ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ, 2021 μ.Χ.

                                                           

Βαδίσαμε όλο το δειλινό στην Κυδαθηναίων, στρίβοντας κάποτε

στον πολυάνθρωπο πεζόδρομο του νέου Μουσείου.

Το φως έτριβε διαμαντικά στη σκιά του Ιερού Βράχου

κι ο Παρθενώνας πάνω από τα Προπύλαια,

φρέσκος καθώς ξεπήδαγε μέσα από τους αιώνες.

 

Τα φώτα σε ζαλίζουνε στην Αρεοπαγίτου.

Το νέο Μουσείο αγέρωχο γεμάτο αρχαία ευρήματα ανασαίνει∙

στο υπόγειό του χαίνουν οι γραμμές, οι αιχμές, τα κοίλα και οι καμπύλες

κι ο ποιητής αργοπορεί, βλέποντας τόσα αγάλματα με τα λυμένα μέλη.

 

Τα φώτα σε ζαλίζουνε στην Αρεοπαγίτου.

Οι φάροι των αυτοκινήτων ανεβαίνοντας

από τη λεωφόρο του Συγγρού με το διπλό της λίκνισμα στο βάθος

κι ο ποιητής εικόνα μορφής που μαρμάρωσε

σηκώνοντας τις μεγάλες πέτρες.

 

Μια ομάδα νέων πλησιάζουν στον πεζόδρομο ψηλαφώντας∙

προσεκτικά απαγγέλλοντας Σολωμό, Κάλβο κι Όμηρο

«Σεφέρην τε… Σεφέρην τε…» Να ’ταν εδώ ο Σεφέρης

που τον γυρεύουμε τόσο προσεκτικά στην Άγρας και την Κυδαθηναίων

ή είναι το φως κι οι ίσκιοι της νύχτας;

Δύσκολο να το πεις γιατί… -Είν’ κι ο Σεφέρης στο Μουσείο.

-Μα όχι, μας κυνηγά, πως δεν μπορείς ν’ ακούσεις;

Θέλω να πω με τους σπασμένους στίχους του

και όλα εκείνα που δεν διάβασες

κι όμως τα ξέρεις.

 

Σαν το τραγούδι του Ερωτόκριτου, σα μουσική

που γεννήθηκε όταν γεννηθήκαμε κι οι στίχοι

εκείνοι που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες τη ζωή μας.

 

Τα φώτα σε ζαλίζουνε στην Αρεοπαγίτου -

στις πέτρες του Μουσείου μας ηχεί η μουσική του.