ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

17-19 Mαρτίου 2017: Α’ πανελλήνιο συνέδριο του Κέντρου Έρευνας- Αξιολόγησης Σχολικών Βιβλίων και Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων του Τομέα Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Εισήγηση: «Ο Χώρος ως διεπιστημονική έννοια στη διδασκαλία»

13-15 Δεκεμβρίου 2006: Πανευρωπαϊκή Στρογγυλή Τράπεζα με Θέμα:

« Γάλλοι και Ιταλοί Τραγικοί»(Dramaturges francais et italiens )

Aγγλόφωνη ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε κι αναρτήθηκε στο Διεθνές Συνέδριο «Théâtre des Minorités» που διεξήχθη στην Avignon της Γαλλίας, με τίτλο:

Τheater in Greece during and after the Turkish occupation

Campus centre Ville d’ Avignon-Vaucluse

Σεπτέμβριος 2000: Διεθνές Συνέδριο με θέμα «Ο Πετραρχισμός και η Ποίηση στην Ευρώπη» στο Πανεπιστήμιο της Avignon-Pays de Vaucluse.

Θέμα γαλλόφωνης εισήγησης: «Présences Pétrarquiennes dans la littérature néohellénique-Mélancolie poétique et répresentation de la femme dans les chants d’ amour chypriôtes du XVI siécle». Αctes du Congrés international sur le Petrarchisme en Europe, Septembre 2000.

Ιούνιος 2000: Πανελλήνιο Συνέδριο Νοσοκομείου «Αλεξάνδρα»

(Ελληνική Ιατρική Εταιρεία Μελέτης Ψυχοσωματικών Προβλημάτων)

Τίτλος εισήγησης:

Προεφηβεία. Ψυχοκοινωνική Υποστήριξη και Συμβουλευτική ως αίτημα στα Σχολεία Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης.

(Το κείμενο, με νέα επεξεργασία, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ουτοπία»).

Αύγουστος 1999: 11o Διεθνές Συνέδριο των Εταιρειών Κλασσικών Σπουδών (FIEC) στα Τ.Ε.Ι. Καβάλας

Τίτλος εισήγησης:

Εποχές του Διονύσου. Από την αρχέγονη Εποχή έως τη Βασιλεία

(Η Εισήγηση συνοδεύεται από 8-λεπτη ταινία βίντεο σε σκηνοθεσία Έφης Ξηρού σε σενάριο του υποφαινόμενου), Πρακτικά ΙΑ’ Διεθνούς Συνεδρίου Κλασσικών Σπουδών, Καβάλα,24-30 Αυγούστου 1999, Τόμο Γ’, σελ. 368-379.

Σεπτέμβριος 1995: 15o Διεθνές Συνέδριο Αρχαίου Δράματος του Εθνικού Ινστιτούτου Αρχαίου Δράματος των Συρακουσών (I.N.D.A.).

Θέμα αγγλόφωνης εισήγησης:

Ευριπίδης, διαχρονικός ποιητής της Ζήλειας: Μήδεια, Ίων, Ιππόλυτος, Ιφιγένεια εν Αυλίδι.

(Euripides, diachronical poet of Jealousy: Medea, Ion, Hippolytus, Iphigenia in Aulis)

Σεπτέμβριος 1993: 14ο Διεθνές Συνέδριο Αρχαίου Δράματος του Εθνικού Ινστιτούτου των Συρακουσών.

Θέμα αγγλόφωνης εισήγησης:

Ευριπίδης και Διονυσιακός Νεωτερισμός –Το Πρόσωπο του Θεού

(Euripides and Dionysiac Innovation- The face of the God)

Πρακτικά του Συνεδρίου :περιοδικό «DIONISO»

Οκτώβριος 2002 Διεθνές Συνέδριο Θεατρικών Εταιρειών “Θέσπις 2002”.

Ξενοδοχείο ΚΑΡΑΒΕΛ και Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ Αθήνα

ΑΠΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

Ιούλιος 1999: Σεμινάριο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης για Καθηγητές Ελληνόφωνων Σχολείων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης που διεξήχθη στο Canterbury του Kent-Ηνωμένου Βασιλείου.

Σεπτέμβριος-Οκτώβριο 1992: Πανεπιστήμιο Αθηνών-1^ο Διεθνές Συνέδριο Κοινωνικής Ανθρωπολογίας της Αρχαιότητας. “Η Αρχαία Ελλάδα και η Ανθρωπολογία της Αρχαιότητας”.

( Στέλλα Γεωργούδη και Περιοδικό “ΜΗΤΙΣ”)

Μάιος 1991: Εργάστηκα ως μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής με την ιδιότητα του υποψήφιου διδάκτορα στο Διεθνές Συμπόσιο με θέμα: “ Το Θέατρο στην Ελλάδα και στις Ινδίες”.

Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθήνας-Εθνικό θέατρο Ελλάδος.

Σεπτέμβριος 1990: 1^ο Διεθνές Συνέδριο της CERGA

Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών και Πανεπιστήμιο Αθηνών-Φιλοσοφική Σχολή.

Ιούλιος 1990, Δελφοί: 6^ο Διεθνές Φόρουμ Αρχαίου Δράματος: “Κλειδιά Κατανόησης της Αντιγόνης”.

(Διοργανωτής: Γιάγκος Ανδρεάδης)

Μάιος 1990: “Μύθος και Σκέψη στην Αρχαία Ελλάδα”(Mythe et Pensée en Grėce Antique)

Διοργανωτής: Jean Pierre Vernant+

Γαλλικό Ινστιτούτο Αθήνας.

Δεκέμβριος 1989: «Πολιτιστική Ταυτότητα- Η Ελλάδα μπροστά στην Ευρωπαϊκή κουλτούρα».

Διευθύνων Χρήστος Γιανναρά με τη συμμετοχή Αλκης Κυριακίδου-Νέστορος, Δ. Τσάτσου, Νίκου Δήμου, κ.ά.

Γερμανικό Ινστιτούτο Goethe Αθήνας.

Νοέμβριος 1987- Μάρτιο 1988: Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών

Συμμετοχή στο διακλαδικό σεμινάριο με θέμα «Παλαιογραφία και Παπυρολογία» Διοργανωτής: Νίκος Σβορώνος+

Μάϊος 1988: Διάλεξη του Οlivier Picard με Θέμα “Τα ευρήματα της Θάσου” με παράλληλη εκπόνηση διδακτορικής διατριβής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθήνας.

Δεκέμβριος 1987, Γαλλικό Ινστιτούτο Αθήνας: «Επιστημονική και Ανθρωπιστική Καλλιέργεια»(Culture Scientifique et Humaniste. Διοργανωτής: Εdgar Morin.

Αύγουστος 1987, Πάφος-Κύπρος: Αρχαιολογικό Συνέδριο με θέμα : “Η Οικία του Διονύσου” στην Πάφο.

Νοέμβριος 1984, Chapelle de la Sorbonne, Παρίσι, Γαλλία:

«Πιερ Πάολο Παζολίνι-Σώματα και Τόποι» (P.P. Pazolini- Corpi e Luochi)

Διοργανώτρια: Laura Betti.

Σεπτέμβριος 1984, Πολιτιστικό Κέντρο Georges Pompidou. Παρίσι-Γαλλία:

«Ο Αιώνας του Κάφκα» ( Le Siécle de Kafka).

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

1. Nίκος Ξένιος, Δρ. Φιλ, «Προεφηβεία. Ψυχοκοινωνική Υποστήριξη και Συμβουλευτική ως Αίτημα στα Σχολεία Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης.»

(Πρακτικά Συνεδρίου του Ιουνίου 2000-Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα»- της Ελληνικής Ιατρικής Εταιρείας Μελέτης Ψυχοσωματικών Προβλημάτων). Το κείμενο, επεξεργασμένο και διευρυμένο με βιβλιογραφικές παραπομπές, αναδημοσιεύθηκε από το τριμηνιαίο φιλοσοφικό-πολιτικό περιοδικό ΟΥΤΟΠΙΑ –Μάιος/Ιούνιος 2004 Τεύχος 60,υπό την εποπτεία του καθηγητή Ευτύχη Μπιτσάκη και με τον τίτλο «Εφηβεία σε μια ξένη χώρα-το διαπολιτισμικό σχολείο και οι αυταπάτες».

2. Nicolas XENIOS, Docteur ès Lettres, Athènes (Grèce), «Présences Pétrarquiennes dans la littérature néohellénique-Mélancolie poétique et répresentation de la femme dans les chants d’amour chypriôtes du XVI siécle.»

(«Πετραρχικές επιδράσεις στη νεοελληνική λογοτεχνία: η ποιητική Μελαγχολία και η αναπαράσταση της γυναίκας στα ερωτικά κυπριακά ποιήματα του δέκατου έκτου αιώνα»)

Πρακτικά Διεθνούς Συνεδρίου για την Ποίηση του Πανεπιστημίου της Αvignon-Pays de Vaucluse και του Ιταλικού Ινστιτούτου «Dante Alligherri», Δήμος Arezzo.)

3. Nicolas XENIOS, Docteur ès Lettres, Athènes (Grèce), «Theatre in Greece during and after the Turkish occupation ». (Το Θέατρο στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και μετά από αυτήν).

Συνέδριο Πανεπιστημίου Αβινιόν Δεκεμβρίου 2006

(Πρακτικά συνεδρίου: THÉÂTRE DES MINORITÉS, Université d’Avignon, 13-15 décembre 2006

Région Provence-Alpes-Côte-d’Azur, Université d’Avignon et des Pays de Vaucluse (UAPV)

4. Nίκος Ξένιος, Δρ. Φιλ, «Εποχές του Διονύσου: από την αρχέγονη εποχή έως τη βασιλεία»

Πρακτικά ΙΑ’ Διεθνούς Συνεδρίου των Εταιρειών Κλασικών Σπουδών στην Καβάλα,

Αθήνα ( Παρνασσός φιλολογική Εταιρεία) 2004, σελ 368-379.

5. Nicolas XENIOS, Docteur ès Lettres, Athènes (Grèce), «Pouvoir et Théâtre. L’exemple des Bacchantes d’Euripide» (Εξουσία και Θέατρο: Το παράδειγμα των «Βακχών» του Ευριπίδη)

(περιοδικό Théâtres du Monde, Αvignon, 1997, αριθμός 7)

6. Nicolas XENIOS, Ph.D. Panteion University, Athens, Greece, «Euripides and Dionysiac Innovation. The face of the God»

(Περιοδικό DIONISO-Πρακτικά του 14^ου Διεθνούς Συνεδρίου του Εθνικού Ινστιτούτου Αρχαίου Δράματος των Συρακουσών Σικελίας- Αναδημοσίευση στο περιοδικό του Τμήματος Μ.Μ.Ε. του Παντείου Πανεπιστημίου «Τόπος Επίκοινος»με τίτλο: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΣ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΣ-ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.)

7. Nikos Xenios, “The enchanted garment”, in: Greek magic: ancient, medieval and modern. edited by J.C.B. Petropoulos. London   New York: Routledge, 2008. 

http://catalogue.nla.gov.au/Record/4402521?lookfor=subject:%22Greece%20-%20Social%20life%20and%20customs.%22&offset=13&max=134

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «Το Τέταρτο»

8.«Πήτερ Στάϊν ΟΡΕΣΤΕΙΑ : κάτι συνέβη» (Περιοδικό ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ, Οκτ 1983, ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ.)

9.«ΟΔΥΣΣΕΙΑ 2010: ο Οδυσσέας, μετά από δέκα χρόνια, επιστρέφει στην Τροία» (ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ,Δεκέμβριος 1985,ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ.)

10. «Ο Διόνυσος και το συρτάκι-- μπαλέτα 20ού αιώνα Μωρίς Μπεζάρ» (ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ , Σπτ.1985, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΧΟΡΟΥ.)

11.«Σχέσεις τρυφερότητας–και μη» (ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ, Ιανουάριος 1986, ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ.)

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «Αρχαιολογία»

12.«Τελετουργικός καλλωπισμός: η παραίσθηση του κάλλους ως παράγοντας τραγικής ειρωνείας» (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ,31, Ι989)

Στις Βάκχες, ο Διόνυσος προκαλεί στον Πενθέα την παραίσθηση της αλλαγής φύλου. Ο Πενθέας δεν υποδύεται τη γυναίκα, είναι γυναίκα που χαριεντίζεται, θέλει να αρέσει και καλλωπίζεται ρωτώντας το θεό σαν να ήταν ο καθρέφτης της: «Είμαι όμορφη;» Ο καλλωπισμός του Πενθέα είναι ανάλογος με τον ιερουργικό καλλωπισμό που γίνεται στα σφάγια πριν από τη θυσία. Για τη λατρεία του Διονύσου, μέρος του τελετουργικού καλλωπισμού είναι το στεφάνωμα με φύλλα δάφνης, κισσού ή αμπελιού, η επικάλυψη του προσώπου με λευκό και κόκκινο χρώμα και η ρυθμική επαναληπτική κίνηση ενός ημίγυμνου σώματος. Το βάψιμο και η μεταμφίεση του Πενθέα είναι το τελευταίο προπύργιο πριν από την οριστική του μετάβαση στον υπερβατολογικό ψυχισμό της γυναίκας-μαινάδας. Ωστόσο, ο Πενθέας επιθυμεί και να αρέσει στο θεό, υπογραμμίζοντας έτσι ότι η βακχική έκσταση είναι από τη φύση της ερωτική. Η αμφισεξουαλικότητα του θεού, σημάδι της θεϊκής του φύσης και σημαίνουσα της ερωτικής μέθεξης, αντιβαίνει την επιβεβλημένη από την πόλη κοσμιότητα που αντιτίθεται στην υπερβατική φύση των ανθρώπινων όντων. Όταν τα όρια που θέτει η πόλις δεν παραβιάζονται, η πολιτισμική επιταγή του κάλλους αποκτά και φιλοσοφική νοηματοδότηση. Ο Ευριπίδης όμως δεν είναι Πλάτωνας. Αποδίδοντας τον ειρωνικό καλλωπισμό του Πενθέα σε τέχνασμα του θεού, ο τραγικός αντιστρέφει τις αισθητικές προκείμενες και τις ηθικές αξίες των συγχρόνων του θεσπίζοντας την «πόλη» του Διονύσου, όπου τα δεδομένα των αισθήσεων αποκαλύπτουν τις συνιστώσες της παραίσθησης.

δες,σχετικά: http://www.arxaiologia.gr/site/content.php?artid=829

13. «Σφάγιον: το φυσικό δίκαιο ως θεοδικία.» (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ,41,1991)

Το άρθρο πραγματεύεται την επιβίωση ενός ανθρωπολογικού τύπου «σφαγίου» στο δυτικό πολιτισμό μέσα από τα προσωπεία της Αντιγόνης, της Ιφιγένειας, του σπαρασσόμενου εποχιακού δαίμονος, του Ισαάκ και του Ιησού. Ο «πολιτικός» ήρωας, άρρηκτα συνδεδεμένος με το δημοκρατικό πολίτευμα, εντάσσεται στην «πόλη» ως ενεργό μέλος της πολιτικής κοινότητας. Για να είναι μια θυσία «πολιτικό» γεγονός, θα έπρεπε να εμπλέκεται με τα πολιτικά πράγματα, να προάγει τον κοινό βίο των πολιτών, να αντικαθιστά μια ενέργεια «πολιτικής προαίρεσης» και να αποκτά πιθανές προεκτάσεις στο χώρο της Μεταφυσικής. Στο πλαίσιο της μεσαιωνικής και αναγεννησιακής τέχνης, η θυσία συμβολίζει τη μοναδική οδό εξιλασμού του ανθρώπινου γένους, στο όνομα του «απολωλότος προβάτου». Ανιχνεύοντας τα αίτια της έκπτωσης στο στίβο της πολιτικής πρακτικής, ο Ευριπίδης καταλήγει στην αποκοπή του ανθρώπου από τις φυσικές του ρίζες, στην «ενοχικότητα» του πολιτισμού. Στο βωμό μιας συναισθηματικής αρτίωσης, μιας πολιτικής ωρίμανσης ή μιας ερωτικής ολοκλήρωσης, ο ήρωας της τραγωδίας κατατεμαχίζεται, για να αναδυθεί από τη στάχτη του το βλαστάρι μιας νέας γενιάς ιδεωδών, που συντάσσεται ως σωτηρία από την ασχημοσύνη, την ηθική έκπτωση, τον εκφυλισμό, τη διχόνοια.

http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/878.pdf

14. «Οι αρχαιολόγοι, σκηνογράφοι του παρελθόντος»

(ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ,45,1992, μια ελεύθερη περιδιάβαση στις σκηνογραφικές καινοτομίες της δεκαετίας 1980-1990.)

http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/961.pdf

15.«Απόλλων: δήλος και άδηλος» (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ,43,1992.Η λατρεία φωτεινών και χθόνιων θεοτήτων στη Δήλο.)

http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/918.pdf

16. «Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην» (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ,33, 1988)

Ο μνημειώδης ναός του Απόλλωνα στην είσοδο του λιμανιού της Νάξου χρονολογείται γύρω στο 600 π.Χ. Λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, ευρήματα του 7ου και 6ου αιώνα π.Χ. αποδόθηκαν από τον ανασκαφέα στη λατρεία του Διονύσου ή της Κόρης των Ελευσινιακών Μυστηρίων. Ο συγγραφέας, που συνειρμικά αναγνωρίζει στην τοποθεσία τα Ύρια, τη συνδέει με την Υρία της βόρειας Κρήτης όπου ανιχνεύεται λαϊκή βακχική λατρεία. Τον Διόνυσο συνδέει άλλωστε με τη Νάξο και ο μύθος της Αριάδνης. Στους κόλπους της απολλώνιας επισημότητας, στη διάρκεια της τυραννίας στο νησί, μια κρυφή, αγροτική λατρεία ταυτίζει τον Διόνυσο με το ιερό στα Ύρια. Ως προς την Ερέτρια, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι, μαζί με τον Απόλλωνα Δαφνηφόρο, που ο δωρικός του ναός από τον 6ο αιώνα π.Χ. σώζεται σε ερείπια, λατρεύονταν χθόνιες θεότητες με χαρακτήρα γονιμικό. Σε έναν πολιτισμό που, εκτός από γεωργικός, υπήρξε και ναυτιλιακός-εμπορικός, ψήγματα μιας ανατολίτικης, μυστηριακής πίστης στις θεότητες της γης σφράγισαν ανεξίτηλα το χαρακτήρα του. Αν στον 4ο αιώνα π.Χ. πολιούχος θεότητα της Ερέτριας εξακολουθεί να είναι ο Απόλλων με πάρεδρο την Αρτέμιδα Λοχία, στην ακρόπολη της πόλης, ήδη από τα τέλη της αρχαϊκής εποχής, λειτουργούσε ιερό αφιερωμένο στη Δήμητρα και την Κόρη. Ο συγγραφέας παραλληλίζει τον οργιαστικό χαρακτήρα της ερετριακής γιορτής των Θεσμοφορίων με τις μαρτυρίες του Kerényi για τις τελετές στην Ελευσίνα. Παράλληλα βλέπει τους «αρωματικούς θεούς», τον Νάρκισσο, τον Υάκινθο, να παραγκωνίζονται από τους Ολύμπιους. Έτσι, ο «φωτεινός» Απόλλων επικυριαρχεί του «Υάκινθου = Ίακχου = Βάκχου».

http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/708.pdf

17. «Ο θεός της βλάστησης και ο Κρηταγενής Ζεύς» (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ,26,1988. Η λατρεία φωτεινών και χθόνιων θεοτήτων στην Κρήτη.)

Είναι το βρέφος της Δίκτης που έθρεψε η Αμάλθεια, Δίας ή «νυχτοπερπατητής» Ζαγρέας, πρόγονος του ελλαδικού Διόνυσου; Οι ρίζες του πρωτότυπου διονυσιασμού βρίσκονται στην αρχαιοκρητική λατρεία του βλαστικού δαίμονα; Ήταν μια μυστηριακή λατρεία των λαϊκών τάξεων, μια θρησκεία εθνική ή κάποιο σύστημα «πρακτικής» μεταφυσικής; Με αυτά τα ερωτήματα κλείνει ο συγγραφέας, έχοντας υποστηρίξει ότι ο κορυφαίος δαίμων γεννιέται από τη Μητέρα-Φύση. Άλλοτε Διογενής, άλλοτε Διόνυσος, άλλοτε Ζαγρεύς κι άλλοτε Ζευς, το παιδί της Φύσης δεν είχε καθορισμένο φύλο, πέθαινε κάθε καλοκαίρι και ξαναγεννιόταν την άνοιξη και είχε σωτήριες, θεραπευτικές ιδιότητες. Ίσως ο «Κρηταγενής» Δίας να ήταν άλλη μια έκφραση του Κορυφαίου αυτού Κούρου που αντιπροσώπευε την αθανασία και λατρευόταν οργιαστικά.

δες, σχετικά: http://www.arxaiologia.gr/site/content.php?artid=773

18.«Συρακούσες: Πάολο Όρσι, το υποδειγματικό μουσείο»

(ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ, 51, 1984. Οδοιπορικό στη Σικελία και στα μουσεία της.)

19.«Αισθητική της Πρόσληψης: η εικονογράφηση της αρχαιότητας στα σχολικά εγχειρίδια του ΟΕΔΒ» (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ,57,1995.

Το άρθρο πραγματεύεται την παρουσίαση της αρχαιότητας μέσα στα σχολικά εγχειρίδια που αφορούν στα γνωστικά αντικείμενα Ιστορία, Ιστορία Τέχνης, Γεωγραφία και Θεσμοί της Πόλης-Κράτους. Προτείνει δε μια ευρύτερη και πιο αποτελεσματική χρήση της εικονογράφησης στα εγχειρίδια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Συνιστά υλικό της μεταδιδακτορικής μου έρευνας).

βλ. σχετικά: http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/1229.pdf

20.«Ἀνθρώπων ἴδεν ἂστεα» (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ,65, 1997)

Αφήγημα εμπνευσμένο από επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Morgantina, στο κέντρο της Σικελίας.

βλ. σχετικά: http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/1411.pdf

21.«Η βακχεία ως στάσις των γυναικών» (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ, 68,1998. Συνοπτική παρουσίαση της διδακτορικής μου διατριβής.)

Οικόσιτη και εξημερωμένη νοικοκυρά ή γυναίκα με αποκλίνουσα συμπεριφορά; Σύζυγος στον αργαλειό ή νεράιδα και μάγισσα; «Πολιτισμός» ή ετερότητα; Ο συγγραφέας, αν και εμπνέεται κυρίως από τις Βάκχες, την «πολιτεία του Διονύσου», εστιάζει και σε άλλες τραγωδίες του Ευριπίδη (Άλκηστις, Μήδεια, Ιππόλυτος, Ελένη, Ιφιγένεια εν Αυλίδι και εν Ταύροις, Ικέτιδες), για να στοιχειοθετήσει την άποψη ότι η ιδιόλεκτος του ποιητή υποστηρίζει μια πολιτική αλληγορία που προβάλλει το διονυσιακό ιδεώδες στο πολιτειακό γίγνεσθαι. Στις Βάκχες, ο Διόνυσος υποβάλλει την επίγεια εξουσία στην ύστατη δοκιμασία: την αλλαγή φύσεως. Οι κοσμογονικές δυνάμεις της Μετ-Αμφίεσης αποκαλύπτονται, και ο θεός ιδρύει επί σκηνής την πολιτεία του. Οι καρτεσιανές κατηγορίες αδυνατούν να προσεγγίσουν την προ-ορθολογική σκέψη. Για να πάρει ο συνδυασμός θεάτρου και πολιτικής κεντρική θέση, οφείλουμε να ανατρέξουμε στις φιλοσοφικές καταβολές του Ευριπίδη, τον Αναξαγόρα και τους Σοφιστές. Ο ευτελισμός των αρχόντων, η αποκατάσταση του γυναικείου γένους στη σφαίρα της χαμένης του ιερότητας, η παλινόρθωση μιας προγονικής λατρείας που εκπροσωπούν οι Μαινάδες, αμφισβητούν έμμεσα τον κρατούντα Λόγον. Η υποχρεωτική υποταγή στον έλλογο πολιτισμό εξωθεί τη βάρβαρη Μήδεια στο έγκλημα που της υποβάλλει το ομαδικό ασυνείδητο. Επιλέγοντας να προβάλει, από το γένος των γυναικών, εκείνες που στασιάζουν, ο Ευριπίδης συνοψίζει στο πρόσωπό τους την πολιτική στάσιν όλων των περιθωριοποιημένων κοινωνικών κατηγοριών.

δες, σχετικά: http://www.arxaiologia.gr/site/content.php?artid=1526

22.«Το μαγεμένο ρούχο» (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ, 72, 1999)

Μελέτη για την ανθρωπολογία του ενδύματος, (edited Routledge “GREEK MAGIC”.)

βλ. σχετικά: http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/1576.pdf

23.«Τα βότανα και η φιλοσοφία τους» (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ,30, 1989.)

Η θετική επιστήμη της Βοτανικής θεμελιώθηκε στην αρχαιότητα και καλλιεργήθηκε στον αραβικό κόσμο. Στα 372 π.Χ. ο Θεόφραστος συνέγραψε την Περί φυτών ιστορία, ο Αριστοτέλης επιδόθηκε στην ταξινόμηση των φυτών και ίδρυσε το 350 π.Χ. τον Βοτανικό κήπο. Ο Διοσκορίδης τον 1ο αιώνα π.Χ. έγραψε το Περί ιατρικής ύλης, τον Γαληνό απασχόλησε η εμπορία των φαρμάκων από πλανόδιους βοτανολόγους. Διάσημοι βοτανολόγοι υπήρξαν ο Φάνιος και ο Πλίνιος και το έργο τους προέκτειναν ο Μάρκελλος Εμπειρικός και ο Σκριβώνιος Λάργος τον 4ο και τον 5ο αιώνα μ.Χ. Αρχαίες ελληνικές και ρωμαϊκές γνώσεις μεταφυτεύτηκαν στην Ισπανία από τους Άραβες τον 10ο αιώνα μ.Χ. Στην Κόρντοβα, το Τολέδο και τη Σεβίλλη, άραβες βοτανολόγοι με διασημότερο τον Αβερρόη αναδείχθηκαν στους πατέρες της παγκόσμιας βοτανολογίας.
Το δέος του ανθρώπου μπρος στην αναπαραγωγή της φύσης και την ανοιξιάτικη μαγεία αποτυπώθηκε στο μύθο και τη λατρεία. Σαν άλλη θεά του ιερού δέντρου στους μινωικούς σφραγιδόλιθους, η Αριάδνη ήταν θεά της βλάστησης και των δέντρων. Ο Δίας ήταν ο μυθικός τιμωρός του όμορφου Υάκινθου, ο Νάρκισσος ξαναγεννιέται κάθε άνοιξη. Ο κισσός, το αμπέλι, η δάφνη κι η βαλανιδιά είναι ιερά φυτά της βακχικής λατρείας προς ένα θεό που στην επιφάνειά του παίρνει συχνά «φυτική» μορφή. Οι Μαινάδες, οι Κορύβαντες, η Πυθία στους Δελφούς βρίσκονταν υπό την επίδραση ισχυρών παραισθησιογόνων, όπως η ινδική κάνναβις ή το όπιο. Τέτοια παραισθησιογόνα που παρέχουν ανεπίτρεπτες σαρκικές ηδονές και οδηγούν στην απώλεια της νηφάλιας συνείδησης θεωρήθηκε πως αντιβαίνουν στο χριστιανικό πνεύμα και καταδιώχθηκαν από την Εκκλησία.

δες, σχετικά: http://www.arxaiologia.gr/site/content.php?artid=809

24.«Προϊστορική Εύβοια: τα θραύσματα ενός πολιτισμού» (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ,42, 1992)

Εισαγωγή σε ένα συλλογικό τεύχος για την Εύβοια.

δες,σχετικά: http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/893.pdf

25. «Η περίπτωση του Παζολίνι»(ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ,17, 1990)

Iστορικό άρθρο που αφορά την αναβίωση της αρχαίας ελληνικής Τραγωδίας στον κινηματογράφο.

Πιερ Πάολο Παζολίνι (1922-1975): Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός, ζωγράφος, συγγραφέας και ποιητής, καθηγητής φιλολογίας με σύντομη διδασκαλική καριέρα. Στα 53 του, το σώμα του βρίσκεται κατακομματιασμένο.
Στην πρωτόλεια ταινία του «Accatione», ο Παζολίνι στρέφει το βλέμμα ενός θρησκευόμενου στο υπο-προλεταριάτο της Ρώμης, κοινωνικό χώρο που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του κινηματογραφικού του έργου. Οι ταινίες «Mamma Roma» και «La Ricotta» (1962) προδίδουν τη στράτευσή του στην Αριστερά. Στο «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» (1964), η ματιά του σκηνοθέτη διασταυρώνεται ισότιμα με τη ματιά του πιστού. Παράλληλα, μια ολόκληρη μικροαστική αλλά και εμπορική εικονογραφία ανατρέπεται. Ο Παζολίνι δεν κρύβει την πολεμική του διάθεση ενάντια στο φανατισμό ενός ορισμένου μαρξισμού και ενός ορισμένου λαϊκισμού. Η άποψή του κρίθηκε αιρετική από το πνευματικό κατεστημένο της εποχής. Σε επανειλημμένες δίκες, όχι μόνον οι κληρικοί αλλά και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας στρέφονται εναντίον του. Ο δικός του «Οιδίπους τύραννος» (1967) ενσαρκώνει τον τραγικό ήρωα που, απογυμνωμένος από οποιαδήποτε δείγματα αστικής νοοτροπίας, οδηγείται στην τελική του συντριβή στην προσπάθειά του να καταλύσει εδραιωμένες κοινωνικές δομές. Η αντισυμβατικότητα του Οιδίποδα γίνεται φανερή στην προσέγγιση της μητέρας του Ιοκάστης. Ο Παζολίνι επεκτείνει την προβληματική του Σοφοκλή ενσωματώνοντας σε αυτή τη φροϋδική θεωρία και το ρόλο που αυτή αναγνωρίζει στα αρχέγονα ένστικτα και το υποσυνείδητο. Η «Μήδεια» (1970) αντιπαραβάλλει τη βαρβαρότητα της Ανατολής στον «πολιτισμό» της Δύσης. Η συγκλονιστική κραυγή της στην τελευταία σκηνή μεταφέρει την απόγνωση μπροστά στο πολιτισμικό αδιέξοδο των καιρών μας.

http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/788.pdf

26.«Πάρος-SOS-τα αρχαία λατομεία» (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ 56,1995).

Ρεπορτάζ και επιτόπια φωτογράφιση των λατομείων της Πάρου και της σύγχρονης εκμετάλλευσής τους.

βλ. σχετικά: http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/1203.pdf

27.« Προσωπεία του Χρόνου: μύθος, επιστημολογία και πάλι μύθος» (Aρχαιολογία, 2000).

Με αφορμή την αλλαγή της χιλιετηρίδας, το άρθρο παρουσιάζει τις απατηλές εκφάνσεις της φιλοσοφικής και βιωματικής έννοιας του χρόνου. Eίναι αφιερωμένο στον Γιώργο Χειμωνά.

βλ. σχετικά: http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/77_40-46.pdf

28.«Το όνειρο και η νοσταλγία του κινηματογράφου», (Αρχαιολογία, Χριστούγεννα 2001).

Μια νοσταλγική αναπόληση των ταινιών της γενιάς του 70 και του ποιοτικού ευρωπαϊκού κι αμερικανικού κινηματογράφου που χειρίστηκε με ποικίλους τρόπους το όνειρο.

βλ. σχετικά: http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/81_17-26.pdf

29.«Γυμνοί κούροι -ντυμένοι άνδρες» (Περιοδικό «Αρχαιολογία», Μάρτιος 2002).

Διάκριση ανάμεσα στη γυμνότητα της αρχαιοελληνικής γλυπτικής και στη σύγχρονη αντίληψή της.

βλ. σχετικά: http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/82_68-74.pdf

30. Οδοιπορικό στη σιωπή -Μυλοπόταμος Κυθήρων (archeology and arts, 10 Mαρτίου 2014)

http://www.archaiologia.gr/blog/2014/03/10/m%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%82/

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «Ουτοπία»

31 «Η έλευση του προσώπου: παλαιές μορφές εμψυχωμένες στην αρχαία Ελληνική ποίηση»

Περιοδικό ΟΥΤΟΠΙΑ, τεύχος 19,Ιανουάριος 1995. Το κείμενο έχει αναδημοσιευθεί ως προ-δημοσίευση μεταδιδακτορικής έρευνας στο περιοδικό «Θεατρογραφίες» υπό τον τίτλο: «Ανθρωπολογικοί τύποι του θεάτρου»

Η αρχαιοελληνική ποιητική παραγωγή αντλεί κατ’ επανάληψη τα θέματα από το χώρο του φανταστικού, δηλαδή του Μύθου, που για κάθε εποχή ανατροφοδοτείται και παραλλάσσει σύμφωνα με τις νέες κοινωνικές συνθήκες. Κατά συνέπεια ο μελετητής ενός έργου πρέπει να εθιστεί στο να διακρίνει, πίσω από τη συμβατική persona (προσωπείο) ενός δρώντος προσώπου (π.χ. σε μια τραγωδία) την πραγματική (γνήσια) μυθολογική παράσταση που το προσωπείο αυτό καλείται να «αναπαράγει» η απλά να «αναπαραστήσει». H διαφορά γνησιότητας ή πρωτοτυπίας της αρχαϊκής (λυρικής) ποίησης από την Τραγωδία συνίσταται στο γεγονός ότι τα ονόματα των πρωταγωνιστών της πρώτης δεν έχουν συμβολοποιηθεί κατά την εποχή της γενέσεως και εκφοράς της. Αντιθέτως, στην Τραγωδία, τα ίδια ονόματα "αναμορφώνονται" στο υλικό το ποιητικό του θεάτρου, για να παράγουν πρωτότυπες νέες μορφές, βάσει μιας σύγχρονης τους μυθοπλασίας.

Δες, σχετικά: http://library.panteion.gr:8080/dspace/handle/123456789/885

http://docs.google.com/viewer?a=v&q=cache:29lrODPBfCoJ:library.panteion.gr:8080/dspace/bitstream/123456789/984/1/Xenios.pdf+xenios+nkos&hl=el&gl=gr&pid=bl&srcid=ADGEESjF2uTABBdqQgDgix3bhmoepRcFaW3nZFNVUtczDPYWrhbOkqTe0KtJ8OaAQ7NPGVVxju3XYamdaF8iRNf_F5DYtUAUoLSKapXtY7ZtlYA6oEJNTflNud6XF2U7x9rQixx2fp&sig=AHIEtbTYumDoOVa9vGOKn1R9noc3knPBIQ

32.«Γενετική Επιστημολογία: η διδασκαλία του Χώρου» (ΟΥΤΟΠΙΑ, αριθμός 8, Νοέμβριος 1993)

Το άρθρο πραγματεύεται μια διεπιστημονική διδασκαλία της έννοιας του Χώρου από τα γνωστικά αντικείμενα της Φιλοσοφίας και της Γενετικής Επιστημολογίας όπως εφαρμόζονται στη διδασκαλία, καθώς και της Γεωμετρίας-Στερεομετρίας. Βασίζεται στη θεωρία του Jean Piaget για τα στάδια της εξελικτικής αφομοίωσης των εννοιών που αφορούν στις χωροταξικές δομές, στην εγγύτητα, στο βάθος πεδίου, καθώς και στις μαθηματικές διατυπώσεις των εννοιών αυτών στη Μέση Εκπαίδευση.

Βλ:http://www.kenef.phil.uoi.gr/dynamic/alphabeta_book.php?pageNum_dataselection=1&totalRows_dataselection=959&Letter=%CE%93

33. Εφηβεία σε μια ξένη χώρα: το διαπολιτισμικό σχολείο και οι αυταπάτες

Περιοδικό ΟΥΤΟΠΙΑ< τεύχος 60> Ιούνιος 2004, σελ. 109-120.

βλέπε, σχετικά: http://www.u-topia.gr/issues/19

ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

34. «Θέατρο και διαπολιτισμική εκπαίδευση» - κείμενο για την παρουσίαση του «Ματωμένου Γάμου» του Federico Garcia Lorca από το Δεύτερο Λύκειο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Ελληνικού- Συνθήκες πρόβας, ερμηνευτικές οδηγίες, τελική παράσταση.

35. « Η παρεξήγηση των ρόλων», προλογικό σημείωμα στην έκδοση του θεατρικού έργου «ΓΥΝΑΙΚΕΣ» Eduardo Galan σε ερμηνευτική απόδοση Στ. Ροδαρέλλη, από τις εκδόσεις ΚΟΑΝ, Αθήνα 2004.

36. «Η Πρόζα του Υπερσιβηρικού και η μικρή Ιωάννα της Γαλλίας», του Μπλαιζ Σαντράρ, μεταφραστική απόπειρα, επίκειται δημοσίευση στην «Ποιητική», Οκτώβριος 2020

37. Περιοδικό «Ποιητική»: απόδοση στα Ελληνικά του ποιήματος του Blaise Cendrars

«Η Πρόζα του Υπερσιβηρικού και η μικρή Γαλλίδα Ζαν».

 ΣΕΝΑΡΙA-ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑ

1. «Αρχαία Θέατρα και στάδια στην Ελλάδα». Σενάριο για αρχαιολογικό ντοκιμαντέρ με θέμα τα αρχαιοελληνικά θέατρα ανά την Ελλάδα (Κ.Τσαρουχά) ,σε συνεργασία με την Εφη Ξηρού. Κυκλοφορεί στη δίγλωσση υποτιτλισμένη έκδοση των εκδόσεων ΑΛΗΘΕΙΑ και αναφέρεται στην Επίδαυρο, την Αθήνα, τους Δελφούς, τη Δωδώνη, το Αργος, την Ολυμπία και τη Νεμέα. Τα δικαιώματα συγγραφής του σεναρίου έχουν καταχρασθεί οι εκδόσεις ΑΛΗΘΕΙΑ.

2. «Εποχές του Διονύσου», σενάριο, σε συνεργασία με την σκηνοθέτη, για την ομώνυμη ταινία μικρού μήκους της Έφης Ξηρού

3. «Τα Νερά του Φραγκίσκου», σενάριο για ταινία μεγάλου μήκους.

4. «Το Δεντρόσπιτο», θεατρικό έργο

ΒΙΒΛΙΑ

(2019) Τα σπλάχνα, μυθιστόρημα, εκδόσεις Κριτική

(2017) Το κυνήγι του βασιλιά Ματθία, μυθιστόρημα, εκδόσεις Κριτική

(2012) Ένα τριάρι για τον Οιδίποδα, νουβέλα, εκδόσεις Φαρφουλάς

(2011) Το άχτι, διηγήματα, εκδόσεις Φαρφουλάς

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα

(2014) Η Λεοντή, διήγημα, συλλογή Via dolorosa, εκδόσεις Vakxikon

(2011) Γράψε σβήσε, εκδόσεις Φαρφουλάς

(2007) Θέατρο και διαπολιτισμική αγωγή, εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος

(2002) Λεξικό θεατρικών όρων, εκδόσεις Κοάν

(1995) Η Έχιδνα, Διήγημα Συλλογή Διηγημάτων ΙΣΤΟΣ ’95

Επιμέλεια

Βασικοί κανόνες γραμματικής της ισπανικής γλώσσας, σε συνεργασία με τον Στυλιανό Ροδαρέλλη, Αθήνα, εκδόσεις Ίασπις [1987]

Ελληνική Γραμματική για Ρωσόφωνους, σε συνεργασία με τη Βασιλική Υγροπούλου, Αθήνα, Εκδόσεις «Πελασγός».

Δημοσιεύσεις σε ξένα λογοτεχνικά περιοδικά

LA VIPERA, Αnteprima, Sassoferrato , Ancona, μετάφραση των Tea Boldrini και Georges Barthouil

SCENARIO «ISMAEL», HOMMAGIO Α P.P.PAZOLINI, Περιοδικό ”Αnteprima” του Σασσοφερράτο της Αγκόνα, Μετάφραση Τέα Μπολντρίνι.

Μαυρομιχάλη 15

17456 Ανω Καλαμάκι-Άλιμος

Τηλ: 210- 9955 858

Κινητό: 6977 229197

e-mail: flamenco62@gmail.com