ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ, ήμουνα συνεσταλμένη, δε μιλούσα με αγνώστους, το απέφευγα, μόνο στη θάλασσα ξανοιγόμουν, εκεί έβρισκα και το θάρρος και τα λόγια και τις λέξεις, μιλούσα καθαρά, μελωδικά, τραγουδιστά, σαν το πουλάκι της αυγής πάνω στο σύρμα, και ένα μικρό ψεύδισμα που είχα χανόταν, και ένα τραύλισμα και μια ταχυλογία της ντροπής και αυτή χανόταν, την έπαιρνε το κύμα μακριά, αλλά όχι στον αγύριστο, γυρνούσε μετά μαζί μου στο σπίτι, με ακολουθούσε με το βρεγμένο μαγιώ της και την πετσέτα, κρεμόταν πάλι με το μανταλάκι στα χείλη και στη γλώσσα μου, και κολυμπούσα με τις ώρες, εδώ, σε αυτήν τη Μυτίτσα, σε αυτά τα βράχια έμαθα να κολυμπώ σχεδόν από μόνη μου, μικρή μπήκα στα νερά, έπεσα από το βράχο και αυτό ήταν όλο. [...]
 
Εδώ και δέκα χρόνια, κάθε μέρα ένας άγνωστος μού τηλεφωνούσε νωρίς το πρωί και άλλες φορές το απόγευμα, ποτέ βράδυ, ποτέ νύχτα αργά, που εδώ που τα λέμε πολύ θα το ήθελα, γιατί βασανιζόμουν και βασανίζομαι ακόμα από τις αυπνίες, εγώ τον ρωτούσα ποιός είναι, ποιό είναι το όνομά του, τίποτα, χαμογελούσε και μου απαντούσε: «Κάποια στιγμή θα μάθετε ποιός είμαι», πάντα στον πληθυντικό δέκα χρόνια συνεχόμενα, τώρα έχει να με πάρει δύο χρόνια και μου λείπει, μου λείπει πολύ, πάρα πολύ, αυτό το τηλεφώνημα, είναι σαν να έχει σταματήσει η ζωή μου, σαν να μη ζω, ήμουν πενήντα χρονών όταν με πήρε για πρώτη φορά, πολύ ωραία, ζεστή φωνή, αρρενωπή και διακριτική, καθόλου προσβλητικός, προσεχτικός, αστείος, ευγενικός, αλλά όχι γλυκανάλατος, είχε και το πιπέρι στο στόμα του και το αλάτι μαζί με τη ζάχαρη, μιλούσε καθαρά και σωστά και βαθιά σαν να ερχόταν από μια άλλη υγρασία η φωνή του, διαφορετική από τη δική μας εδώ του τόπου μας, είχε κάτι του ξένου, του περαστικού, του διωγμένου από κάπου, κι αυτό εμένα μου άρεσε πολύ, με αναστάτωνε.