Ο  ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΛΑΡΙ ΤΟΥ

Είναι μια μικρή ιστορία από τον Τσέχοφ, από εκείνες που ο Ρώσος συγγραφέας  θα χρησιμοποιούσε, υποθέτω, ως δυνητικό πυρήνα κάποιου διηγήματός του. Την κράτησα στη μνήμη μου εξαιτίας του  ζωτικού της χιούμορ. Θα σας  την πω με δικά μου λόγια –και με το ανάλογο αλάτι– κρατώντας βέβαια την εσωτερική της ψίχα. Ήταν, που λέτε, ένας φτωχός γεωργός που του κλέψανε τον γάιδαρο.  Απελπισμένος έβαλε μια κακομουτζουρωμένη αγγελία στην πλατεία του χωριού: «Εάν μέχρι αύριο, εκείνος που μου πήρε το μουλάρι δεν το γυρίσει πίσω, μα τον Θεό, θα κάνω ό,τι έκανε ο παππούς μου! Εύχομαι να μην βρεθώ σ’ αυτή την ανάγκη». Φαίνεται πως η ευχή και η υποβόσκουσα απειλή έπιασε τόπο, γιατί την άλλη μέρα ο γάιδαρός του γκάνιζε στην αυλή του. Ωστόσο  θ’ αναρωτηθείτε τι θα έκανε ο γεωργός, αν ο κλέφτης δεν  του επέστρεφε το μουλάρι. Και ποιο ήταν εκείνο που όντως έκανε σε ανάλογη  περίπτωση  ο παππούς του; Αυτό  ρωτούσαν και οι απορημένοι χωρικοί. Ο   γεωργός τους απάντησε:  «Αγόρασε άλλο μουλάρι!»

Αφού η αναφορά σε πράξη του παππού (που δεν ξέρουμε αν είναι υπαρκτός και αν έκανε τέτοια ευχή) έπιασε τόπο, τι  να πούμε για τον  νέο χρόνο και τι να  ευχηθούμε, ώστε  να μας επιστρέψει κι αυτός το μεγάλο ψέμα της λογοτεχνικής αλήθειας; Να πούμε στον χρόνο «Φέρε πίσω το μουλάρι, αλλιώς…» Τι αλλιώς;  Έχει μάτια για ν’ ακούει και αυτιά για να βλέπει ο χρόνος;  Υποπτεύεται καθόλου τι συμβαίνει γύρω του; Γνωρίζει πως σε λίγα χρόνια, το λεγόμενο «2021» δεν θα υπάρχει παρά ως ανάμνηση παλαιών και νέων ημιθέων; Πως η  μητέρα πατρίδα δεν έχει πια πολλά μουλάρια  και κινδυνεύει το είδος τους να μπει σε μουσείο;  Αν τα ήξερε αυτά, δεν θα έσπευδε ο χρόνος να επιστρέψει τα κλεμμένα; Να μας ξαλάφρωνε κι από το βάρος και την αγωνία να πάρουμε πίσω το μουλάρι μας με αγγελίες και φοβέρες; Εύχομαι το 2021 να ξαναβρεί τον δρόμο του και να μας αποδώσει το μουλάρι, αν όχι για τίποτε άλλο, τουλάχιστον για την συναισθηματική και την συλλεκτική αξία του αγαθότατου ζώου.