Η άγνωστη μορφή του Πέτρου Αλώβητου
        
               [….Αυτή είναι η Ελλάδα, είπε ο δάσκαλος..]                                                                                                                   
               […. Εμείς καταστρέφουμε τους κήπους με τις ορχιδέες μας….]                       
                                                     Από το «Η δύσκολη τέχνη» του Δημήτρη Ελευθεράκη
 

Ήταν ημέρες που ο Πέτρος Αλώβητος* γονάτιζε στη χλόη, τραγουδούσε:

Αξέχαστέ μου ποιητή
της χώρας μας λυράρη
η λευτεριά που ύμνησες
με  άρμα σ’ έχει πάρει.
Ξύπνησε σαν  έρωτας
νεραΐδα ονειρεμένη
κι ήταν σαν ερωμένη
στο θάνατο και  στη ζωή.

Φαύλοι χρόνοι ήρθανε, πιες το κρασί μας Πέτρο.
Γύπας απ’ άνοιγμα λερό
αφέντεψε το μίσος
φθόνε φθοράς σπορά
πού ’ναι το γιασεμί;
πού  τα τριαντάφυλλα;
Τώρα  αφέντης ο φονιάς
και γκρίζα τέφρα η χώρα
σπασμένα γύρω  μάρμαρα
η λύκαινα χορεύει
και είναι θρήνοι  και στριγκλιές
του πόνου λόγια, ουρλιαχτά
και απ’  αδελφών το στόμα
ξεχύνεται χολή.
Ξεστράτισε το φως
Απλώνει γύρω καταχνιά
Πού ’ναι η αγάπη; πού η αδελφοσύνη;
Όποιος φτερά δεν έχει ψηλά ν ’ανέβει
την ανημποριά με μνήμες την παλεύει
κι όταν λιχνίζει ο στίχος τον καρπό
με μιας η λαμπηδόνα ασπαίρει

Στέρεψε το κρασί μας, πιες ουίσκι Πέτρο.
στις ράχες των βουνών λάμπει ακόμη ο ήλιος
με χέρι δυνατό γράψε σε βράχο τη ζωή σου.

* Ο Πέτρος Αλώβητος, άγνωστος δάσκαλος, σκιά που χάθηκε, ούτε μία πρόταση γι’ αυτόν στα σχολικά βιβλία,
ούτε μια λέξη γι’ αυτόν τον ποιητή που αγαπούσε τη μορφή, διότι όπως έλεγε, ταίριαζε στη σκοτεινή εποχή που υπήρξε.

Ο μονόλογος του Πέτρου Αλώβητου

I

Άβελ εμαύρισε η ζωή στου Κάιν το μαχαίρι.
Σήμερα κι αν γεννήθηκα  αύριο θα πεθάνω.
Σε σήραγγες απόκοσμες στου Άδη το λημέρι,
θα τριγυρνώ, θα σας κοιτώ στο όνειρό μου πάνω.
Άβελ και Κάιν, σκιές κι οι δυο που ζείτε εντός μου.
αράχνες είστε στις ρωγμές, στα οχυρά του κόσμου.

Θα μείνω στο πλατύσκαλο να χαιρετώ τους φίλους,
πριν να με πάρει ο κόνδορας σ ένα ταξίδι άλλο.
Θα μείνω στο πλατύσκαλο να χαιρετώ τους φίλους.
Καθώς αργά θα προσπερνούν, χέρια καημού θ’ απλώνουν.
Και θα ’ναι σαν τα σύννεφα που σιωπηλά πυκνώνουν
και  στο σκοτάδι  ρίχνονται έτσι που χάνονται όλα.

II           

Καθώς το ηλιοβασίλεμα μετράει τη ζωή μου
κι αποτιμά  με χρώματα κάθε στιγμή και πράξη
στη μοναξιάς  την αμμουδιά στα φύλλα  του αλίμου
γέρνω το σώμα προς τη γη κι αναζητώ τη λάμψη
που θα ’δινε παρηγοριά στη δύστυχη ψυχή μου
Πλαγιάζω. Τ’ ονείρου μου η πνοή κερί θ’ ανάψει.

Στίχοι, ψαλμοί του Ασάφ, θα ηχήσουνε  στο αυτί μου.
Κι είναι κεντρί που μου ζητά  τι  θα ’θελα ν’ αλλάξει.
Ο χρόνος τρέχει γρήγορα, αφήνει γεύση ερήμου.
Στη λησμονιά,   το σώμα  μου για δώρο έχει τάξει.
Ρίχνει ζαριές.  Ζιζάνιου σκιά παίζει μαζί  μου.
Στη λύτρωση μιας αστραπής το πνεύμα μου θ’ αρπάξει.

Λάμπα που συ με φώτισες σαν είδωλο του πλάστη,
πένθους κρουστά, μεσάνυχτα κροτούνε στην αυλή μου.
Αν Λεβιάθαν είμαι εγώ, κανένα δεν θα νοιάξει
κι αν Γκόλεμ είμαι,  άρωμα θέλω ελιάς βρωσίμου,
ίχνος ν’ αφήσει στo γραφτό, στις λέξεις, σε μια φράση.
Σ' ολόγραμμα να φαίνομαι,  πικρή εικόνα μίμου

Τέλος του τέλους πάλι αρχή.                                                         

(Από το βιβλίο: Τα ποιήματα του Πέτρου Αλώβητου, Εκδόσεις ΝΙΚΑΣ, 2020)