ΜΠΟΥΤΟΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ


ΜΠΟΥΤΟΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ
 Πληροφορίες: 
Όνομα:  ΒΑΣΙΛΗΣ
Επίθετο:  ΜΠΟΥΤΟΣ
Εργογραφία: 


ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ:


Xειρονομίες ντροπής, Διηγήματα,198.
Nυχτερινή αποστασία, Nουβέλα, 1988
O Iωάννης-Mαρία του φθινοπώρου, Mυθιστόρημα, 1990
Γυναίκες στα πάρκα, Διηγήματα, 1993
Tο χρίσμα, Aφήγημα, 1994

H συκοφαντία του αίματος, Mυθιστόρημα,1997
Tα ετεροθαλή, Διηγήματα, 1999
Tα δάκρυα της βασίλισσας, Mυθιστόρημα 2000

ΣΕΝΑΡΙΑ:

Το χρίσμα για την ΕΤ 1
Η συκοφαντία του αίματος, 20 επεισόδια για την ΕΤ 1


Διεύθυνση: 

Δεινοκράτους 43,
106 76 Αθήνα


Έτος γέννησης:  1959
Τόπος γέννησης:  Mακρυχώρι Λάρισας
Τίτλος αποσπάσματος:  Αν
Κείμενο αποσπάσματος: 

Aν κάποτε αποφάσιζα να συλλέξω όλα τα δάκρυα που μάτια ανθρώπων έχυσαν στη γη, θα σχημάτιζα το μεγαλοπρεπέστερο ανάκτορο ή τον επιβλητικότερο καθεδρικό από καταβολής κόσμου. ’λλωστε, ποιο άλλο υλικό εκτός απ' τον γρανίτη, μπορεί να έχει την ακλόνητη σιγουριά ενός δακρύου που πηγάζει από μια ευφρόσυνη καρδιά ή μια καρδιά βουτηγμένη στο φαρμάκι; Και τότε το δημιούργημα θα κυριαρχούσε ξανά με την ίδια επίφοβη σκοτεινιά όπως τόσων και τόσων γοτθικών κτισμάτων. Θα ορθωνόταν προς τους ουρανούς με τη γνώριμη, σχεδόν αυθάδη, έπαρση των καμπαναριών τους. Αλλά εγώ πιστός στην αιώνια αξία του στεναγμού και την ακατάλυτη ισχύ του λυτρωμού θα επιχειρούσα να συνάξω τα θολά και διαυγή δάκρυα σε ένα σχήμα όμοιο με αυτό του ιονίου φθινοπωρινού φωτός, μέσα στο οποίο -κάποτε στην Κέρκυρα- υπήρξα.
Mε του θανάτου τα δάκρυα, αυτά τα τραχιά κι απελέκητα κομμάτια θλίψης, θα θεμελίωνα το οικοδόμημα έτσι ώστε οι βάσεις του να αντέξουν το αφόρητο βάρος ενός ολόκληρου βίου. Έπειτα με τα ακριβοθώρητα και γι' αυτό πολύτιμα δάκρυα που η χαρά προσφέρει, θα έχτιζα τα υπόλοιπα: τοίχους, κλίτη, δάπεδα, θωράκια και κλιμακοστάσια προσδίδοντας την αβρή αίγλη των ελληνιστικών επαύλεων ή τη σεμνή δόξα των ιερών ενδιαιτημάτων. Για στέγη θα έβαζα του έρωτα τα δάκρυα, μιμούμενος τη χάρη κεραμοσκεπής βυζαντινού ναού που φαντάζει να αναδεύεται φιλάρεσκα στο αεράκι των αιώνων. Kαι για να καταυγάζεται το αποτέλεσμα, ακόμη κι όταν ο ήλιος ή φεγγάρι δεν υπάρχει, πολυελαίους από αγγέλων δάκρυα προσέθετα, όμοιους με αυτούς της Aγίας Σοφίας.
Δυστυχώς, όμως, τα δάκρυα στεγνώνουν ευθύς μόλις λάβουν το σχήμα τους και άλλα η γη ρουφάει, αφήνοντας πίσω τους μιαν υφάλμυρη της ύπαρξής τους υποψία. Έτσι, αν κάποτε αποφάσιζα να μετασχηματίσω τα συλλεχθέντα από ανθρώπων μάτια δάκρυα, θα λάμβανα πρωτίστως υπ' όψη μου την υπομονή και τη γόνιμη σιωπή του μεταξοσκώληκα, του σταλακτίτη ή του σταλαγμίτη!

Απόσπασμα από τα διηγήματα Τα ετεροθαλή, Ελληνικά Γράμματα,1999


E-mail:  vboutos@otenet.gr