Ὁ Κύκλος τῶν Ἐποχῶν

 

Ι. Χειμερινὸ ἡλιοστάσιο

 

Ξημερώνοντας ἡ γιορτή σου, Ἀναστασία

σκέψου πὼς διανύσαμε

τὴν πιὸ μεγάλη νύχτα.

Σκέψου, πόσα καὶ πόσα ὄνειρα

πασχίζαμε κάποτε νὰ στοιβάξουμε

μὲς στὸ πηχτὸ σκοτάδι

ἐνῶ καραδοκοῦσε ἀνελέητο τὸ φῶς

τόσων καὶ τόσων ἡμερῶν κατοπινῶν

νὰ ματαιώσει.

 

Κι ἐμεῖς φαντάσου

πῶς στριμωχτήκαμε

σὲ μιὰ ζωούλα τόση δὰ

ἐνῶ τὸ ἄμεσο μέλλον μας ὑπονομεύει

ἡ ἀέναη διάρκεια.

Ἡ ἀπειλή; Ἡ ὑπόσχεση;

τῆς πιὸ μεγάλης νύχτας.

 

ΙΙ.  Ἐαρινὴ Ἰσημερία

 

Ἤξερε ὁ Βιβάλντι

ποιά ἐποχὴ

διάλεξε νὰ ὑμνήσει περισσότερο.

Ἤξερε ὁ Διάκος

ποὺ μοιρολογοῦσε:

Γιὰ δὲς καιρὸ ποὺ διάλεξε...

Φευγάτη παπαρούνα ἡ ζωὴ

σμίγει μὲ τοῦ κυπαρισσιοῦ τὴ θαλερότητα

ἡ αἰχμηρότητα τοῦ ἀγκαθιοῦ

μὲ τὸ βελούδινο τῆς πασχαλιᾶς.

 

Ἀγάπη, προδοσία, ὅλα

δίκαιη μοιρασιὰ

ἡ μέρα μὲ τὴ νύχτα.

 

ΙΙΙ. Θερινὸ ἡλιοστάσιο

 

Ἀγαπῶ καὶ φοβᾶμαι τὸ φῶς.

Συνήθως ἀγαπῶ ὅ, τι φοβᾶμαι.

Τὴν θάλασσα, τὸν ἔρωτα κυρίως τὸ φῶς.

Αὐτὸ ποὺ δίνει ὑπόσταση στὴν λεπτομέρεια.

Ὅταν ὁρμάει στὸ δωμάτιο ἀδίστακτο

τὰ πρωινὰ καθὼς δειλὰ

ἀνοίγω τὰ παντζούρια.

Μαζὶ αἰσθάνομαι τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ

ν’ ἁπλώνεται στ’ ἄδυτα τῆς ψυχῆς μου

Ἐκτίθεμαι σ’ Ἐκεῖνον

ὅπως ἡ κάμαρα στὸν ἥλιο

βιάζομαι μετά, θέλω νὰ σκοτεινιάσει

νὰ κρυφτῶ στὸν ὕπνο μου.

Αὐτὴ τὴ λειψὴ νύχτα

ὁ τρόμος θὰ ξημερώσει πιὸ νωρὶς

ὅταν ἀπ’ τὰ σεντόνια τιναχθῶ

ἀκούγοντας τὸν ἦχο

τῆς γρήγορης ἀνάσας μου

σὰν κτύπος ρολογιοῦ

νὰ ἐπαναλαμβάνεται

στὸ ἄδειο σπίτι.

 

ΙV. Φθινοπωρινὴ ἰσημερία

 

Πέφτουν τὰ φύλλα, πέφτουνε

ἴσως γιατὶ τὸ δέντρο τόσο τ’ ἀγαπᾶ.

Ἴσως γιὰ νὰ τὰ νοσταλγήσει

ὅταν γυμνὸ ριγήσει στὰ ραπίσματα

τοῦ ἀνελέητου βοριά.

 

Σὲ λίγο θὰ ξεθυμάνει σὲ κλάμα

ὁ καύσωνας τοῦ Αὔγουστου

καὶ χείμαρρος δακρύων θ’ αὐλακώσει

τὸ στεγνωμένο πρόσωπο τῆς γῆς.

Ὅμως ἀκόμα εἶναι καλοκαίρι

καὶ μιὰ ὑπόνοια μονάχα ἀνεπαίσθητη Χειμώνα.

Εἶναι μεγάλο κρίμα

νὰ τὴν διεκδικοῦν

μὲ ἴσια δικαιώματα

τὸ φῶς καὶ τὸ σκοτάδι.