης Μεσοτοιχία (Εκδόσεις Μελάνι).
Η Εταιρεία Συγγραφέων απονέμει κάθε χρόνο σε πρωτοεμφανιζόμενη/ο ποιήτρια ή ποιητή βραβείο που θεσπίστηκε στη μνήμη του ποιητή και ιδρυτικού μέλους της Γιάννη Βαρβέρη (1955-2011) και σκοπό έχει να αναδείξει τις σημαντικότερες νέες ποιητικές φωνές της χώρας. Η Κριτική Επιτροπή απαρτίζεται από τους συγγραφείς και μέλη της Εταιρείας Μαριγώ Αλεξοπούλου, Γιώργο Γώτη (Πρόεδρο της Επιτροπής) – που ανέπτυξε το σκεπτικό της βράβευσης – και Αριστέα Παπαλεξάνδρου.
Στον βραχύ κατάλογο για το Βραβείο Γιάννη Βαρβέρη 2019 (εκδόσεις 2018) είχαν αναδειχθεί επίσης οι Άνια Βουλούδη (Η πλατεία ως μια βέβαιη κατάληξη, Εκδόσεις Αντίποδες), Βικτωρία Γεροντάσιου (Μικρές καταιγίδες, Εκδόσεις Θράκα), Άκης Παραφέλας (Παρασημαντική, Εκδόσεις Θράκα), Ελένη Σαμπάνη (Η σκόνη που βαραίνει τα ράφια μας, Εκδόσεις Κέδρος).
ΒΡΑΒΕΙΟ MENH ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑ 2019 Εταιρειας Συγγραφέων
Το Βραβείο Μένη Κουμανταρέα 2019 της Εταιρείας Συγγραφέων απονεμήθηκε, από τον Πρόεδρο του ΟΣΔΕΛ και εκδότη της Νομικής Βιβλιοθήκης Αντώνη Καρατζά, στην Σοφία Μπραϊμάκου για το βιβλίο πεζογραφίας Ματάμπρε (Εκδόσεις Νεφέλη).
Η Εταιρεία Συγγραφέων απονέμει κάθε χρόνο σε πρωτοεμφανιζόμενη/ο πεζογράφο βραβείο που θεσπίστηκε στη μνήμη του πεζογράφου και ιδρυτικού μέλους της Μένη Κουμανταρέα (1931-2014) και σκοπό έχει να αναδείξει τις σημαντικότερες νέες πεζογραφικές φωνές της χώρας. Η Κριτική Επιτροπή απαρτίζεται από τους συγγραφείς και μέλη της Εταιρείας Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη (Πρόεδρο της Επιτροπής), Μαρία Φακίνου και Κώστα Χατζηαντωνίου, που ανέπτυξε το σκεπτικό της βράβευσης. Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους μέλη της οικογένειας του Μένη Κουμανταρέα που προσέφεραν βιβλία του εκλιπόντος στη βραβευμένη συγγραφέα.
Στον βραχύ κατάλογο για το Βραβείο Μένη Κουμανταρέα 2019 (εκδόσεις 2018) είχαν αναδειχθεί επίσης οι Ελένη Γιαννάτου (Κύριος Πηνελόπη, Εκδόσεις Κίχλη), Έλενα Γκιβίση (Ρήγματα, Εκδόσεις Κέδρος), Ράνια Καραχάλιου (Σκλήθρα, Εκδόσεις Εκάτη), Μαριαλένα Σεμιτέκολου (Οι Κυριακές το καλοκαίρι, Εκδόσεις Ίκαρος), Αλίκη Στελλάτου (Γάτα στον κήπο, Εκδόσεις Κίχλη), Ελένη Στελλάτου (Το κόκκινο και το άσπρο, Εκδόσεις Πόλις).
ΥΠΟΔΟΧΗ ΝΕΩΝ ΜΕΛΩΝ Εταιρειας Συγγραφέων
Tα νέα μέλη καλωσόρισε, εκ μέρους της Εταιρείας Συγγραφέων, ο Αντιπρόεδρός της Ιωσήφ Βεντούρας. Επίτιμα μέλη: Λευτέρης Παπαλεοντίου, Κωνσταντίνος Σπ. Στάικος. Αντεπιστέλλοντα μέλη: Ιωάννης Π.Α. Ιωαννίδης, Jean-Marc Laborie. Τακτικά μέλη: Άννα Αφεντουλίδου, Νίκος Βατόπουλος, Θοδωρής Γκόνης, Ανθούλα Δανιήλ, Σοφία Κολοτούρου και Ιωάννα Μπουραζοπούλου.
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2020 ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ
Το Ημερολόγιο 2020 της Εταιρείας Συγγραφέων, με θέμα «Λογοτεχνία & Επανάσταση: 1821-2021», που κυκλοφορεί, με στήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ), σε συνεργασία με τις εκδόσεις Πατάκη, παρουσίασε η Γενική Γραμματέας της Εταιρείας Συγγραφέων Αγγελική Στρατηγοπούλου, η οποία με τον Πρόεδρο της Εταιρείας Συγγραφέων Γιώργο Χουλιάρα συντόνισαν την εκδήλωση στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.
Το εξώφυλλο και τα εικαστικά είναι της Κατερίνας Μαμάη την οποία ευχαριστούμε ιδιαίτερα για την ευγενική προσφορά της.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ
Η Εταιρεία Συγγραφέων, μη κερδοσκοπικό σωματείο που ιδρύθηκε το 1981 με επίτιμο Πρόεδρο τον Οδυσσέα Ελύτη, αποτελεί τον μείζονα φορέα ποιητών, πεζογράφων, δοκιμιογράφων, μεταφραστών, κριτικών και άλλων ανθρώπων του λόγου που γράφουν στα ελληνικά, ενώ αντεπιστέλλοντα και επίτιμα μέλη της αποτελούν διακεκριμένοι νεοελληνιστές και επιφανείς ξένοι συγγραφείς. Εκλιπόντα μέλη της περιλαμβάνουν τον Μανόλη Αναγνωστάκη, τον Νίκο Εγγονόπουλο, τον Ουμπέρτο Έκο, τον Νίκο Καββαδία, τον Ζακ Λακαριέρ, τον Δημήτρη Μαρωνίτη, τον Αντώνη Σαμαράκη, τη Διδώ Σωτηρίου, τον Πάτρικ Λι Φέρμορ και τον Σέιμους Χίνι.
Η Εταιρεία Συγγραφέων αποτελεί φορέα προάσπισης της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης και των πνευματικών και ηθικών δικαιωμάτων των συγγραφέων, προαγωγής, διάδοσης και εκπροσώπησης στο εξωτερικό της ελληνικής λογοτεχνίας και γλώσσας, αλληλεγγύης προς συγγραφείς και διοργάνωσης πολιτιστικών εκδηλώσεων εθνικής και διεθνούς εμβέλειας. Δεν υπάρχει πολιτιστικό γεγονός μείζονος σημασίας στην Ελλάδα ή μεγάλου ελληνικού ενδιαφέροντος στο εξωτερικό, στο οποίο να μη συμμετέχουν κατά τον έναν ή τον άλλον τρόπο μέλη της.
Κάθε χρόνο η Εταιρεία απονέμει τέσσερα βραβεία σε αναγνωρισμένους και πρωτοεμφανιζόμενους Έλληνες ή ξένους συγγραφείς που προάγουν τα ελληνικά γράμματα και τον πολιτισμό. Μετά από πρόταση της Εταιρείας καθιερώθηκε διεθνώς από την UNESCO η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Η Εταιρεία έχει επίσης πλούσια εκδοτική δράση, που περιλαμβάνει ετήσιο Ημερολόγιο με πρωτότυπα κείμενα μελών της. «Λογοτεχνία & μυστήριο: Ελευσίνα, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, 2021» το θέμα του Ημερολογίου 2021 της Εταιρείας Συγγραφέων.
Πληροφορίες για τη δράση της Εταιρείας Συγγραφέων και τα τακτικά, επίτιμα & αντεπιστέλλοντα μέλη της μπορούν να αναζητηθούν στον ιστότοπό της (www.authors.gr). Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου εκλέγονται από τη Γενική Συνέλευση και υπηρετούν αμισθί, συνεπικουρούμενα από άλλους εθελοντές. Με έργο αναγνωρισμένης λογοτεχνικής αξίας, υποψήφιοι για μέλη πρέπει να προταθούν από επτά ήδη μέλη της Εταιρείας και να υπερψηφισθούν με αυξημένη πλειοψηφία από τη Γενική Συνέλευση σε μυστική ψηφοφορία. Οι δράσεις της Εταιρείας προάγουν την πνευματική ζωή του τόπου και την ακτινοβολία της διεθνώς.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Συγγραφέων:
Γιώργος Χουλιάρας, Πρόεδρος
Ιωσήφ Βεντούρας, Αντιπρόεδρος
Αγγελική Στρατηγοπούλου, Γενική Γραμματέας
Μαρίζα Ντεκάστρο, Ταμίας
Μαρία Κούρση, Μέλος
Φαίδων Ταμβακάκης, Μέλος
Έλενα Χουζούρη, Μέλος
Με μέγα δωρητή το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) και σταθερούς υποστηρικτές της Εταιρείας Συγγραφέων τη Βουλή των Ελλήνων, το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού, τον Δήμο Αθηναίων και τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού & Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ) και το Ίδρυμα Κώστα & Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με τη στήριξη του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Έργων του Λόγου (ΟΣΔΕΛ).
Εστάλησαν ευχαριστίες για τη συμβολή τους στην εκδήλωση και γενικότερα στήριξη προς την Εταιρεία
Στον Βουλευτή και πρώην Υπουργό Θεόδωρο Ρουσόπουλο (και μέσω αυτού στον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων που εκπροσωπούσε)
Στον Αντιδήμαρχο Αθηναίων Ελευθέριο Σκιαδά (και μέσω αυτού στον Δήμαρχο Αθηναίων που εκπροσωπούσε)
Στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για το Ημερολόγιο 2020 ειδικότερα
Στην Αλίκη Αλεξανδρή
Ενώ ενημερώθηκε o Γενικός Γραμματέας Σύγχρονου Πολιτισμού