Ιδιαίτερη προσωπικότητα διανοούμενης της Αριστεράς. Από νωρίς ενταγμένη στο ΚΚΕ, στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά, ήδη παντρεμένη με τον Μιλτιάδη Πορφυρογένη, βρέθηκε εξόριστη στην Ανάφη και μετά στην Κίμωλο. Από εκεί δραπέτευσε, κατέφυγε στην Κρήτη, και με την απελευθέρωση, επέστρεψε στην Αθήνα. Στα τέλη του 1946, έφυγε για το Παρίσι, από όπου ξεκίνησε η περιπλάνησή της στις Λαϊκές Δημοκρατίες, πρώτα τη Βουδαπέστη και μετά το Βουκουρέστι. Σχετικά νωρίς, χάρη στην επιφανή οικογένεια Χατζιδάκη, ο επαναπατρισμός της, το 1964. Με τον Πορφυρογένη είχαν χωρίσει ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '40.

"Πνεύμα ατίθασο και κριτικό", θα πρέπει να ταλανίστηκε από την κομματική πειθαρχία. Αν ποτέ προκύψει συναγωγή των κειμένων της στη Νέα Επιθεώρηση, στα Ελεύθερα Γράμματα, κυρίως, όμως, στους Πρωτοπόρους, όταν υπεύθυνος ήταν ο Πέτρος Πικρός και στους Νέους Πρωτοπόρους, ακόμη και στο κομματικό περιοδικό Νέος Κόσμος, θα δώσει μια εικόνα όσων πίστευε και όσων αναγκαζόταν να υποστηρίξει. Εκτός από τα ιδεολογικού χαρακτήρα κείμενά της, έγραφε και κριτικές βιβλίου. Παράλληλα, έκανε μεταφράσεις και συχνά επωμιζόταν και τη δουλειά του επιμελητή. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, συνέχισε να αρθρογραφεί στην Νέα Εστία και μετά τη Δικτατορία, στην Αυγή. Το πιθανότερο να υπάρχουν κείμενά της και σε άλλα περιοδικά, που λανθάνουν.
Σε γράμμα του, ο Πωλ Ελυάρ, της γράφει από το Παίσι (1946): "... γράφοντας σε σένα, είμαι βαθύτατα συγκινημένος, γιατί σε ξαναβλέπω, έξυπνη και λαμπερή, τόσο καθαρή, τόσο βαθειά, τόσο σοφή και τόσο χαμογελαστή, δεμένη με τη μοίρα της χώρας σου, με τη σκληρή γη, με τον ελαφρό ουρανό. Κι ανατριχιάζω με τη σκέψη ότι μπορεί να μην σε ξαναδώ. Ο χρόνος είναι τόσο σύντομος. Η ζωή μας τόσο σκλαβωμένη! Γράψε μου. Σκέψου ότι τα γράμματά σου είναι για μένα το φως -φως ελληνικό, το πιο όμορφο. Στα μάτια μου το ενσαρκώνεις- και τον βορά, επίσης, με το μεγάλο χλωμό και κρύο περιθώριο..."

(Από άρθρο της Μ. Θεοδοσοπούλου στην Εποχή, http://epohi.gr/old/theodosopoulou_culture_1172004.htm)

Βλ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΜΝΗΜΕΣ ΕΤΑΙΡΩΝ