Ετοιμόγεννες λέξεις
Σε μια στέρφα πατρίδα.
Αν γεννήσουν κορίτσι
Θα το βγάλω Ελπίδα.
------------------------
Ούτε βουνά
Ούτε στενά
Ούτε ταμπούρια
Άντε μετά να φυλαχτείς
Απ’ τα τσιμπούρια
------------------------
DELIVERY
Είναι που πάει καρφωτός
Είναι που μπαίνει σφήνα
Σε φορτηγά ανάμεσα και σε παρκαρισμένα
Πάντα γερτός και ξέφρενος
Με φρένα
Δίχως φρένα
Σε δύο ρόδες μοναχά με μια ζωή μονάχα
Καβάλα σ’ ένα χάρβαλο παλιό και πειραγμένο
Με καταχνιά και με βροχή
Με γλίτσα και με κρύο
Κάποτε τα μεσάνυχτα κι άλλοτε πριν χαράξει
Με πράσινο
Με κόκκινο
Αντίκρυ από το πλοίο
Που παίρνει κάποιαν όμορφη στο πλάι κάποιου άλλου
Που δεν τον πρόσεξε ποτέ μα μόνο τον κοιτούσε
Να κουβαλάει
Μια ζωή
Με σάλτσες και πιπέρια
Μιαν έγνοια σαν ζυμαρικό που πήρε και φουσκώνει
Σε μια στροφή που ο θάνατος του πρόσφερε delivery
Το τελευταίο γεύμα του
Ο θάνατος delivery πάνω στην γκρίζα σκόνη.
Από την ποιητική συλλογή «Επαγγελματικός Προσανατολισμός».
---------------------------------
ΤΟ ΚΟΤΣΥΦΟΠΕΔΙΟ
Κατοικώ ανάμεσα στη γη και τα σύννεφα
Βάσει του εθνικού κτηματολογίου σε διαμέρισμα ρετιρέ
Το οίκημα δεν μου ανήκει αποκλειστικά
Σ’ αυτόν τον κόσμο τίποτε δεν ανήκει κανενός
Τυγχάνω χρήστης των εσωτερικών χώρων και της βεράντας
Μέτοικος στην εξαρχία των σπουδαγμάτων
Πάροικος στο κρατίδιο του Κοτσυφοπεδίου
Όταν ο Παντοδύναμος με ενθαρρύνει να χορηγώ
Τα ελέη του σποράκια στον αγρό της ευημερίας.
Κάθε που ελεώ τα πετούμενα
Σμήνος οι λέξεις κάθονται στα χείλη μου
Τα γραπτά μου από καιρό θυμίζουν τιτιβίσματα
Όλο και δυσκολότερα επικοινωνώ με τους όμοιούς μου
Διαθέτω όμως πολυπληθές ακροατήριο
Δίχως χέρια για να με χειροκροτούν αλλά με φτερά
Για να με αναπτερώνουν
Η Ακαδημία του Κοτσυφοπεδίου αποφάσισε να με τιμήσει
Τα ποιήματά μου μεταφράζονται στην απλή τιτιβιστική
Τα όνειρά μου φτεροκοπούν και
Ραμφίζουν την πόρτα της αιωνιότητας.
Η αιωνιότητα είναι κοτσύφι που απαγγέλλει ποιήματα
Η αναγνώρισή μου πηγαίνει από κλαδί σε κλαδί
Το οικογενειακό μου δέντρο έχει μια φωλιά
Επωάζω πλήθος αγωνίες
Πέφτοντας η νύχτα με διπλωμένα φτερά
Επιστρέφω στη σιγή του γραφείου
Το πρωινό τραγούδι του Κότσυφα αποτελεί
Ξυπνητήρι της συνείδησής μου.
Η αφύπνιση παραμένει ζητούμενο
Το κελάηδημά μου
Ανεκτή παραφωνία στο πρωινό τερέτισμα
Τα ποιήματά μου δεν επιφέρουν ρωγμές
Η καθημερινότητα παραμένει αρραγής
Πάντα έγραφα για τους ανθρώπους δίχως να με περιμένουν
Ποτέ δεν έγραφα για τα πουλιά αλλά με περίμεναν πάντα.
Το διαβατήριό μου είναι έτοιμο
Αποσκευές είναι οι λέξεις μου
Στο τελωνείο σφραγίζουν το παράπονό μου
Ο κόσμος φωτίζει καθώς περνώ στην αίθουσα αναχώρησης
Όταν μετά από καιρό επιστρέψω
Θα έχω ανάγκη από μια φωλιά σε απόμερο δέντρο
Το δικό μου Μέγαρο Μουσικής εκτείνεται στο άπειρο.
Από την ποιητική συλλογή «Οικογενειακά ή πολυπρισματικός κόσμος».
---------------------------------
ΤΟ ΤΙΠΟΤΕ ΠΟΥ ΔΙΑΡΚΕΙ
Το παλαιοπωλείο των αναμνήσεων ξεπουλάει
Ραγισμένος καθρέφτης διχοτομεί το ανάστημά μου
Τα κάτω άκρα περιφέρουν το αντανακλώμενο είδωλο
Επιχαίρω για τη γνωριμία με τον καθρεφτιζόμενο
Αποτελώ διορθωμένο αντίτυπο
Των πειρασμών και των ανομημάτων
Η πρώτη έκδοση από καιρό εξαντλημένη
Η σπανιότητά μου σκανδαλώδης
Με συντηρούν οι αλλεπάλληλες επανεκδόσεις
Καμία έκδοση δεν είναι οριστική
Το οριστικό βρίσκεται σε διάσταση με την αιωνιότητα.
Ο βιογράφος μας προσθέτει και αφαιρεί κατά βούληση
Ο επιμελητής των εκδόσεων ανοσιουργεί στα γραπτά μας
Ο ήλιος αλλοιώνει το εξώφυλλο που ονειρευτήκαμε
Η κριτική παραχαράζει τον πυρήνα του στοχασμού μας
Ο αναγνώστης περιφρονεί το αριστούργημά μας
Τα αδιάθετα αντίτυπα οδηγούνται στο κρεματόριο.
Ειλικρινά σας λέω
Μην εμπιστεύεστε το παρόν
Αγοράζει φτηνά και πουλάει πανάκριβα
Μην εμπιστεύεστε το μέλλον
Δεν γνωρίζει τι αγοράζει και δεν ξέρει τι θα πουλήσει
Μην εμπιστεύεστε το παρελθόν
Μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία τα πάντα μετεωρίζονται.
Επισκοπώ τη ζωή μου συλλαβή προς συλλαβή
Το μόνο που επιχειρώ να διορθώσω
Είναι οι επιπλήξεις της δασκάλας μου.
Προσπαθώ να βελτιώσω μια παιδική μου ζωγραφιά
Καταστρέφω τη μοναδική στιγμή που υπήρξα
Κάποιος που επισκίασε τον Πικάσο.
Αστειεύομαι με τον τρόπο που με σοβαρεύει η γνώση
Όταν θλίβομαι κάτι αδιευκρίνιστα παιδικό
Επιδοτεί το χαμόγελό μου.
Ατενίζω την ενότητα του χρόνου με πίστη και αισιοδοξία
Επικηρύσσω την κάθε στιγμή
Την καταζητώ όπως ο έμπορος το διαφυγόν κέρδος.
Τρυπώνω στο θησαυροφυλάκιο του τραπεζίτη ρολογά
Ίσα για να προλάβω την καίρια διατύπωση
Για να αποδώσω τα του χρόνου στον χρόνο
Και τα του δημιουργού στον Δημιουργό.
|
