| Εργογραφία: |
Ποίηση
Απόπειρες φωτός, Δωδεκάτη ώρα 1966
Σχήματα απουσίας, Αρίων 1973
Μεταμορφώσεις, Αθήνα 1974
Τύποι ήλων, Εγνατία-Τραμ, Θεσσαλονίκη 1978
Λεκτικά τοπία, Καστανιώτης 1983
Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη, Υάκινθος 1986
Εσωτικά τοπία, Νεφέλη 1991
Ο ακίνητος δρομέας, Νεφέλη 1996
Ιδεογράμματα, Τα τραμάκια 1997
Τότε που η σιωπή τραγούδησε και άλλα ασήμαντα περιστατικά, Νεφέλη 2000
Πεζογραφία
Ιστορίες μιας παλιάς εποχής που δεν ήρθε ακόμα (Αφηγήματα), Αιγόκερως 1981
Ο αφανής θρίαμβος της ομορφιάς (Αφηγήματα), Πατάκης 1995
Τα τρία μαγικά παραμύθια, Πατάκης 1997
Στο υπόγειο, Νεφέλη 2004
Μεταφράσεις
Οκτάβιο Παζ, Ποιήματα, Σπηλιώτης 1981
Ράσελ Έντσον, Όταν το ταβάνι κλαίει, Αιγόκερως 1986
Ρομπέρτο Χουαρόθ, Κατακόρυφη ποίηση, Τα τραμάκια 1997
Τζέιν Όστεν, Περηφάνια και προκατάληψη, Πατάκης 1997
Henri Michaux, Με το αγκίστρι στην καρδιά, 2003
Μεταφράσεις έργων του σε ξένες γλώσσες
Σχήματα απουσίας Μτφρ. στα ολλανδικά και στα αγγλικά, M. Blijstra και M. Muntz (Δίγλωσση έκδοση) Εκδ. TOR, Άμστερνταμ 1971, ISBN 90-70055-010
Μεταμορφώσεις και άλλα ποιήματα, Μτφρ στα ολλανδικά, M. Blijstra. Εκδ. DE BEUK, Άμστερνταμ 1976
Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2010) Ό,τι περιγράφω με περιγράφει, Γαβριηλίδης
(2009) Το μήνυμα και άλλες δύο φάρσες, Κίχλη
(2008) Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες, Κίχλη
(2007) Περί αγγέλων και δαιμόνων, Γαβριηλίδης
(2006) Η φωνή της σιωπής, Νεφέλη
(2006) Όντα και μη όντα, Γαβριηλίδης
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2011) Παίγνια, Futura
(2010) Σάββατο, Μαυρομιχάλη 18, Γαβριηλίδης
(2007) Μέρες ποίησης, Γαβριηλίδης
(1998) Μικρή ζωολογία, Εκδόσεις Πατάκη
(1997) Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο, Κέδρος
Μεταφράσεις
(2014) Nicanor Parra, Ποιήματα επείγουσας ανάγκης, Γαβριηλίδης
(2007) Συλλογικό έργο, Ξένη ποίηση του 20ού αιώνα, Ελληνικά Γράμματα
(2003) Henri Michaux, Με το αγκίστρι στην καρδιά, Γαβριηλίδης
(1997) Jane Austen, Περηφάνια και προκατάληψη, Εκδόσεις Πατάκη
(1985) Russell Edson, Όταν το ταβάνι κλαίει, Αιγόκερως
|
| Κείμενο αποσπάσματος: |
Τα έπιπλα
Κατέβηκα στο υπόγειο, μια εξαρθρωμένη πολυθρόνα για ν' αφήσω, με την προοπτική, βεβαίως, να τη θεραπεύσω κάποτε. Αυτό, τουλάχιστον, λέω στον εαυτό μου, κάθε φορά που κατεβάζω στο υπόγειο νοσούντα έπιπλα. Η αλήθεια όμως είναι ότι τα ξεχνώ εκεί ή, μάλλον, κάνω ότι τα ξεχνώ, γιατί δεν θέλω μες στο σπίτι να τα βλέπω. Μισώ τα στρεβλωμένα μέλη τους, τ' αρθριτικά τους πόδια, τη θλιβερή, φθαρμένη παρουσία τους. Μισώ τη φλυαρία τους, επίσης, την αρρωστημένη γκρίνια τους, τα γερασμένα έπιπλα τρίζουν αδιάκοπα, κι είναι κι εκείνο το μονότονο, ξεκούρδιστο βιολί του σαρακιού που, μέρα-νύχτα, τρώει τα νεύρα τους και τα δικά μου... Γιατί, λοιπόν, δεν τα πετώ ή δεν τα καίω, γιατί τ' αποθηκεύω στο υπόγειο που έχει καταντήσει πλέον γηροκομείο επίπλων;
|
