Τα δέντρα,, τα φύλλα η αγκαλιά του ανέμου
που τα κοιμίζει λικνίζοντάς τα απαλά και τους χαρίζει
χίλια όνειρα στη σκοτεινιά του κήπου.
Στον ύπνο τον βαθύ καθώς βουλιάζεις για να ξυπνήσει
μέσα σου άλλη φωνή, γλώσσα απροσδιόριστη
καθώς σβήνεις το φως και αρχίζουν όλα να αναβλύζουν
την εσωτερική τους λάμψη.
Τα λόγια που γράφεις στην άμμο και ξέρεις ότι
θα τα διαβάσει το κύμα επαναλαμβάνοντάς τα
μέχρι να σβήσουν.
Την ευτυχία μιας ημέρας όπως την κρατάς φυλαγμένη
για δύσκολες ώρες και δεν γνωρίζεις αν είναι
αυτού ή του άλλου κόσμου.
Η ζωή που ζει το όνειρό σου στο καθημερινό φως.
Κοιτάζεις στο βάθος του και βλέπεις τη θάλασσα
φευγαλέα εικόνα προσώπου, τον άνθρωπο
που δίπλα του περπατάς και έχει γίνει ο ίσκιος σου.
Τόσο φως. Μα εμείς συνεχίζουμε
προς την άλλη πλευράτης ημέρας
προς την άλλη πλευρά της ζωής κοιτάζοντας
τα αγριολούλουδα να υμνούν του φωτός τη βασιλεία.
Τους μεγάλους ίσκιους που σβήνει η αυγή όπως
το χέρι σου κρατώ βαδίζοντας δίπλα στο νερό
που κατεβαίνει και χάνεται στη θάλασσα.
Κάτω από τα δέντρα που τώρα κρατάνε το φως
και γυμνά θα προσεύχονται το χειμώνα.
Θα τα ναρκώσει ο άνεμος θα τους πάρει τα φύλλα
γιγάντων κορμοί θα απομείνουν φυτρωμένοι στο χώμα
κι έπειτα πάλι ανέμου η μουσική θα τα ξυπνήσει
τραγουδώντας τους ημέρες παλιές.
Εγώ, εσύ στο σκοτάδι στο φως μια δοκιμή
πριν ανοίξεις τα μάτια να δεις.
Μικρά αναθήματα στην προθήκη του χρόνου
που κάποτε ταχθηκαν για ένα σκοπό και τώρα
απομένουν μια ανάμνηση μια χαρακιά
πάνω σε πέτρες κάτω από το χώμα
διψώντας να αφηγηθούν την ιστορία τους στο φως
το παλαιό τους ιερό να ξαναστήσουν
σε προσευχές ατελέσφορες να βουλιάξουν ζητώντας
μιαν ακόμη αιτία να υπάρξουν, να αισθανθούν, να επιλέξουν
ανάμεσα στις πεσμένες κολώνες, στα μέλη που θα ενωθούν
να συστήσουν ξανά τον μύθο τη στοά το ναό.
Πατώντας βήματα παλαιά ζητώντας της Ιφιγένειας τη σκιά
σε αυτόν τον τόπο που τον βουλιάζει η δύναμή του
λογαριάζοντας σήμερα την σκοπιμότητα και την ανάγκη.
Τα νεροπούλια χαμηλά στα ανθισμένα αρμυρίκια
και οι κύκνοι αμέριμνοι χώριζαν γύρω το νερό.
Φεύγουν γυρίζουνε αποδημούν θα πετάξουν
επάνω από τα οργωμένα χωράφια τις αλυκές
με τεντωμένους μπροστά τους λαιμούς
λεπίδια στον άνεμο βέλη μιας άγνωστης μοίρας
με το λευκό φτέρωμά τους να λάμπει καθώς
θα ζητάνε να φτάσουν στο νέο τους τόπο
ψηλά στο φως στη φλόγα του ήλιου.
Ανάλαφρο χάδι στα δάχτυλά σου που παίζουν
με του φωτός την άρπα αποτυπώνοντας
τη μουσική του στο χώμα.
Ανθη του ανέμου βλέμμα βουβό καθώς πέφτουν
σε τόπο ελαφρύ να αναπαυτούν, νερό που κυλά
και χάνεται σε απύθμενα βάθη
κυλούν οι ζωές μας από την αιωνιότητα στο μηδέν
ξεκινώντας αντίστροφα, πάλι αιωνιότητα μετρώντας.
Χτυπημένοι από του ήλιου το τόξο θα γυρίσουμε
πάλι στο σπίτι, να φροντίσουμε τις πληγές μας.
( Από τη συλλογή “ Συγκλίνοντες Άνεμοι” στιγμή 2018)
|
