ΜΑΝΤΟΓΛΟΥ, ΑΡΓΥΡΩ


ΜΑΝΤΟΓΛΟΥ, ΑΡΓΥΡΩ

Σπούδασε Αγγλική Λογοτεχνία και Κριτική Θεωρία στην Αγγλία.

Έχει γράψει δοκίμια για θέματα φύλου και κριτικές μελέτες για το σύγχρονο μυθιστόρημα και τη γυναικεία γραφή. Έχει δημοσιεύσει δυο ποιητικές συλλογές, τρία πεζογραφήματα και έναν αριθμό μεταφράσεων. Διατέλεσε τακτικός συνεργάτης του ένθετου "Βιβλιοθήκη" της Ελευθεροτυπίας.

Διατέλεσε μέλος του ΔΣ της Εταιρείας Συγγραφέων.

 Πληροφορίες: 
Όνομα:  ΑΡΓΥΡΩ
Επίθετο:  ΜΑΝΤΟΓΛΟΥ
Εργογραφία: 

ΠΟΙΗΣΗ

Κατήχηση της Άνοιξης, Γκοβόστης 1992
Γενέθλια Βροχή, Δελφίνι 1995

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

Βιρτζίνια Γουλφ Cafe, (μυθιστόρημα), Απόπειρα 1999
Βλέφαρα με Τατουάζ, (μυθιστόρημα), Πατάκη 2001
Νύφη από Πολυεστέρα (νουβέλα) Μεταίχμιο 2003
Bodyland- ΧΩΡΑΣΩΜΑΤΩΝ (υπό έκδοση)

ΔΟΚΙΜΙΟ

Angels in the Storm: The Portrait of the Woman Writer in Three Contemporary Novels by Women, in "Contemporary Greek Fiction in a United Europe - From Local History to the Global Individual", edited by Peter Mackridge and Eleni Yannakakis, LEGENDA, European Humanities Research Centre University of Oxford, 2004

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

Τζορτζ Έλιοτ, Το πέπλο, Πατάκης 1997
Βιρτζίνια Γουλφ, Δοκίμια, Scripta 1999
Κέιτ ’Ατκινσον, Το Ανθρώπινο Κροκέ, Scripta 1999
Αντζελα Κάρτερ, Η ματωμένη Κάμαρα, Χατζηνικολή 2001
Μπράιαν Ο' Ντόχερτι, Η τυφλή πιανίστρια, Μεταίχμιο 2003
Ντάσιελ Χάμετ, Ο αδύνατος άντρας, Μεταίχμιο 2003
Τζόις Κάρολ Όουτς, Ο άγγελος της Οργής, Μεταίχμιο, 2003
Πίτερ Κάρει, Ο πλαστογράφος, Ελληνικά Γράμματα 2004
Βιρτζίνια Γουλφ, Ορλάντο, Ελληνικά Γράμματα 2005
Χένρι Τζέιμς, Το μάθημα του Δασκάλου, Mελάνι 2005


Διεύθυνση: 

28ης Οκτωβρίου 4,
162 33 Καρέας, Βύρωνας


Τίτλος αποσπάσματος:  Βιρτζίνια Γουλφ Cafe
Κείμενο αποσπάσματος: 

Βιρτζίνια Γουλφ Cafe (Απόπειρα 1999)



1

ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ

Brixton, 4η Μαρτίου 1996, 2 π.μ.



Η νύχτα δε με φοβίζει. Ποτέ δε με φόβιζε. Μ' αρέσει να γυρίζω σπίτι με τα πόδια. Να εξαντλώ τους δρόμους έναν έναν. Ν' ακούω τα βήματα μου στο πλακόστρωτο, να μετράω τα' αναμμένα φώτα, να προσπερνάω τα σβηστά και όπου φως να στέκομαι για λίγο. Ένα αναμμένο φως δηλώνει άνθρωπο. ’νθρωπο που έχει ακόμα τα μάτια ανοιχτά. Μάτια ανοιχτά που ίσως κοιτάζουν άλλον άνθρωπο, βλέπουν τηλεόραση ή διαβάζουν. Μπορεί και να κοιτάζουν τον εαυτό τους (όχι δε χρειάζεται φως για να δει κανείς τον εαυτό του). Μήπως είναι στραμμένα στο δρόμο και βλέπουν εμένα που βαδίζω μόνη; Πίσω απ' τις κουρτίνες, πίσω από ένα φωτισμένο παράθυρο, μπορεί να υπάρχει κάποιος που με βλέπει να περνάω. Να σκέφτεται κι αυτός τι γυρεύω στους δρόμους δύο η ώρα τη νύχτα; Δε φοβάμαι; Όχι δε φοβάμαι. Αν κι η γειτονιά μου δεν έχει και τόσο καλή φήμη. Όμως δεν μου έχει συμβεί ποτέ κάτι δυσάρεστο, ποτέ κάποιο δυσάρεστο γεγονός -(εννοώ φυσικά εξωτερικό). Όχι δε με είχε ενοχλήσει ποτέ κανείς.
"Have a good time honey", μου είπε μια νέγρα στο club καθώς έβαζε κραγιόν στα παχιά της χείλη. Με κοίταζε μέσα απ' τον καθρέφτη, και σέρνοντας το βαρύ της βλέμμα στο πρόσωπό μου, έστελνε κύματα καλοσύνης. Παράξενο. Στις γυναικείες τουαλέτες, τη νύχτα, υπάρχει ένα κλίμα οικειότητας που δεν το βρίσκεις σ' όλη την πόλη. "Δε νιώθω καλά", τους είπα. "Πρέπει να φύγω. Είναι δυνατά η μουσική κι έχω και πονοκέφαλο".
"Μόνη σου; Περίμενε, σε λίγο θα φύγουμε κι εμείς".
"Όχι θα φύγω. Θα πάρω ταξί", τους είπα. "Με ζάλισε το ποτό. Δε νιώθω καλά".
Ένιωθα καλά, γι' αυτό και έφυγα. Ήθελα να περπατήσω μέσα στη νύχτα. Να προχωράω και με το σώμα να τρυπάω το σκοτάδι. Ν' ακούω τα βήματά μου στο πλακόστρωτο. Να εξαντλώ τους δρόμους έναν ένα. Μικροί άθλοι.
Ένα ακόμα τετράγωνο και φτάνω στο σπίτι. Τόσα χρόνια που μένω εδώ, δεν έχει συμβεί ποτέ κάτι δυσάρεστοΧ μόνο πέρυσι που έλειψα για κάποιους μήνες. Πόσοι ήταν, πέντε; Όχι έξι. Έξι μήνες έλειψα. Πήγα να μείνω μαζί του. Να δοκιμάσω. Όχι όμως τώρα πάλι αυτό. Δεν πρέπει ν' αρχίσω να σκέφτομαι την επιστροφή μου. Τώρα είμαι εδώ. Ασφαλής. Αυτό μετράει. Ασφάλεια. Αυτό μετράει. Ας μην αρχίσω τώρα πάλι να σκέφτομαι τους έρωτες. Είναι γλυκιά η νύχτα, γαλήνια. Ας μη την ανησυχήσω με τις σκέψεις.
Πλησιάζω. Σπάνια τώρα τα φώτα. Κλείσανε τα μάτια. Πόσοι τώρα να ονειρεύονται πως περπατούνε μέσα στη νύχτα; Εδώ ήταν τα film studios του Charlie Chapin. Εδώ γύρισε τις πρώτες του ταινίες. ’λλες εποχές. Αυτός ο δρόμος κάποτε γνώρισε μέρες αίγλης. Ποια είναι η πρώτη του ταινία; Ο Χρυσοθήρας ή Μια Γυναίκα στο Παρίσι; Δεν είμαι και σίγουρη. Έφτασα σχεδόν. Το κλειδί μου, το κλειδί μου στη τσέπη. Το νιώθω. Νιώθω ασφαλής μ' ένα κλειδί στη τσέπη. Thinking of a key, each confirms a prison. Πως να αποφύγω αλήθεια τους στίχους που φτάνουν στη σκέψη μου απροειδοποίητα; Οι στίχοι πάντα περιέχουν και μια δεύτερη απάντηση. Αναιρούν την πρώτη σου σκέψη και σε προκαλούν να συνδιαλλαγείς με την αντίθετη.
Ας αγνοήσω λοιπόν το κλειδί.
Φτάνω στο σπίτι μου. Ο πεσμένος φράχτης στη γωνία. Χορτάρια φύτρωσαν ανάμεσα στα σύρματα. Ανεξέλεγχτη βλάστηση. Και πλάι το εγκαταλειμμένο αυτοκίνητο. Μήνες τώρα παρατημένο εκεί. Το ξέχασαν. Νομίζω, ήταν το πρωί της περασμένης Δευτέρας που είδα κάποιον να κοιμάται εκεί μέσα καθώς περνούσαΧ πλησίασα και τον είδα να πετιέται τρομαγμένος απ' τα γαβγίσματα ενός σκύλου. Αγριεμένοι και οι δυο. Τον είδε ο σκύλος και σώπασε. Λες και του δάγκωσε το όνειρο και χόρτασε. Δεν είχε λόγο πια να συνεχίσει. Έφυγε γοργό, γλείφοντας τα χείλη του, δείχνοντας τα οπίσθια του στον άστεγο.
Το κλειδί μου. Το κλειδί μου. Είναι γλυκιά η νύχτα. Ήσυχη. Αν συγκεντρωθώ, είμαι σίγουρη πως θα ακούσω τα φυτά μου να μεγαλώνουν. Ήσυχη νύχτα.
Κι όμως δεν είναι. Ένα τηλέφωνο χτυπάει! Το τηλέφωνο του τηλεφωνικού θαλάμου μπροστά στη πόρτα μου χτυπάει! ’δειος ο θάλαμος. Κάποιον καλούν. Κάποιον ζητούν. Επιμένουν. Ποιον να ζητούν τέτοια ώρα; Σίγουρα δεν ζητούν εμένα. Θα τηλεφωνούσαν στο σπίτι. Κουδουνίζει ασταμάτητα. Θα ξυπνήσει τους γείτονες! Ποιος να 'ναι; Πώς να αντισταθώ σ' ένα τηλέφωνο που επιμένει μέσα στη νύχτα;
"Παρακαλώ;"
"Καθυστερήσατε να απαντήσετε".
Τι λέει; Τηλεφωνεί σ' έναν τηλεφωνικό θάλαμο τη νύχτα και έχει απαίτηση ν' απαντήσουν και εγκαίρως.

"Τι ζητάτε παρακαλώ; Μάλλον πήρατε λάθος. Το νούμερο αυτό ανήκει σε τηλεφωνικό θάλαμο, τυχαία απάντησα".
"Ε σ ά ς κάλεσα. Θα ήθελα να σας ζητήσω μια εξυπηρέτηση. Είναι μεγάλης σημασίας υπόθεση και θα πρέπει να τη φέρετε εις πέρας εσείς".
"Εξυπηρέτηση; Τι εννοείτε κύριε;"
"Πρέπει να μεταφέρετε ένα μήνυμα"
"Μήνυμα, σε ποιόν;" Μάλλον θα θέλει να δώσω κάποιο μήνυμα στον άνθρωπο που κοιμάται τα βράδια στο παρατημένο αυτοκίνητο. Μπορεί να είναι κι ο πατέρας του. Όμως δεν τον είδα απόψε εκεί. Θα βρήκε ίσως κάποιο καλύτερο μέρος να κοιμηθεί.
"Δε θα πάτε μακριά. Στο δρόμο που κατοικείτε. Στην κυρία που μένει στο νούμερο 73. Εκεί θα πάτε".
Το τηλεφώνημα λοιπόν δεν είναι για τον άστεγο αλλά για κάποια από τις κυρίες που κοιμούνται. Παράλογη επιθυμία έχει ο κύριος. Δεν θέλω να τον δυσαρεστήσω αλλά μου φαίνεται αδύνατο να της δώσω το μήνυμα, τουλάχιστον τώρα μέσα στη νύχτα.
"Πότε; Πότε θέλετε να πάω κύριε;"
"Τώρα, τώρα πρέπει να πάτε!"
"Είναι πολύ αργά θα κοιμάται!"
Αν έβλεπε όλα αυτά τα σιωπηλά σπίτια γύρω μου, όλα αυτά τα σκοτεινά παράθυρα, σίγουρα δε θα τολμούσε να μου ζητήσει μια τέτοια εξυπηρέτηση.
"Περιμένει"
"Κι αν δεν απαντούσα;"
"Θα επέμενα. Θα τηλεφωνούσα συνεχώς μέχρι να σας βρω!"
"Κι αν απαντούσε κάποιος άλλος;"
"Μόνον εσείς λαμβάνετε τα μηνύματα μέσα στη νύχτα. Έχετε λοιπόν υποχρέωση να μεταφέρετε και το δικό μου".
"Τι να της πω;"
"Μόνο πως τηλεφώνησα".
"Να της πω πως τηλεφωνήσατε;"
"Ναι, σας ευχαριστώ. Θα αμειφθείτε γι' αυτό. Καληνύχτα".
Τηλεφώνησε. Να της πω πως τηλεφώνησε. Στις δυο το πρωί. Κι αν με ρωτήσει ποιος τηλεφώνησε, τι θα της πω; Δεν ξέρω ούτε το όνομά του.

Νούμερο 73. Ένα τετράγωνο μόλις από το σπίτι μου. Είναι τόσο σκοτεινά! Ποια μπορεί να μένει άγρυπνη και να περιμένει; Αυτό όμως είναι ένα εγκαταλειμμένο σπίτι. Πρέπει να είναι χρόνια ακατοίκητο. Κάποτε πρέπει να ήταν όμορφο σπίτι. Τώρα σίγουρα δε μένει κανείς εδώ. Τι να κάνω; Μου είπε πως πρέπει να δώσω το μήνυμα. Θα αφήσω ένα σημείωμα. Όμως δε ξέρω ούτε το όνομά της.

Κυρία σας τηλεφωνήσανε. Μου είπαν να σας πω πως δε το ξεχάσανε.

Αισθάνομαι κουρασμένη. Θα πάω αμέσως για ύπνο. Το κλειδί μου είναι ακόμα στην τσέπη. Τουλάχιστον το κλειδί μου και το σπίτι μου δεν άλλαξαν θέση. Ασφαλής. Όχι, δεν είμαι ασφαλής. Το τηλέφωνο κουδουνίζει ξανά. Αυτός ο παράξενος τύπος θέλει να μάθει αν πήγα. Κι αν είναι τρελός; Όχι δε νομίζω.
"Πήγατε;"
"Πήγα κύριε. Όμως το σπίτι αυτό είναι εγκαταλειμμένο. Δε μένει κανείς εκεί".
"Πείτε μου παρακαλώ δεσποινίς, ποια εποχή είναι ακριβώς η δικιά σας;"
"Μάρτιος"
"Αυτό το γνωρίζω. Το έτος με ενδιαφέρει".
"Το έτος; 1996... Κύριε, με κοροϊδεύετε;"
"Δηλαδή βρίσκεστε σχεδόν στο όριο του αιώνα. Την Έλλα τη γνωρίζετε;''
"Όχι κύριε, δε μένει κανείς σ' αυτό το σπίτι".
Τώρα, γιατί αλήθεια μιλάω σ' αυτόν τον άνθρωπο; Τι λέει; Όμως μιλάει τόσο ωραία, τόσο στοχαστικά, η φωνή του σε πείθει. Είναι σαν να έρχεται από πολύ μακριά και όμως ακουμπάει κατευθείαν την καρδιά. Είναι παράλογο, όμως τον εμπιστεύομαι.

"Είναι δικό μου το σφάλμα. Την έχω αδικήσει. Δεν της έδωσα τη ζωή που της άξιζε. Της έδωσα ένα πρόχειρο τέλος. Δεν πρόλαβε Της φίμωσα το στόμα".
"Της Έλλα, τη σ κ ο τ ώ σ α τ ε;"
"Ναι. Και δεν θα έπρεπε. Είχε ακόμα πολλά να πει. Της έδωσα στην αρχή όλη την ορμή ν' αρχίσει αλλά την έκοψα στην πιο καλή της στιγμή. Αυτό δε μου το συγχώρεσε ποτέ. Γι' αυτό πρέπει να πάρει το μήνυμά μου και πρέπει να της το δώσετε εσείς".
"Της άφησα ένα σημείωμα", είπα και κοίταξα ψηλά. Δεν υπήρχε φεγγάρι. Ξάφνου διαπίστωσα τη θέση μου. Βρίσκομαι σ' έναν τηλεφωνικό θάλαμο, μέσα στο πηχτό σκοτάδι,
νιώθω τον πλανήτη εξίσου σκοτεινό και συνομιλώ μ' έναν άνθρωπο που φαίνεται πως έχει τη μοναδική ικανότητα να ραγίζει με λίγα μόνο λόγια όλες μου τις πεποιθήσεις για τις πιθανές αντιστοιχίες ανάμεσα στα γεγονότα και τη σημασία τους. Με πόση ευκολία έλκομαι απ' το παράλογο! Σχεδόν εμπιστεύομαι αυτόν τον άνθρωπο.

"Απόψε της πήγατε την αρχή του μηνύματος. Ολόκληρο θα της το μεταδώσετε άλλη στιγμή. Πηγαίνετε τώρα να κοιμηθείτε. Σύντομα θα σας δοθεί η ευκαιρία να εκπληρώσετε την αποστολή σας. Και να μην ξεχάσετε, όταν τη δείτε, να της το πείτε, να της πείτε πως ήταν το πιο αδικημένο μου παιδί. Δε στάθηκα σ' αυτήν όπως της άρμοζε. Μου έμοιαζε τόσο πολύ. Είχε πολλές δικές μου ιδιότητες και δικές σας. Όταν τη δείτε να της πείτε πως: δ ε ν έ φ τ α ν ε η μ ε λ ά ν η μου να την ακολουθήσω. Πρέπει να της το δώσετε εσείς αυτό το μήνυμα. Μην αστοχήσετε. Είπατε είναι Μάρτιος. Έχετε καιρό. Έχετε καιρό, μέχρι το ερχόμενο φθινόπωρο. Καληνύχτα".

Τι ύφος Θεέ μου! Τι έκφραση! Τι σιγουριά! Όχι, δε μπορεί να ήταν τρελός. Μιλούσε σαν προφήτης. Δεν είχε λέει τη δύναμη να ακολουθήσει την Έλλα! Ποια να ήταν άραγε αυτή η Έλλα; Και γιατί θα πρέπει να της δώσω εγώ το μήνυμα; Πώς θα τη βρω αφού είναι πεθαμένη; Τι σχέση έχω εγώ ;

- Θέλεις χαρτί;
- Έχω χαρτί.
- Θέλεις μολύβι;
- Όχι έχω το δικό μου. Ευχαριστώ.


Απόσπασμα από τη "Νύφη από Πολυεστέρα (Μεταίχμιο 2003)

TO ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ


Είμαι νεκρή.
Κι αυτά είναι τα λόγια μιας νεκρής.
Τα ίδια λόγια που έλεγα και ζωντανή. Ακόμη αυτά επαναλαμβάνω. Αυτά έμαθα. Και λέω όσα έμαθα. Δύσκολα κανείς διορθώνεται. Πόσο μάλλον μετά θάνατον. Όταν πάψουν οι εμπειρίες, οι πιθανότητες βελτίωσης λιγοστεύουν και σαν ταλαίπωρος παπαγάλος λες μονάχα όσα γνωρίζεις. Όσα έμαθες από την επανάληψη.
Αυτά λοιπόν είναι τα λόγια μιας νεκρής.
Τώρα πια αφήνω τη φωνή μου να σας φτάσει.
Όχι μη φοβάστε. Δεν πρόκειται για εξομολόγηση, ούτε για μια ακόμα πληκτική αφήγηση. Αυτά πάντα τ' απεχθανόμουν. Θα σας πω μονάχα όσα γνωρίζω. Κι όσα γνωρίζω είναι το ένα μόνο σκέλος της ιστορίας. Εσείς, μέσα από τα λόγια μου ή μέσα απ' τα δικά σας, μπορεί να ανακαλύψετε τα υπόλοιπα. Αυτά δηλαδή που σας αφορούν. Λένε πως πίσω από κάθε φράση, πίσω από κάθε περιγραφή κρύβεται "κάτι άλλο". Αυτό το "κάτι άλλο" το αφήνω σε σας, γιατί αν το γνώριζα κι αυτό, δεν θα είχα λόγο να μιλώ, έστω και νεκρή.
Τώρα, πώς γίνεται νεκρή να σας μιλάει; Θα σας εξηγήσω: δεν παύει έτσι απλά η φωνή. Αυτά είναι πράγματα που τα ξέρετε άλλωστε. Φεύγει το σώμα, χάνεταιΧκρύβονται τα αντικείμενα, πετιούνταιΧ και η φωνή συνεχίζει - ανεξάρτητη. Αυτή την ανεξαρτησία θέλω εσείς λοιπόν να μου δικαιολογήσετε. Ξέρετε η φωνή είναι δεμένη με το "άυλο", μ' αυτό που όσα και να ξέρεις, δραπετεύει.
Μ' ακούτε ακόμη; Σκέφτεστε το δικό σας "άυλο", το άλλο του εαυτού σας; Όχι δεν αναφέρομαι σε πνευματιστικές διαστάσεις, ούτε σε πραγματείες του υπερφυσικού. Όχι τέτοια πράματα. ’υλο με την έννοια την "πέρα των πραγμάτων", τον υπαινιγμό μιας άλλης ουσίας, την ελεύθερη μετάβαση. Αυτή που μόνο μια νεκρή μπορεί να κατακτήσει. Να είναι εδώ. Να είναι εκεί. Να ταξιδεύει ταυτοχρόνως προς δυο κατευθύνσεις - αντιθετικές. Να δέχεται την ίδια στιγμή όλους τους επισκέπτες και να απαντάει καίρια σε όλους.
Αυτό λοιπόν κι εγώ θα επιχειρήσω: να σας μιλήσω με όλες τις φωνές. Με όλους τους τρόπους που έχουν οι φωνές. κυκλικούς, ελικοειδείς, φιδωτούς, γραμμωτούς και σβησμένους -αναλόγως. Και γιατί να επιμένω στους τρόπους; Ίσως γιατί ο τρόπος είναι κι η φωνή, ο τρόπος που ανασαίνεις.
Τώρα, μια νεκρή και να μιλάει για ανάσες; Δίκαια θα μου πείτε πως παραληρώ. Μιλώ για ανάσες της φωνής, μην το ξεχνάτε. Είπαμε, η φωνή έχει τη δική της ζωή, ανεξάρτητη από την άλλη.



Όσο ζούσα, αγαπούσα τους κηπουρούς και τους εξερευνητές. Δεν γνώρισα ποτέ κανέναν. Ίσως γι' αυτό συνέχισα να τους αγαπώ και μετά θάνατον. Πρώτα λοιπόν σ' αυτούς θα απευθυνθώ. Κατά σειρά προτίμησης πάει η φωνή. Ναι, μη σας κάνει εντύπωση. Ακόμα κι εδώ υπάρχουν ιεραρχήσεις (αλλού τύπου φυσικά). Δεν πρόκειται για μια ακόμα ιεράρχηση επιβολής. Πρόκειται για ιεράρχηση ουσίας.

Αγαπούσα τους κηπουρούς γιατί μ' άρεσαν οι κήποι. Τόσο απλό. Κήπο βέβαια δεν απόκτησα ποτέ. Έμενα πάντα σε διαμερίσματα, κατοικίες γερά σφηνωμένες πλάι σε άλλες κατοικίες. Τους κήπους όμως τους γνώριζα καλά, με όλη τους τη μεγαλοπρέπεια. Και τους κηπουρούς, που βάζουν τα άνθη σε τάξηΧ το όμορφο σε τάξη (ένα υπονοούμενο όραμα του κόσμου ως κόσμου εν τάξει). Τους κηπουρούς, που δημιουργούν συστάδες, συνδυασμούς, σύνολα ανυπέρβλητα. Αν είχαμε περισσότερους κήπους, ίσως η καθημερινή άσκηση του βλέμματος να μη με ανάγκαζε ακόμα και νεκρή να μιλάω για την ομορφιά. Θα είχα χορτάσει.
"Γιατί όμορφα τα άνθη;", κάποιος ρωτάει.
Θα απαντήσω. Σε όλους θα απαντήσω.
"Γιατί, αγαπητέ μου, το όμορφο δεν χρειάζεται δικαιολογία. Απλώς είναι. (Πέρασαν χρόνια αυτά για να τα μάθω αυτά.) Όμως λυπάμαι που δεν έμαθα τα ονόματά των λουλουδιών. Κι ούτε και τα 'δα όλα. Δεν μου περίσσευε καιρός. Όλο το άφηνα για αργότερα. Αυτό είναι ένα παράπονο. Μπορεί από παράπονο ακόμα να μιλάω. Ίσως από παράπονο μονάχα να μιλάει κανείς..."


E-mail:  amantoglou@hotmail.com