ΚΑΛΩΔΙΑ-ΚΑΛΟΥΔΙΑ

Έμοιαζε σαν  να  ‘χε κάνει βουτιά μέσα στον κάδο της ανακύκλωσης. Αναδύθηκε μ’ ένα χαρτοκιβώτιο, που κάποτε περιείχε έναν εκτυπωτή. Έριξε μια ματιά στη φωτογραφία της συσκευής κι έπειτα το δίπλωσε με προσοχή, για να μην πιάνει χώρο. Φιλοδοξούσε να γυρίσει στο σπίτι του με γεμάτο το καρότσι του σούπερ μάρκετ.
 Καθώς τον πλησίασε ο Άργος μου, αποτραβήχτηκε λιγάκι φοβισμένος. Τον καθησύχασα μαζεύοντας το λουρί. 
Ήταν ένα παλικάρι 25-26 χρονών, ψηλόλιγνο, μελαψό και συμπαθητικό. Μου φάνηκε Πακιστανός, μα όχι.  Από το Μπανγκλαντές ήταν και τον λέγανε Αμπντούλ. Είχε έρθει παράνομα με τον αδελφό του λίγα χρόνια πριν. Ράφτες και οι δύο. Μέσω ενός συντοπίτη τους βρήκανε γρήγορα δουλειά σε μια  βιοτεχνία, όπου δουλεύανε αποκλειστικά λαθρομετανάστες από την Ασία. Ράβανε στολές για νοσοκομεία και για τα σώματα ασφαλείας μέσα σ’ ένα κτίριο χωρίς παράθυρα, με αυλή χορταριασμένη, που έδειχνε εγκαταλελειμμένο. 
Τα τυχερά αδέλφια δεν άργησαν να εξασφαλίσουνε και στέγη στο πλυσταριό μιας παλιάς πολυκατοικίας. Μόνο που, όσο προχωρούσε το καλοκαίρι, το «σπίτι»  ψηνόταν στον ήλιο και έβραζε. Αφήνανε ανοιχτά πόρτα και παράθυρο, κατέβρεχαν τους τοίχους με το λάστιχο, μα πάλι δεν αρκούσε. Τελικά έβγαλαν τα στρώματα έξω και κοιμούνταν μια χαρά κάτω από τ’ αστέρια. Στο βάθος μάλιστα, πίσω από κεραίες και σκουριασμένες σιδηροκατασκευές, μπορούσαν να διακρίνουν την Ακρόπολη, τον Παρθενώνα, το θαύμα των αιώνων…
 Ώσπου κάποια στιγμή η τύχη τούς γύρισε την πλάτη. Η ανθούσα βιοτεχνία πιάστηκε στα πράσα καθώς έκλεβε ρεύμα από την κολόνα της ΔΕΗ. Αποδείχτηκε καθ’ όλα παράνομη και έβαλε λουκέτο. Τα δυο αδέλφια  βρέθηκαν στον δρόμο. Τους φάγανε και τα τελευταία μεροκάματα.
Έκτοτε, χωρίς χαρτιά και μες στην κρίση, παρέμεναν άνεργοι. Τον τελευταίο καιρό στεγάζονταν,  μαζί με άλλους τρεις συντοπίτες τους, σ’ ένα κοντέινερ,  το οποίο νοικιάζανε από  έναν σεισμόπληκτο, που στο παρελθόν έμενε εκεί. Όλοι οι σεισμόπληκτοι είχαν πλέον αποκατασταθεί  και τα κοντέινερ του έκτακτου οικισμού έπρεπε από χρόνια να είχαν απομακρυνθεί, ώστε ο χώρος να διαμορφωθεί επιτέλους σε  πλατεία σύμφωνα με τα σχέδια του Δήμου και τις προσδοκίες των δημοτών. Ωστόσο οι ατσίδες που εισέπρατταν ενοίκια κατάφεραν επανειλημμένως να αποτρέψουν την απομάκρυνση. Η νομιμότητα όμως για άλλη μια φορά καραδοκούσε.
 Αρχικά οι υπηρεσίες κόψανε το ρεύμα και το νερό,  κάτι που τον Αμπντούλ δεν τον ένοιαξε καθόλου, αφού  τη νύχτα τα έβγαζαν πέρα με τους  φακούς. Όσο για  νερό, γεμίζανε μπιντόνια από τη δημόσια βρύση της γωνίας όπως ακριβώς  και στο χωριό του.
«Τη Δευτέρα αρχίζει η απομάκρυνση των κοντέινερ. Γιατί δεν γυρνάτε πίσω, να ράβετε στο Μπανγκλαντές;»
«Όχι, όχι Μπανγκλαντές. Εδώ καλά.»
 Σκάλισε μέσα στο καρότσι του σούπερ μάρκετ και τράβηξε ένα μαύρο καλώδιο, για να μου το επιδείξει με το πιο πλατύ χαμόγελο. Σήμερα ήταν η τυχερή του μέρα, μου είπε,  γιατί μόνο ετούτο το καλώδιο θα έπιανε δέκα ευρώ.
Τα κοντέινερ τελικά απομακρύνθηκαν. Μαζί τους κι ο Αμπντούλ με το καρότσι του. Ο χώρος διαμορφώθηκε σε πλατεία και παιδική χαρά. Οι μεγάλοι απολαμβάνουν τον φθινοπωρινό ήλιο στα παγκάκια. Τα παιδιά τρεχοβολούν, κάνουν ποδήλατο, πατίνι, κούνια και τραμπάλα. Καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, ο Δήμος ετοιμάζεται να στολίσει την πλατεία με ηλεκτρικά αστέρια. Στο κέντρο της θα στήσει το σπήλαιο με τη φάτνη των αλόγων, το θείο βρέφος και τους κυνηγημένους γονιούς του.
Καλή σου ώρα, Αμπντούλ, όπου κι αν βρίσκεσαι.  Είθε το 2021 να σου φέρει πολλά καλώδια και εμάς, τα πρωτοκοσμικά αχώνια, να μας τραβήξει και τα δυο μας τα αυτιά.