ΠΟΙΗΣΗ

Στιγμές, Όστρακα, 1972

Ομηρεία, Όστρακα, 1974

Το σώμα, Όστρακα, 1982

Ο άλλος Ιούλιος, Όστρακα, 1984

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

Αμπάριζα, Όστρακα, 1982

Ο ήλιος στον Υδροχόο, Οδυσσέας, 1984

Ύποπτοι δρόμοι, ( διηγήματα) Σιγαρέτα, 1986

Σάββατα δίχως μύθο, α΄ έκδοση Ρόπτρον, 1990 , και β έκδοση ΤΟ ΔΟΝΤΙ 2016

Παλιές Αμαρτίες, ( διηγήματα) Καστανιώτης, 1993 και 1996

Η παράγκα του Καμπούρη, Πολύεδρο , 1996

Η πόλη να σαλπάρει στ’ ανοιχτά (τιμητική έκδοση του Δήμου Πατρέων), 1996

Πάτρα, Μια πόλη στη λογοτεχνία, επιλογή και σύνθεση κειμένων , Μεταίχμιο, 2001(2) , 2007 και ιδιωτική έκδοση, Μέντωρ Εκπαιδευτική, 2001

Πάτρα, Μια πόλη στη φωτογραφία, (επιλογή κειμένων Κώστας Λογαράς,

επιλογή φωτογραφιών Νίκος Οικονομόπουλος, Μεταίχμιο, 2003

Στη χώρα του Νεντίμ μύριζε πεύκο, (ταξιδιωτικό ), με 12+1 φωτογραφίες

Νίκου Οικονομόπουλου, Μεταίχμιο, 2003

Να έρχεσαι όποτε θες , μυθιστόρημα , Μεταίχμιο, 2004

Ερημιά στο βλέμμα τους, μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2008

Ιστορίες του δρόμου, διηγήματα, Γαβριηλίδης, 2013

Τα πουλιά με το μαύρο κολάρο, μυθιστόρημα, Καστανιώτης, 2017

Όταν βγήκε απ’ τη σκιά, μυθιστόρημα , Καστανιώτης, 2021

ΛΙΜΠΡΕΤΟ

Σπίτια της μνήμης, σπίτια της σιωπής , Τέχνη και λόγος, 1988

ΘΕΑΤΡΟ

Η τελευταία μάσκα- fallimento , α’ έκδοση στα Γερμανικά, Φεστιβάλ

Wiesbanten, New Plays From Europe 2006 ,

β’ έκδοση «εκδόσεις ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ», 2020

ΔΟΚΙΜΙΟ

Πολύ πριν, λίγο μετά , επιφυλλίδες, ΤΟ ΔΟΝΤΙ , 2013

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ

Η τεχνική της γραφής, εκδόσεις Μεταίχμιο 2004

Μακεδονίας 12,
26 500 Καλλιθέα Πατρών
ΤΗΛ. 2610.590165 / 6948495512

Σάββατα δίχως μύθο

  Αν θέλεις να μιλήσεις για μια πόλη σαν αυτή, πρέπει να έχεις στο μυαλό σου δυο: την Κάτω , τη χτισμένη εδώ κι ενάμιση αιώνα μέσα σε έλη, αμπέλια και βαλτόνερα που ’φτάναν τότε ως τη θάλασσα· τα ξεχερσώσανε, τ’ αποξηράνανε ( ας πω καλύτερα, σχεδόν) και πάνω τους χαράχτηκε η νέα πόλη με τα μάτια της στραμμένα δυτικά. Προορισμένη εξ αρχής να γίνει από βρώμικο παζάρι της Ανατολής η μόνη εμπορική διέξοδος του Νέου Βασιλείου προς τη Δύση. Μοιραία, το λοιπόν, θα ορθοτομούσε και το Λόγο της. Τόπος για μεταπράτες, αλλά παράλληλα και σταυροδρόμι Ιδεών. Η πόλη θα ’βγαινε από τις τρώγλες του Μεσαίωνα και θα ’μπαινε με τρόπο πανηγυρικό στις πύλες της Ευρώπης [..]

Όλοι οι δρόμοι χαραγμένοι κάθετα και οριζόντια με μαχαίρι, αποκλείουν ασφαλώς και κάθε σκέψη για παρέκκλιση εκ της ορθής οδού, οδηγώντας έτσι με ακρίβεια στις πλέον απαρέγκλιτες ευθείες· σε κείνες δηλαδή που συναντά κανείς και τα πραγματικά αδιέξοδα. Πολλές φορές μάλιστα πάω να πιστέψω πως σ’ αυτό το χωροταξικό αλφάδιασμα της πόλης, όμοιο με τεράστια σκακιέρα, οφείλονται κι οι μετά ζήλου επιδόσεις της στο εμπόριο και στην πολιτική. Γιατί η ίδια ακριβώς ορθολογιστική αντίληψη που απαιτείται και στο σκάκι, την ίδια αυτή αντίληψη και τακτική απαιτούν και τα παιχνίδια – ιδίως τής πολιτικής· στοιχεία που εμείς τουλάχιστον, βαδίζοντας στην πολεοδομική αυτή σκακιέρα, καλλιεργούμε από τα γεννοφάσκια μας [..]

Η μία πόλη είν’ αυτή· η άλλη είναι η Πάνω, η χτισμένη δίπλα και γύρω στο μεγάλο Κάστρο, με ολοφάνερα τα ίχνη που έμειναν απάνω της από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας αλλά κι ακόμα πιο βαθιά, των Ενετών.

Αν κάνεις έτσι με το δάχτυλο και φύγει η σκόνη, θα δεις μπροστά στα μάτια σου ένα τζαμί εκεί που τώρα βρίσκεται ο ναός του Παντοκράτορα. ( Κι αν πεις και σκάψεις μάλιστα ακόμα πιο βαθιά, θα βρεις θεμέλια ενός παλιότερου ναού· σε Δία Παντοκράτορα και κείνος αφιερωμένος).

Και πίσω του σοκάκια χαραγμένα από τα τότε διακλαδίζονται το ίδιο άναρχα ακόμα. Δρόμοι διχαλωτοί, σαν σφήνες, λοξοί σαν Sίγμα τελικό ή ΄Yψιλον που οι δυο του άκρες ανοίγουν δεξιά κι αριστερά σε ξαφνικά πλατώματα και, στρογγυλεύοντας σαν ώμοι, σχηματίζουν τα κοιλώματα του Βήτα· περνάνε σύρριζα μπροστά από σπίτια στριμωγμένα το ’να δίπλα στ’ άλλο, σταματάνε ξαφνικά στο συρματόπλεγμα κάποιας αυλής ή σε μια μάντρα πέτρινη που, ενώ απάνω της στηρίζονται τα πλίθινα ντουβάρια ενός σπιτιού, σε ξεγελάει για μια στιγμή πως είναι η προέκταση του τείχους.

Μπορεί και να ’ναι κιόλας! Πού το ξέρεις; Μπορεί από τα έγκατα της γης να ξεφυτρώνουν τα θεμέλια του μεγάλου Κάστρου το ίδιο ανεξήγητα όπως η πρασινάδα μέσα από τις πέτρες, κι ανθεί την Άνοιξη και χύνεται σαν καταρράχτης απ’ τα τείχη. Όλα καμιά φορά μπορεί να γίνονται μ’ αυτά τα στοιχειωμένα κάστρα [..]

Πάντως , αν κάποτε βουλιάξει από το βάρος της αυτή η πόλη και πνιγεί στα βρώμικα νερά των οχετών της, τουλάχιστον η Πάνω μπορεί και να σωθεί· γιατί μοιάζει με τρίγωνο πανάκι καραβιού, κι αρκεί να σηκωθεί ένα αεράκι μόνο, να τη σπρώξει ως τη θάλασσα κι εκείνη ν’ ανοιχτεί σαλπάροντας στο πέλαγος και να φύγει μακριά.

Για ρίξτε μια ματιά στο χάρτη. Είναι στ’ αλήθεια ένα κομμάτι τρίγωνο που για λοξή πλευρά του έχει τις απαλές γραμμές των πέρα λόφων ( αυτές που σβήνουνε σαν κύματα στο βάθος). Κάθετη σαν κατάρτι καραβιού κι αμετακίνητη στο χρόνο η γραμμή της Γερμανού. Κι η βάση τού τριγώνου φυτεμένη ολόκληρη στις παρυφές των δώθε λόφων που πάνω τους σηκώνουνε δοξαστικά σαν κύλικα την πόλη.

Στην πιο ψηλή κορυφή μπηγμένο το μεγάλο Κάστρο : ένα φλάμπουρο σ’ ενετική γαλέρα.[..]

Δεν ξέρω αν στο παρελθόν η πόλη αυτή κατάφερνε να ενσαρκώνει τις επιθυμίες των κατοίκων της. Έτσι λένε· τώρα όμως τις συνθλίβει.

~ Γιατί λοιπόν δεν φεύγεις; Αφού πνίγεσαι! Τα τρένα δίπλα σου, σού δίνουν τη διέξοδο σε μια φυγή, γιατί δε φεύγεις το λοιπόν;

~ Μ’ αρέσει η μυρωδιά της! να γιατί. Κι άλλωστε, όπου κι αν πήγαινα, αναζητούσα πάντα κάτι απ’ την πόλη αυτή, και ξαναγύριζα. Υπάρχουν πολιτείες ωραιότερες – και μάλιστα πολλές με απελευθερώνουν– μα πάντα θέλω να ξαναγυρνάω εδώ· γιατί η γενέθλια πόλη ( άθλια ή όχι) είναι η ζωή του καθενός μας.

Κώστας Λογαράς

(αποσπάσματα από το βιβλίο Σάββατα δίχως μύθο, Ρόπτρον1990)

~Το μυθιστόρημα Τα πουλιά με το μαύρο κολάρο (2017)
τιμήθηκε με το βραβείο «The Athens Prize for Literature», ενώ ήταν υποψήφιο
για το Βραβείο Πεζογραφίας του περιοδικού «Κλεψύδρα» (βραχεία λίστα) και για
το Βραβείο «Public» στην κατηγορία Ελληνικό Μυθιστόρημα (στα δέκα
επικρατέστερα).

~Το μυθιστόρημα Ερημιά στο βλέμμα τους (2008) ήταν υποψήφιο, στη βραχεία λίστα, για το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος.

~Το θεατρικό έργο του ‘Η τελευταία μάσκα- fallimento’ σε σκηνοθεσία Θόδωρου Τερζόπουλου επελέγη και συμμετείχε στο Φεστιβάλ New Plays From Europe 2006, Βισμπάντεν Γερμανίας, Ιούνιος 2006 . Την ίδια χρονιά το θεατρικό έργο διεκδικεί το «Θεατρικό Βραβείο Κοινού» . (Για τη σκηνοθεσία στην ‘Τελευταία μάσκα- Fallimento’ , -καθώς και για τους «Πέρσες» και «Τζενίν» - απονεμήθηκε στον Θόδωρο Τερζόπουλο το Μεγάλο Βραβείο Κριτικών Θεάτρου 2006).