| Εργογραφία: |
• Νεοελληνικό τρίπτυχο. Καβάφης, Σεφέρης, Σικελιανός, Αθήνα, Εξάντας, 1979.
• Formă şi deschidere [‘Μορφή και άνοιγμα’, στα ρουμανικά], Βουκουρέστι, εκδ. Eminescu, 1980 ().
• Υπερρεαλισμός και «υπερρεαλισμοί». Ελλάδα, Ρουμανία, ισπανόφωνες χώρες, Αθήνα, Πολύτυπο, 1997
• Suprarealism şi «suprarealisme». Grecia, Româania, ţările hispanice (το ανωτέρω στα ρουμανικά), Timişoara, εκδ. Hestia, 1997).
• El mundo de la nueva narrativa hispanoamericana. Una introducción [‘Ο κόσμος του νέου ισπανοαμερικανικού μυθιστορήματος. Μια εισαγωγή’, στα ισπανικά], Quito (Ισημερινού), εκδ. Casa de la Cultura Ecuatoriana, 1998.
• Ισπανοαμερικανική Λογοτεχνία, Αθήνα, Διώνη, 1999.
• Repere în zigzag [‘Διάσπαρτες αναφορές’, στα ρουμανικά], Βουκουρέστι, εκδ. «Fundaţia Culturală Română”, 2000.
• Μεταφρασεολογικά, Αθήνα, Διώνη, 2004.
• Gabriel García Márquez y su Reino de Macondo [‘Ο GGM και το δικό του Βασίλειο του Macondo’, στα ισπανικά], Μαδρίτη, εκδ. SIAL, 2008 (Διεθνές Βραβείο SIAL/Ensayo, 2007).
• Un caftan pentru Don Quijote [‘Ένα καφτάνι για τον Δον Κιχώτη’, στα ρουμανικά], Βουκουρέστι, Ideea Europeana, 2012.
• Disquisiciones y Divagaciones [‘Πραγματείες και Παρεκβάσεις’, στα ισπανικά], 2 τόμοι, Quito (Ισημερινού), εκδ. Casa de la Cultura Ecuatoriana, 2012.
• Itinerarios cervantinos [‘Διαδρομές στον Θερβάντες’, στα ισπανικά], Quito (Ισημερινού), εκδ. Casa de la Cultura Ecuatoriana, 2016.
• En torno a la narrativa de Álvaro Mutis [΄Γύρω από το αφηγηματικό έργο του Άλβαρο Μούτις’, στα ισπανικά], Puebla (Μεξικού), Πανεπιστημιακές εκδόσεις, 2017.
• Itinerarii românești Ι και ΙΙ [‘Ρουμανικές διαδρομές’, στα ρουμανικά], Βουκουρέστι, εκδ. MNLR, 2018-2019.
|
| Κείμενο αποσπάσματος: |
Ανάλογα προς τις Υποδειγματικές ή Παραδειγματικές νουβέλες του Cervantes, νομίζω ότι οι Έξι νύχτες… τουτ Γιώργου Σεφέρη αποτελούν «υπόδειγμα» και «παράδειγμα», εντός του νεοελληνικού, βεβαίως, context.
Υποδειγματικό καθίσταται το έργο πρωτίστως δια του μη όντος. Παρ’ ότι γραμμένο από ποιητή και έχοντας για κεντρικόν ήρωα επίσης έναν ποιητή, το σεφερικό μυθιστόρημα αντιπαρέρχεται τις αδυναμίες εκείνες της (κακής) ποίησης που συνήθως βαραίνουν την πρόζα των ποιητών: «θολούρα» στην έκφραση λόγω ασφικτικής πληθώρας επιθέτων, δομική ανεπάρκεια πλοκής και χαρακτήρων κ.λπ. Απεναντίας, ο πρωταγωνιστής και «ομοδιηγητικός» ενίοτε αφηγητής προβληματίζεται γύρω από «τεχνικά» ζητήματα της μυθιστοριογραφίας και, ακόμη σπουδαιότερα, θέτει την (καλώς εννοούμενη) ποιητική γραφή στην υπηρεσία της αφηγηματικής λειτουργίας.
Παραδειγματικό, από την άλλη, είναι εδώ το γεγονός ότι ο συγγραφέας ξεφεύγει από τον κύκλο της επαρχιώτικης ηθογραφίας και προχωρεί αποφασιστικά στην κατεύθυνση του αστικού μυθιστορήματος. Συνάρτηση της θεματικής αυτής επιλογής, από τις σελίδες του βιβλίου αναφύεται μια ολοζώντανη οικουμένη, σε πολυδιάστατο χωροχρονικό πλαίσιο και, ως εκ τούτου, επιδεκτική ποικίλων προσεγγίσεων, με πολλαπλές αφετηρίες και ισάριθμους προρισμούς.
|
