ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ Η ΕΛΛΛΔΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ  

Στη σκάλα, το παραθαλάσσιο χωριό στα  Βουρλά, βρίσκεται το εξοχικό σπίτι του Σεφέρη.Η παρουσία μας εκεί ήταν στο πλαίσιο της ελληνοτουρκικής φιλίας που οι εκδηλώσεις  έκλειναν εκείνο το βράδυ με την συναυλία στα Βουρλά και την ποίησή του.Φτάσαμε κατά τις εφτά και στις εννιά ήταν η εκδήλωση.

Το μισό σπίτι έχει αναπαλαιωθεί και είναι έτοιμο να λειτουργήσει ως πανδοχείο το άλλο μισό,σχήμα γάμα με το πρώτο, είναι όπως το άφησαν τότε. Γκρίζο, παλιό κι ο κισσός ξερός, μαρτυρία πολλών στίχων του ποιητή.

Μας το διέθεταν για μία ώρα, ίσα να πλυθούμε και ν΄αλλάξουμε. Στην είσοδο, μπροστά από έναν παλιό καθρέφτη δέσποζε  ένα κάδρο με το  πορτρέτο του Σεφέρη κι ένα βάζο με λουλούδια.

Κατά τα άλλα στους τοίχους το πορτρέτο του Κεμάλ σε διάφορες εκδοχές.

Το ίδιο βράδυ το ελληνικό κλιμάκιο θα γύριζε στη Χίο από τον Τσεσμέ. Εμείς θα διανυκτερεύαμε στα  Βουρλά, μια και την άλλη μέρα  θα φεύγαμε για το Αιβαλί, να ψάξουμε για το σπίτι όπου γεννήθηκε η μάνα μας.

Η Γκαμζέ, ιδιοκτήτρια και ρεσεψιονίστα,  μας παραχωρούσε το μεγάλο δωμάτιο. Θα κοιμόμαστε στο δωμάτιο του ποιητή. Κανείς άλλος δεν  είχε κοιμηθεί πριν.

Ήμουν κάπως συνεπαρμένη.

Κατέβηκα τη γυαλισμένη ξύλινη σκάλα σε έξαψη. Η Ελληνίδα υπεύθυνη της διοργάνωσης, μια δραστήρια  μπίζνες γούμαν,γύρω στα τριάντα, μας πλησιάζει και λέει:

«Ισως είναι καλύτερα να μην απαγγείλουμε απόψε ποίηση του Σεφέρη, μια και δεν είναι μεταφρασμένη στα τουρκικά. Να μην κουράσουμε τους Τούρκους». Έγινα Τούρκος.

«Γιατί ήρθαμε εδώ;» της λέω έκπληκτη και συγχυσμένη.

«Τα τραγούδια θα τους διασκεδάσουν περισσότερο», μου λέει.

« Μα δεν ήρθαμε εδώ για ν΄ακουστεί η ποίησή του; Έστω ο ήχος;”

“Τέλος πάντων βρείτε ένα μικρό». Και έδειξε  τρία εκατοστά με  τον αντίχειρα και τον δείκτη (!).

«Ντρέπομαι « της λέω. «Ντρέπομαι για σας και για μένα, ντρέπομαι για όλη την Ελλάδα»

Κρατούσα το βιβλίο με τα ποιήματα και όση ώρα το πρόγραμμα των μουσικών προχωρούσε, εγώ έψαχνα ποιο ποίημα θα πω, .Δίπλα μου καθότανε φίλος καθηγητής της φιλοσοφικής. Θα πω τον  «Αστυάνακτα», του λέω. «Μην το κάνεις δεν θα το αντέξω». Θα πω την «Αλληλεγγύη». «Όχι προς θεού, βρες κάτι άλλο».Στάμάτησα να τον πληροφορώ τι πρόκειται να απαγγείλω.

Δεν υπάρχει ποίημα ή στίχος του Σεφέρη που να μην διαμαρτύρεται, να μην είναι πικρός, όχι μόνο για τότε αλλά και για τώρα, και την ώρα εκείνη, στον τόπο εκείνο η ποίησή του εύρισκε την πραγματική, προφητική της διάσταση σε όλα τα επίπεδα.

«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει».

« Παλιέ μου φίλε τι γυρεύεις;

Γυρεύω το παλιό μου σπίτι /με τ΄αψηλά τα παραθύρια σκοτεινιασμένα απ΄τον κισσό/ γυρεύω την αρχαία κολόνα που κοίταζε ο θαλασσινός/ πώς θες να μπω σ΄αυτή τη στάνη / οι στέγες μου έρχονται ως τους ώμους/ κι όσο μακριά και να κοιτάξω βλέπω γονατιστούς ανθρώπους…»

Κάτω οι Τουρκοκρητικοί γέροι είχανε βγάλει μεγάλα άσπρα μαντήλια  και σκούπιζαν τα δάκρυά τους.. ΜΙΛΟΎΣΑΝ  ΌΛΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΆ, Η ανταλλαγή έγινε το 23,κι ο φίλος καθηγητής τα δικά του κι η υπεύθυνη της εκδήλωσης ….

Σεφέρης θα πει ταξιδευτής , συλλογιζόμουν.

Κι αν ορώμεν ανθούν πέλαγον Αιγαίον νεκροίς/ είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι / με το κολύμπι/ Εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν/ Την ΕΛΣΗ , ΤΗ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ, ΤΟΝ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ,Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝΙΑ 937».