Ποίηση

Η περιπέτεια μιας περιγραφής, Εγνατία-Τραμ, Θεσσαλονίκη, 1978
Μεταποίηση υλικών, Μπαρμπουνάκης, Θεσσαλονίκη, 1982
Μεταγραφή ημερολογίου, Εστία, 1984
Σχεδόν αίνιγμα, Υάκινθος, 1987
Στεφάνι, Κέδρος, 1993
Τελετή στο κύμα, Νεφέλη, 2002

Δοκίμιο-Μελέτες

Naissance d'une Anthologie Neo-Hellenique. L' Anthologie de Zissis Daou-tis (1818). Ses sources et sa jommation. Les Anthologies au tempsdes Lu-miers en Grece et leur function dans la process as litteraire. Διδακτορική διατριβή υπό την διεύθυνση του Κ. Θ. Δημαρά, Παρίσι, 1982
Ούτως ή άλλως: Αναγνωστάκης, Εγγονόπουλος, Καχτίτσης, Χατζής, Πολύτυπο, 1988
Ερωτικές Μεταμορφώσεις. Αντίδωρο στη Μάτση Χατζηλαζάρου, Πολύτυπο, 1989
Μισμαγιά - Ανθολογία Φαναριώτικης Ποίησης κατά την έκδοση Ζήση Δαούτη (1818), Εστία, 1993
Έντουαρντ Έβερετ, Σελίδες Ημερολογίου (1819), Τροχαλία 1996
Μ. Καραγάτσης, Περιπλάνηση στον κόσμο. Ταξιδιωτικές εντυπώσεις, Εστία, 2002

Βιβλία για παιδιά:

Η αχιναλεπού, Γνώση 1985

Ποιήματα και άρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά.

ΑΜΙΛΗΤΟ

             της Λίζυς

Υπάρχουν μέρες που ποθώ να είμαι δέντρο
και για ροσόλι το ρετσίνι μου να πίνω
τα φύλλα να σκορπώ και δάκρυα να μη χύνω
επίμονα ζητώντας το χαμένο κέντρο.

Ακου στα βάθη τη χαμένη ψαλμωδία
της γης των πατεράδων και των στρατοκόπων
σκάζουν οι σπόροι απ'το κορμί κρυφών ανθρώπων
μα πάλι χάσκει σταθερή μια χασμωδία.

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΑΓΙΣΜΕΝΗΣ

Α'
Αυτό το ποίημα κύλησε
Σαν πέτρα κύλησε
Απ'την καρδιά μου πέρα
Μετά ξαναγύρισε, στάθηκε
Στην καρδιά μου.

Τώρα πρέπει να διαλέξω
Την πέτρα ή την καρδιά μου;

Β'
Όσα βλέπω πάνω στο γυαλί
Μισοσβησμένα σχήματα
Μέσα στο χρόνο της παλιάς κορνίζας
Το πρόσωπο με τα πρησμένα μάτια
Κι εσύ να διορθώνεις την εικόνα
Πότε με χρώμα
Πότε με μια κίνηση ελαφριά
Του αέρα πίσω απ'την κουρτίνα.

Το γυαλί που μας χωρίζει
’θραυστο σαν τον θάνατο
Το χέρι να περνά
Μέσα απ'το γυαλί
Μιας αγάπης θρυμματισμένης.

Ανοίγω το παράθυρο
Το μαύρο πουλί να χτυπά
Τα φτερά του
Να φεύγει.

Το γυαλί που πάντα μας χωρίζει
-Σαν τη θάλασσα απλώνεται
Χαϊδεύει τα σπασμένα γυαλιά
Ματώνει-
Της αγάπης είναι.

Γ'
Το πρόσωπό μου κινήθηκε προς εσένα
Το φως του ήλιου τάνυσε
Το βέλος της αγάπης
Τότε ήταν που σκοτείνιασε
Κι έγινε βαθύ μωβ
Νύχτα που έπληξε τα σπαρτά
Πάγωσε το νερό κι η καρδιά
Σπαρτάρισε μέσα στο στόμα μου
Και είπε:

Δεν είμαι χωρίς να είναι
Εσύ μέσα στην κιβωτό
Της μέρας και της νύχτας.

Δεν είμαι χωρίς να είναι
Εγώ μέσα στην κιβωτό
Της θάλασσας και των σπλάχνων.

Δεν είμαι χωρίς να είναι
Φως μες στο σκοτάδι
Της ραγισμένης.

Δ'
Αυτό το ποίημα που κύλησε
Σαν πέτρα κύλησε

Δε θα μπορούσε να γραφεί
Στάθηκε στην καρδιά μου
Περιμένει να διαλέξω.
Το ποίημα ή την καρδιά μου.