Σουλεϊμάν Αλάγιαλη Τσιαλίκ


Σουλεϊμάν Αλάγιαλη Τσιαλίκ

Ο Σουλεϊμάν Αλάγιαλη Τσιαλίκ γεννήθηκε στη Ρόδο όπου και ζει . Είναι απόφοιτος από την ανωτέρα Σχολή Στελεχών Επιχειρήσεων. 

Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου και πρώην μέλος του Δ.Σ του Διεθνούς Κέντρου Λογοτεχνών και Μεταφραστών στη Ρόδο. Έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές οι οποίες κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Δωδώνη:

  1. «Φως εφήμερο», 1991
  2. «Κράσπεδα Νάρκωσης», 1993
  3. «Νυχτερινές Ηχορρυθμίες», 1995
  4. «Το ρολόι τ’ ουρανού σταματημένο», 1999
  5. «Σαν υδατογραφία», 2007
  6. «Στην αρχή των συμπτώσεων δυο εκλάμψεις», 2017
  7. «Προσεγγίσεις μετά την απόσταση», 2022

Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί στην Ανθολογία Λύρα Ελληνική Του Βασίλη Βασιλικού (εκδ. Πλειάς, Αθήνα 1993 – β’ έκδοση Βασίλης Βασιλικός, Πέτρος Γκολίτσης, Πινακοθήκη «Λυρικών» Ποιημάτων, εκδ. Ρώμη , 2021) καθώς και στην «Poesie Grecque Contemporaine» - Des iles et des muses (εκδ. Autres Temps, Marseilles 2000).

 

Μεταφρασμένα ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά.

 Πληροφορίες: 
Τίτλος αποσπάσματος:  Ποιήματα
Κείμενο αποσπάσματος: 

«Κινούμαι δίχως τέλος»

Μου πήρε χρόνια να δεχτώ

τη ζώσα ζωή όπως είναι·       

να δεχτώ τις μέρες απόλυτες

με ιστορίες απλές,

με αμφιβολίες ασύλληπτες

και να κινούμαι δίχως τέλος

με ποιητικούς ανασασμούς

όλο και πιο πολύ, όπως ο ήλιος

προβάλλει σταθερός απ’ το πρωί

στεφανώνοντας τις απουσίες αγαπημένων.

 

Μου πήρε χρόνια να μπορώ να φεύγω

χίλια μίλια μακριά,

μα πάλι να στέκομαι στα ίδια

κρατώντας αρτοσκευάσματα

που ξεγελούν την πείνα·

να φτάνω σε πόλεις θεοσκότεινες

 

που ξετυλίγονται μες στα βιβλία

-τι μυρωδιές όμορφες

που κατεβαίναν απ΄ τον ουρανό

οι δεντροστοιχίες πάλι και πάλι

σταλάζουν τη σκιά της λησμονιάς-

και μια συνάθροιση αγνώστων

που όμως μου παραήταν οικεία

τείνοντας να γίνουν ακόμα πιο ομιλητικοί

σαν κουρδιστά κουκλάκια πορσελάνης.

 

Κι όλα αυτά μεγαλουργούσαν ρόλους

που δείχναν προς τα πού κινείται

τ’ ολόφωτο νερό της καλοσύνης

δίχως νύχτα στη δική μου σκέψη,

δίχως συγχώρεση στου κήπου την άλλη άκρη.

(Από τη συλλογή «Στην αρχή των συμπτώσεων δυο εκλάμψεις…», Εκδόσεις:

Δωδώνη, 2017)

 

«Υγρή ανάσα»

Τώρα που η ζέστη με την υγρή ανάσα της με βυθίζει

κάτω απ΄ τα πένθιμα ρόδα των ονειροπόλων,

ατάραχα περνούν με διαφορετικά είδωλα τα κάρα

με των Διόσκουρων τ’ άλογα σε ξένα μέρη.

Ασπρίζουν τα μαλλιά μου μέσα από έναν λυγμό

ποιανού παιδιού που πριν βραδιάσει μεγαλώνει

στη θλίψη της απραξίας ως μια εικόνα θεία.

Κι εκεί που όλοι περιμένουν πουλιά πολυάνεμα

να πεταρίζουν απ’ τις πληγές του παρελθόντος

σκηνοθετώντας με μιαν άλλη την απουσία διάσταση,

εφήμερο βύθισμα σε κουφάλες δέντρων

μετατοπίζει τη φωτισμένη ελευθερία των παιδιών

μες στο κενό της ύπαρξης

κι αναχρονίζει την ημερομηνία της γέννησης τους

αλλόκοτα

διαγράφοντας την περίμετρο του σύμπαντος

με τον εκνευρισμό της αναμονής δίχως συμπεράσματα·

αναβλύζουν τρεις σταγόνες αίμα

η ουράνια πλοήγηση των χρωμάτων σε διάρκεια

ένα γεφύρι από φιλίες χτισμένο

κι αυτά

παρηγοριούνται πως θα πέσουν πιο μαλακά

την επόμενη φορά που θα τους αγκαλιάζουν,

οι αριθμοί.

(Από τη συλλογή «Σαν υδατογραφία», Εκδόσεις: Δωδώνη, 2007)