ΚΑΡΥΔΗΣ, ΝΙΚΟΣ
Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών χωρίς να πάρει πτυχίο. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Γλάρος και μετά τον πόλεμο τον Ίκαρο, με τους Αλέκο Πατσιφά και Μάριο Πλωρίτη. Ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν και σύμβουλός του τελευταίου ως το 1952, διετέλεσε επίσης μέλος του Δ.Σ. και εντεταλμένος σύμβουλος του Εθνικού Θεάτρου (1974-1981). Πέθανε στην Αθήνα. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις στα περιοδικά Νέα Εστία και Ελεύθερα Γράμματα. Το 1944 εκδόθηκε η ποιητική συλλογή του Λιοπύρι.
Η ποίησή του στρέφεται γύρω από το υπαρξιακό αδιέξοδο του ποιητή που βιώνει έντονο το συναίσθημα του φθαρτού της ζωής. Η γραφή του αξιοποιεί στοιχεία από διάφορα λογοτεχνικά ρεύματα, κυρίως από το συμβολισμό και τον υπερρεαλισμό. Ποιήματά του μελοποιήθηκαν από το Μάνο Χατζηδάκι και το Γιάννη Σπανό.
Για περισσότερα στοιχεία βλ. Αλ. Αργυρίου, «Νίκος Καρύδης», Η ελληνική ποίηση· Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, σ. 274-275, Σοκόλης 1982. Ι.Μ. Χατζηφώτης, «Καρύδης Νίκος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 8. Χάρη Πάτσ, «Καρύδης Νίκος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 4, Εκδοτική Αθηνών 1986.
Βλ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΜΝΗΜΕΣ ΕΤΑΙΡΩΝ
| Πληροφορίες: |
|
