Πέντε ποιήματα

 

Ο ΠΥΡΗΝΑΣ  ΤΟΥ  ΝΟΗΜΑΤΟΣ 

 

Μιλάω σημαίνει έχω ακούσει.
 

Μέσα στον ύπνο μου άκουσα

Θα ’μουν ακόμη αγέννητος                        

Την έκρηξη του αλφαβήτου που έσπερνε

Τα πύρινα κομμάτια

Ενός πυρήνα νοήματος,

Ν’ ανάβουν γύρω εκατοντάδες                                             

Γαλαξίες με λέξεις.

Κι όσο μιλάω ακούγοντας

Μια γλώσσα ξένη όλο γυαλιά

Θρυμματισμένα, σκέφτομαι

Ποιο μπορεί να ’ταν το κρυμμένο νόημα

Του ακέραιου πυρήνα –

 

Ή μήπως η έκρηξη

Να ’ταν αυτή

Που υπήρξε απ’ την αρχή

         Ο αληθινός πυρήνας

         Όλων των νοημάτων;

 

ΠΡΟΕΠΕΤΕΙΟΣ                                                                          

 

Κάθε χρόνο

Προσπερνάω ανύποπτος

Την ημερομηνία την ώρα

Εκείνο τ’ αφανέρωτο λεπτό

Του μέλλοντος θανάτου μου –

 

Χωρίς ποτέ το καμπανάκι

Μιας διαίσθησης,

Τον φευγαλέο έστω υπαινιγμό

Μιας τέτοιας                                

Κορυφαίας

Προεπετείου.

 

ΧΩΜΑ  ΣΑΠΙΟ                                                                                      

 

Στο δροσερό σαλόνι σας θροϊζει ένα δάσος.

Ζούγκλα ορόφου

Με υπέρηχους κρωγμούς τα όρνεα

Φτεροκοπώντας απ’ το γείσο του τζακιού

΄Ως το πολύφωτο.

Λιοντάρια τίγρεις ξεδιψούν

Στις λόχμες του μπουφέ. Κι αθέατα

Σερνάμενα ερπετά

Σε χώμα σάπιο                                                              

Κάτω απ’ το χαλί

Στρωμένο με τα φύλλα που μουλιάζουν –

Ίδιο

       Χώμα

       Σάπιο

Λάσπη του μυαλού                                                               

Εκεί που φύτρωσε                                                                  

Χαράζοντας τη νέα μέρα κάποτε

Κι ο

       Χόμο

       Σάπιενς.

 

ΔΕΝ       

 

Για ποια λοιπόν ευαισθησία ποια συμπόνια

Όταν πλάι σου

Στα δέκα μέτρα στα χιλιάδες μίλια πλάι σου

Αυτή την ώρα τη στιγμή ένας άνθρωπος

Ενώ εσύ διαβάζεις ένας άνθρωπος

Ενώ εσύ μιλάς καπνίζεις ένας άνθρωπος                            

Βουλιάζει μόνος

Κι αμετάκλητα                                                                    

Στο έρεβος                                                      

Με την απόγνωση της απορίας τι άραγε

Μπορεί να σήμαινε

Το φως του ήλιου

Ο έρωτας

Η πλήξη του θρανίου το γήπεδο

Οι νύχτες του καλοκαιριού και η θάλασσα

Οι ορδές των λέξεων που ορμούσαν καταπάνω του

Κι αυτή την ώρα

Τι σημαίνει άραγε

Ο άδειος ήχος, άδειος ήχος ενός ‘‘έζησα’’

Ενός ‘‘δεν ξέρω αν φαντάζομαι πως έζησα’’ –

Δεν έχει ο ήχος γάντζους κρίκους να πιαστεί                                                         

Δίπλα ένας άνθρωπος βουλιάζει αργά και τίποτα                 

Το ξέρει πια

Πως δεν σημαίνει τίποτα

Πιο λίγο ακόμη κι απ’ το τίποτα

Ένα ‘‘δεν’’.

 

ΘΑΝΑΤΟΣ  Ο  ΔΕΥΤΕΡΟΣ

 

Και τι σημαίνει αληθινά                                                                  

Για κάποιον ζωντανό

Το φως του ήλιου ο έρωτας

Το χιόνι τα ποτάμια η άνοιξη –

Όλα δοθήκανε σ’ εκείνον διαμιάς

Ως έπαθλο

Στην πουλημένη πάλη με το Ανύπαρκτο

Προτού καλά καλά ο ίδιος να υπάρξει,

    Ως έπαθλο                                                                                                                                                                                                                                                                            

    Που ’μεινε ανέγγιχτο                                           

    Κι αράχνιασε στο ράφι.                                                                                   

 

Όμως το φως του ήλιου ο έρωτας

Οι τρίλιες τ’ αηδονιού η πανσέληνος

Είναι κτερίσματα για τον νεκρό που επέζησε

Αυτόν που πέθανε νοερά

Κι ανέστη ολόχαρος                   

Με μια πλημμύρα ευγνωμοσύνης σκύβοντας

Πάνω απ’ τον άγνωστο εαυτό του

Ανέστιος

Να προσκυνάει λατρευτικά

Το εικόνισμα κάθε στιγμής

Το κάθε κλικ δευτερολέπτου, ανοίγοντας

Μια τεχνητή αιωνιότητα

Μες στο πεπερασμένο. Αδιάφορος               

Από την τόση αθανασία που ’χει ζήσει                    

Αδιάφορος

Για το τι πράγματι σημαίνει αυτή η δαμόκλειος

Που αιωρείται αόρατη                                   

Τι τα λεπίδια των ωρών

Και τι ο ερχόμενος

Με καλπασμό σημειωτόν                                     

                                                          

Ο αναβαλλόμενος

Το ιμάτιο

Του σκότους

 

    Θάνατος

    ο