ΘΑΛΑΤΤΑ!

Μια ιδέα γυρνά στο μυαλό μου:
Οι θνητοί που τὴ μέλαινα γη κατοικούμε, 
       της μοίρας αθύρματα και παίγνια του φόβου,
      των ανθρώπων το γένος,
      πιο άθλιο απ᾿ όσα πετούν κι όσα έρπουν,
ας φωνάξουμε, ΘΑΛΑΤΤΑ,  σαν τους Μυρίους. 
Της γης θ᾿ αντηχήσουν τα σπήλαια την πανάρχαια λέξη 
με τα τρία της άλφα,
       επιφώνημα πάθους ασίγαστου,
       της Δανάης  νανούρισμα, ίσως 
      (καθώς κύμα λικνίζει γλυκά  τὴ μικρή σαρμανίτσα)
       κι ακόμα,  
      σιγαλό μυρολόι που αφήνει 
      τον Νεκρό Ταξιδιώτη
      στον γιαλό της πατρίδας.
Θα μας σώσει, να δείτε, ἡ θάλασσα.
Θά ᾿μπει μέσα στα σπλάχνα μας,  μην ησυχάζουν,
      τους βυθούς θα μας δείξει του μύθου,
      στον αφρό θα φανεί  σαν τὴ Θέτιδα.
—Μη φοβάστε, θα πεί.
—Μ᾿ αλυσίδες δεν δένουν τη θάλασσα.