ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ
 

Το λευκό ταβάνι

της παιδικής ερημιάς

το ανάσκελο ονειροπόλημα  περασμένης γενιάς

με τις υδάτινες ριπές να παρηγορoύν

έρχεται φθινόπωρο, το σχολείο

κι  η γνωριμία η πρώτη

μαρτυρική παρουσία του δήθεν ιππότη

μέγα βασανιστή κι αγύρτη

που τα                 πονηρά του περιοδικά

καυτές  μανίες

τα κρύβαμε όλοι

όπως και τις απεχθείς  εφηβικές τριχοφυΐες

κι όλες οι εξουσίες ήταν

να φοβάσαι

για να πιστεύεις

οτιδήποτε τώρα η γεροντική καρδιά

αμφισβητεί

γιατί στο γηροκομείο το λευκό ταβάνι

αποκρυπτογραφεί τα μυστικά των ορμονών,

ομολογεί στο μικρό παΐδι που ζει μέσα σου

ο χρόνος είναι που αποφασίζει

πότε θα καείς πότε θα κορώσεις πότε θα κάψεις

πότε θα παγώσεις

ο χρόνος φταίει για την αποψίλωση της τριχοφυΐας

κεφαλης, μασχάλης, βουβώνων 

για το  πότε το πάντα το ποτέ πια

για το σταματημένο τρενάκι

την σπασμένη κούκλα

ο χρόνος αποφασίζει

ίσως να είναι άνοιξη

ανοίγει βάζει κατάλληλη μουσική

μεταμφιέζεται  σε πάθος σε καλεί

σε έρωτα

κι όταν του τελειώνει

σε πετάει έξω από την πόρτα

κι εσύ κλαις όπως πρώτα

σαν μικρό παιδί.