ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ

«Να κινδυνέψουμε για να σωθούμε»

(«Ο κίνδυνος» - «Το φράγμα»)

Κώστας Στεργιόπουλος

 

1

Πώς να υπάρξεις ανάμεσα σε δυο γκρεμούς

που ανοιγοκλείνουν ένα στόμα από πέτρα;

 

Βράχος αντίκρυ στον βράχο

 

Ενδιάμεσα σώμα πηλός

φλέβες ποτάμια, πλεούμενα οστά

σάρκα που θρέφει σπέρμα φθοράς

        

Έρημος είμαι

Έρημος

 

Ουρανός  που βουλιάζει

 

Μέσα απ’ τις Συμπληγάδες μιλώ

 

2

Πότε έφτασα ίσαμε εδώ

στο φαράγγι που σμίγουν οι πέτρες

μες στο χάσμα που ανοίγει ο καιρός;

 

Συμπληγάδες 

μια πύλη κινδύνου 

που κανείς δεν ποθεί να περάσει

 

Ποιο πουλί θα θυσιάσει φτερό; 

 

Αργοναύτης στου χρόνου το δράμα 

ιστορώ ένα μύθο παλιό 

 

Αντικρίζω στα μάτια τον κίνδυνο

 

Δραπετεύω με  τo άρμα του Ήλιου στο φως *

 

* Η έξοδος της Μήδειας από το δράμα πραγματοποιείται με το άρμα του Ήλιου,

   σημαίνοντας την είσοδό της στον μύθο και την επιστροφή της στον Ήλιο από

   τον οποίο κατάγεται.

 

3

Όλα είναι εδώ

 

Ο έρωτας, η επιθυμία, η στέρηση

η πλάνη, η απόγνωση, η προδοσία

 

Όλα είναι εδώ

ντυμένα με την πυρκαγιά

γιορτάζουν μες στον κίνδυνο

 

Απλώνει σαν μελάνι η απελπισία

 

Ποιος μπορεί να συντρίψει τον άνεμο;

 

4

Ο Μιχαήλ Άγγελος

γλίστρησε απ’ τη χαραμάδα του ύπνου μου

με τύλιξε σε μια δέσμη φωτός

 

«Μη φοβηθείς!» είπε

 

Φωσφόριζαν τα χέρια του  

φτερά τα δάχτυλα του  

 

Με πελεκούσε η σμίλη του

Χτυπούσε

μια στη λογική και μια μες στην καρδιά 

«Σε απάλλαξα από το περιττό

 Γίνε παιδί»

 

Άφησε τα κομμάτια μου πλάι  

 

Είχα μείνει η μισή

 

Το ήξερα

Θα ξαναρχόταν

 

5

Φανερώθηκε την ώρα που έκλειναν οι Συμπληγάδες

Άναψε με τα χείλη του έναν ήλιο  στο μέτωπό μου

 

«Μη φοβηθείς» ξανάπε

«Άσε το προς τα έξω ονειροπόλημα

Στρέψε τα μάτια μέσα για να δεις»

 

Άκουσα τον κρότο

Ένιωσα τον τριγμό

 

Από τα έγκατα ανέβηκε ο εαυτός μου στο φως

Άστραψε στα σκοτάδια η ύπαρξή μου

 

Ποιος πατά πάνω στα νερά;

Ποιος ίπταται;

 

Να κινδυνέψουμε! ακούστηκε η φωνή

Να κινδυνέψουμε για να σωθούμε!

 

6

Ας τον αποδεχτούμε τον σεισμό

Κατεδαφίζει ό,τι νοσεί

 

Το σπίτι που αράχνιασε δίχως να καταλάβεις

Τον τοίχο που τον ρήμαξε η βροχή

Την εκκλησία χωρίς Χριστό

Τα προσωπεία που φόρεσες ν’ αρέσεις

Τα πρέπει που στοιχειώνουν την ψυχή

Τις λέξεις που αδειάσανε το νόημά τους

                                                                                   

Ας τον υποδεχτούμε το σεισμό

Μας ξαναχτίζει

 

7

Οι Συμπληγάδες τσάκισαν τα μέλη μου

Ξεθεμελίωσαν ό,τι δεν ήτανε δικό μου

 

Κοιτώ μες στα νερά

 

Βουλιάζουν  

η οδύνη  η ηδονή

τα λάθη τα πάθη

η απελπισία  η χαρά

οι πόθοι η απαρέσκεια

οι προσδοκίες η φήμη

 

οι διδαχές οι ενοχές τα θέλω τα μη

 

8

Υπάρχω –χωρίς σώμα- στο φως

 

Ήταν κάποτε έξι άνεμοι τέσσερις θάλασσες

δέκα αστέρια τριάντα πουλιά

 

Θυμάμαι    

ανάμεσά τους τον εαυτό μου

 

Υπήρξα μες στον κίνδυνο

Θυμάμαι

 

Επικαλούμαι

ότι μ’ ανέβασε στο φως

πάνω απ’ τις Συμπληγάδες

 

Το έργο αυτό δεν έχει τελειωμό

 

9

Ξεκόλλησα το δέρμα μου

 

Μέσα απ’ το δέρμα εμφανίζεται άλλο δέρμα

 

Η εμπειρία της σάρκας με τσακίζει

 

Πονώ

Αυτός ο πόνος μου ανήκει

 

Κάποιος ουρλιάζει μέσα μου

 

Δεν είμαι η φωνή του

 

10

Στενεύει η δίοδος

Κλείνουν οι πέτρες

 

Ταλαντευόμαστε 

στον φόβο στην αγάπη

 

Δεν είσαι μόνος

Σε κρατώ

 

Μη φοβηθείς!

 

Να κινδυνέψουμε!

Να κινδυνέψουμε  για να σωθούμε!

____________________________________________________________

Από το βιβλίο της Ειρήνης Ρηνιώτη με τίτλο Ίλιγγος, (2011), εκδόσεις ΑΓΡΑ.