ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ - ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΕΥΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΣΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΑ και ΛΥΚΕΙΑ ΑΧΑΡΝΩΝ, ΑΡΤΕΜΙΔΑΣ και ΣΠΑΤΩΝ

 

Τα βραβεία θα απονεμηθούν σε ειδική τελετή την Τετάρτη 2 Απριλίου στο Αμφιθέατρο της Βιβλιοθήκης της Φιλοσοφικής Σχολής – Πανεπιστημιούπολη, ΕΚΠΑ, στις 10.30 π.μ.

Πιο κάτω, μπορείτε να διαβάσετε όλα τα ποιήματα που διακρίθηκαν και τα οποία θα δημοσιευτούν στο περιοδικό «Θέματα Λογοτεχνίας»

Η φωτογραφία είναι έργο της μαθήτριας Άννας Σιατραβάνη του 3ου ΓΕΛ Αχαρνών

Με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης στις 21 Μαρτίου  2025, η Εταιρεία Συγγραφέων με εκπρόσωπο την αντιπρόεδρό  της Ομότιμη Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ κα Ερασμία – Λουίζα Σταυροπούλου σε συνεργασία με τη Σύμβουλο Εκπαίδευσης Φιλολόγων 3^ης Θέσης  Ανατολικής Αττικής κα Χρυσάνθη Κουτσιβίτη στο πλαίσιο των δράσεων του γραφείου Συμβούλων Εκπαίδευσης προκήρυξε ποιητικό διαγωνισμό για τους μαθητές και τις μαθήτριες των Δημοσίων και Ιδιωτικών Γυμνασίων και Λυκείων όλων των τάξεων της περιοχής Αχαρνών, Αρτέμιδας και Σπάτων με θεματικές:

Α. Φύση και κλιματική αλλαγή

Β. Ανθρώπινες σχέσεις (Φιλία, έρωτας, οικογένεια, κοινωνία)

Η Κριτική Επιτροπή για το ΛΥΚΕΙΟ με μέλη την κα Ε. Σταυροπούλου, αντιπρόεδρο της Εταιρείας Συγγραφέων, ομότιμη καθηγήτρια Ν.Ε. Φιλολογίας ΕΚΠΑ, την κα Σακελλίου Λιάνα, μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, ποιήτρια, καθηγήτρια Λογοτεχνίας στο ΕΚΠΑ, την κα Ασκαρίδου Ροδούλα, φιλόλογο του 9ου Γυμνασίου Αχαρνών και την κα Σινοπούλου Ουρανία, φιλόλογο του Διαπολιτισμικού Γυμνασίου Αχαρνών αποφάσισε ομόφωνα μετά από γόνιμη συζήτηση τα παρακάτω:

1ο ΒΡΑΒΕΙΟ
1^ο ΓΕΛ Αχαρνών, Ουρανοξύστης του Θεόφιλου Βασίλειου Φέλλιου

2ο ΒΡΑΒΕΙΟ
1ο ΓΕΛ Σπάτων, Τα κενά των λέξεων της Νιόβης Γεωργάκη

3ο ΒΡΑΒΕΙΟ
7^ο ΓΕΛ Αχαρνών, Η θυσία του Γεώργιου Δούλου

ΕΠΑΙΝΟΙ

• 1^ο ΓΕΛ Σπάτων, Τούτη η ανοιχτωσιά με πνίγει της Ειρήνης Μελαμπιανάκη
• Εσπερινό Λύκειο Αχαρνών, Όνειρο της Χατζητζάνου Σταυρούλας
• 4^ο ΓΕΛ Αχαρνών, Διαφυγή της Ανδρομάχης Σοφίας Σιδηροπούλου

 

Η Κριτική Επιτροπή για το ΓΥΜΝΑΣΙΟ με μέλη την κα Τασούλα Καραγεωργίου, μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, ποιήτρια, π. Σύμβουλο Εκπαίδευσης Φιλολόγων, την κα Παπαχριστοφίλου Σοφία, ποιήτρια, φιλόλογο του 4^ου ΓΕΛ Αχαρνών, την κα Κατερίνα Χαρμπή, φιλόλογο του 1^ου ΓΕΛ Σπάτων και την κα Χρυσάνθη Κουτσιβίτη, Σ. Ε. Φιλολόγων αποφάσισε ομόφωνα μετά από γόνιμη συζήτηση τα παρακάτω:

1^ο ΒΡΑΒΕΙΟ
9^ο Γυμνάσιο Αχαρνών, Έτσι, όπως ρέει το νερό της Σοφίας Αλμπάνη

2^ο ΒΡΑΒΕΙΟ
1^ο Γυμνάσιο Αχαρνών, Οθόνες με ψεύτικα χαμόγελα της Μαγδαληνής Ακριβογιάννη

3^ο ΒΡΑΒΕΙΟ
9^ο Γυμνάσιο Αχαρνών, Για εκείνες που έφυγαν της Παναγιώτας Κονόμη
 

ΕΠΑΙΝΟΙ

• 7^ο Γυμνάσιο Αχαρνών, Ιστορία δύο νέων του Κωνσταντίνου Καλαφάτη
• 1^ο Γυμνάσιο Αρτέμιδας, Ταξίδι Επούλωσης της Χρύσας Πρεβάζι
• 2^ο Γυμνάσιο Αχαρνών, Σ’ ευχαριστώ της Διονυσίας Μαρίας Τσαφαρά

 

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΛΥΚΕΙΟ

 

1ο ΒΡΑΒΕΙΟ
1^ο ΓΕΛ Αχαρνών, Ουρανοξύστης του Θεόφιλου Βασίλειου Φέλλιου

Έλα καταιγίδα έλα!
Εγώ θα είμαι εδώ, στη κορυφή του ουρανοξύστη
Έλα καταιγίδα!
Δε θα χάσω εγώ αυτή τη θέα
Έλα να κατακλύσεις αυτή τη πόλη,
όπως κατέκλυσες τα βουνά παραπέρα.
Δε θα χάσω εγώ αυτή τη θέα.
Κεραυνοί σε συνοδεύουν, μεγαλειώδη καταιγίδα
που θα κάνουν το σώμα μου δικό τους
ρίχνοντάς το στην ηλεκτρική τους την παγίδα.
Αλλά δε θα χάσω εγώ αυτή τη θέα!
Ακόμα και αν με αγκαλιάσει η δύναμη σου
δε θα τη χάσω, γιατί θα είμαι ελεύθερος.
Ελεύθερος, γιατί θα σε κρατήσω και εγώ σφιχτά.
Ελεύθερος.
 
2^Ο ΒΡΑΒΕΙΟ
1ο ΓΕΛ Σπάτων, Τα κενά των λέξεων της Νιόβης Γεωργάκη
 
Τα κενά των λέξεων
Αν έπρεπε να περιγράψω τον κόσμο σε μία λέξη
θα τον βάφτιζα ακατανόητο.
Πάντα ζήλευα τις λέξεις, την απλότητα τους,
με το να λες το όνομα τους κατευθείαν ξέρεις και την έννοια τους.
Πόσο θα καταλάβαινα τον κόσμο αν η λέξη είχε μόνο μια σημασία
αν συμφωνούσε η λέξη με την πραγματικότητα.
Μήπως από ευφημισμό ονόμασαν στολίδι αυτό το χάος;
Ή όταν λες το όνομα σου σε κάποιον, τους ανοίγεις όλη την ψυχή; ;
Αν το όνομα μου σου έδειχνε και ποια είμαι, θα μου έδινες το χέρι;
Η ζωή όμως δεν είναι ποτέ τόσο απλή
Γιατί στην πραγματικότητα είμαστε ό, τι δεν λέει το όνομα μας.
Ζούμε στα κενά των λέξεων, βγάζοντας από τον κόσμο συμπεράσματα.
 
3ο ΒΡΑΒΕΙΟ
7ο ΓΕΛ Αχαρνών, Η θυσία του Γεώργιου Δούλου
 
Η θυσία
Και με τι δικαίωμα τα άστρα,
τὸ φῶς τὸ τεθνηκός,
Τα βήματα του ανθρώπου φανερώνουν
τη δημιουργική φαυλότητα
την ομοιογενή ετερότητα
Το αέναο, ακόρεστο
μ α (άβυσσος) τ ι
Το δάκρυ του σοφού
τη σπίθα του πάθους
το θρήνο, τον απόηχο του διθυράμβου
Και τι μπορεί να σημαίνουν;
Σημαίνουν;
Η διάνοια εκτινάσσεται,
παραμορφώνεται,
επιτείνει τα άκρα της
Μα προτού αρπάσει το κράσπεδο της ἀληθείας
Θυμάται
Χοῦς εσμέν
Κρίμα
Πόσο κρίμα
να εκφράζονται αυτά μόνο ψιθυριστά,
μέσα από τους κτύπους της καρδιάς
 
Μην τις φοβάσαι τις τροπές
και η φωτιά,
με τη μορφή της ακαθόριστη,
φέρει στα στήθη την θέρμη
που ευωδία προσφέρει στους αθάνατους θεούς
Θυσία: ο Άνθρωπος.
 
 
ΕΠΑΙΝΟΙ
1^ο ΓΕΛ Σπάτων Ειρήνη Μελαμπιανάκη
 
Τουτ’ η ανοιχτωσιά με πνίγει…
Και περνώ απ΄ τις συμπληγάδες πέτρες.
Σαν κανείς να μην μου το πε
Πως μπορεί να κλείσουν πάνω μου
Την ώρα που περνώ …ας πονέσω
Πιο πολύ κι απ' το κενό;
 
Δρόμους είχε.
Πως μπορώ άλλωστε να κρύψω την εξέλιξη του κόσμου;
Τόσοι δρόμοι
Που οι άνθρωποι δεν ακούμπησαν ποτές…
Ήταν τόσο βολικά
Τόσος χώρος τόσος ντόρος ποιος θα πέσει στα νερά;
Πέφτω εγώ.
 
Τούτ ΄η ανοιχτωσιά με πνίγει…
 
Δεν τους άντεξα τους δρόμους τους μεγάλους τους τρανούς…
Στης ανοιχτωσιάς τους πόνους με χτυπά στυγνά ο νους
Κρυφά τ' αγέρι πεφταστέρι μέρα νύχτα αναζητώ
Να ευχηθώ την αγκαλιά τους
Κι απ' τον δρόμο να χαθώ.
 
Κλείστε πέτρες συμπληγάδες
Κλείστε πως να στηριχτώ ;
Και τα δάκρυα μου να πέσουν στο γδαρμένο το νερό.
Τούτη η παγωνιά ζεσταίνει την καρδιά μου πιο πολύ ...
Το νερό που σας αγγίζει
Δίνει μέλλον στην σιωπή
 
Τόσοι δρόμοι μα σωπαίναν
Μάλλον σώπαινα κι εγώ
Όλη η πλάση έχει βουρκώσει
Έναν ήχο αναζητώ
Που σ' αγγίζω που σε χάνω
Και το βλέμμα σου ξεχνώ
Κόβω δρόμο για να σε βρω
Μάλλον χάθηκα και εγώ
 
Κλείστε τώρα συμπληγάδες
Κλείστε κάθε μου πληγή
Ίσως κάποτε να ανοίξει κι η δικιά μου η ψυχή…
Στου θαλάσσιου του στενού σας την γωνία κάπου πενθώ,
Τις φωνές που χετε πάρει
Και τις κάνατε ηχώ
 
Σε ένα δρόμο περιμένω
Έναν άνθρωπο να ιδώ
Τελευταία φορά πιστεύω
Που μ΄ ελπίδα καρτερώ…
Ξέρω μπλέχτηκαν οι δρόμοι
Σε πλεξίδα περπατώ
Το μαλλί κοντό και πέφτω στο γδαρμένο το νερό.
 
Κάπου εδώ,  οι πέτρες κλείσαν
Και με ‘σφιξαν μα είν΄ αργά…
Τώρα νύχτωσε και πέφτει το φεγγάρι στα στεγνά
Ειν' ο κόσμος που στεγνώνει
Ούτε δάκρυ δεν βαστά
Και πότε δεν ξημερώνει
Ο ήλιος είν' που ξεψυχά.
 
Εσπερινό ΓΕΛ Αχαρνών  Χατζητζάνου Γιαννούλα
 
Όνειρο
Σιμά μες τα μεσάνυχτα
τα βλέφαρα σαν γέρνουν,
όμορφα κρινοδάχτυλα
στην αγκαλιά με παίρνουν.          
 
Κυρά μου καταγάλανη
και στα λευκά ντυμένη,
στ’ όνειρό της  να’ ρχεσαι
φτωχή καρδιά προσμένει.
 
Αχνοπερπατημένη μου
νεράιδα ξωτικό μου,
μες της αυγής το φίλημα
χάνω  το όνειρό μου.
 
Ονειροκρουσταλλένια μου
στο πρώτο φως της μέρας
μόλις τα μάτια άνοιξαν
εχάθης σαν αγέρας.
 
 
 4^ο Γενικό Λύκειο Αχαρνών - Ανδρομάχη Σοφία Σιδηροπούλου
          
ΔΙΑΦΥΓΗ
Η απέραντη θάλασσα,
η σκοτεινή νύχτα,
τα λαμπρά αστέρια,
μόνο ένα πράγμα έλειπε.
 
Όσο και να φωνάζω δεν ακούει,
σαν να μην υπήρξα ποτέ.
Τα μάτια του γεμάτα άγνοια, σαν αλεπού
τα δικά μου με δάκρυα, σαν λαγός.
΄Ημουν σαν ένα θύμα που έκανε το θέμα πιο μεγάλο.
 
Αγνοούσα τα πάντα,
δεν γινόταν άλλο,
έφυγα και δεν κοίταξα πίσω.
 
Πάλι στην απέραντη θάλασσα
στη σκοτεινή νύχτα,
αλλά κάτι άλλαξε
τα λαμπρά αστέρια έγιναν πιο λαμπερά,
Ξέφυγα.

 

ΓΥΜΝΑΣΙΟ

1^ο ΒΡΑΒΕΙΟ
9ο Γυμνάσιο Αχαρνών  -  Σοφία Αλμπάνη
 
Έτσι όπως ρέει το νερό
Μια σκιά ταξιδεύει στο
σκοτάδι
αγγίζει τις φλέβες της
σιωπής
Σαν χάδι που ξεγλιστρά απ’
τα χέρια
και όμως μένει
Κι εκεί που ο χρόνος
σταματά
εκεί που οι ανάσες
γίνονται κύμα,
δύο βλέμματα ανοίγουν
δρόμους,
δύο ψυχές που δεν μιλούν
και όλα λέγονται
Τι όνομα να έχει τούτη η
φωτιά
που δεν καίει,
μα τρέμει σαν φύλλο στην
αυγή;
Τι είναι αυτό που κυλά στα
ημιτελή όνειρα
σαν φως,
σαν σιωπηλή υπόσχεση;
Πίσω απ’ το σύννεφο που
κρύβει τον ήλιο
υπάρχει πάντα ένα κομμάτι
ουρανού
Έτσι και στις καρδιές
κάτι μένει άθικτο
σαν το φως που διαπερνά
ένα μετάξι.
Μην μιλήσεις,
μην το ονομάσεις ποτέ
Είναι το μυστικό
που δεν ειπώθηκε,
ο ήχος μιας ανάσας που
φοβήθηκε να ακουστεί.
Και όμως,
είναι εκεί,
στη ρωγμή ανάμεσα
σε δυο κόσμους.
Ίσως να είναι η σιωπή που
παίρνει μορφή
το άγγιγμα που βρίσκει
τον δρόμο χωρίς χέρια.
Κάθε βήμα μακριά
μα και κάθε κοντινός
αντίλαλος,
να είναι το ίδιο
ένα ανεπαίσθητο σύμπαν
που στριμώχνεται στον
αέρα.
 
2^Ο ΒΡΑΒΕΙΟ
1ο Γυμνάσιο Αχαρνών – Ακριβογιάννη Μαγδαληνή
 
Οθόνες με ψεύτικα χαμόγελα
Η οθόνη γεμάτη εικόνες, σώματα χωρίς ψυχή,
τέλειες στιγμές, χαμόγελα, μα καμία αληθινή.
 
Κοιτώ τους άλλους, και το βάρος μεγαλώνει,
σύγκριση που σιγά με καταβροχθίζει, με πληγώνει,
το μυαλό συνεχίζει και ψιθυρίζει λέξεις που με νικούν.
 
Τα λόγια τους αιχμές, κόβουν σαν μαχαίρι,
κι εγώ σωπαίνω, ενώ το μέσα μου υποφέρει.
Το γέλιο γίνεται κραυγή, το δέρμα μια πληγή,
κι η νύχτα με τυλίγει, σαν φίλη πιστή.
 
"Γιατί να μην είμαι κι εγώ; Γιατί να μη χωράω;
Γιατί το τέλειο τους φως, εγώ να μην κρατάω;"
Φωνές που δεν με ξέρουν, με κάνουν να λυγίζω,
κι εγώ μονάχη, στο κενό πάλι βουλιάζω.
Στο βλέμμα τους κρύβεται μια λεπίδα λεπτή,
μια λέξη μονάχα, κι η ψυχή μου ραγεί.
 
Θέλω να φωνάξω, μα δε βγαίνει η φωνή,
μόνο σιωπή.
 
Στον καθρέφτη κοιτάζω και θέλω να σβήσω,
Κι αν πέφτω, θα σηκωθώ, κι αν σπάω, θα φτιαχτώ,
θα κλείσω τις πληγές μου, με αγάπη θα σταθώ.
Γιατί η ομορφιά δεν είναι συγκρίσεις,
είναι η δύναμη μέσα μου, κι όχι εξηγήσεις.
 
 
3^ο ΒΡΑΒΕΙΟ
9ο Γυμνάσιο Αχαρνών – Παναγιώτα Κονόμη
 
Για εκείνες που έφυγαν
 Δεν ήταν λάθος, δεν ήταν η μοίρα
ήταν τα χέρια που έγιναν θηλιά
ήταν η νύχτα που έγινε γύψος
μια κραυγή που έμεινε μισή σκιά
 
Έλεγαν «αγάπη» μα έσταζε φόβος
ήταν η «ζήλια», το είπαν «κακιά στιγμή».
τους είπαν «σώπασε», τους είπαν «φταις»
τις κάναν σκιά, τις κάναν πληγές.
Μα η φωνή τους ακόμα αντηχεί
όταν σωπαίνει η γη.
 
ΕΠΑΙΝΟΙ
 
7^ο Γυμνάσιο Αχαρνών- Κωνσταντίνος Καλαφάτης
 
Ιστορία δύο Νέων
Μόλις πρώτη φορά στα μάτια σου σε κοίταξα,
τα μάγουλά σου ροδοκοκκίνησαν.
Άνοιξη έγινε ο χειμώνας μας.
Τα χελιδόνια ήρθαν και μας μίλησαν.
Μου τραγούδησες τα όνειρα
που κρύβεις κάτω από το μαξιλάρι σου.
Αλήθεια σου είπα πως δράκους και μάγισσές
θα σκότωνα για σένα;
 
Μας η άνοιξη βροχή μας έφερε
και ο βοριάς μακριά σε πήρε.
Δεν με κοιτούσες,
μονάχα ανάσα
κάποιο ταξίδι που ναυάγησε.
 
Όλο τον κόσμο ανάποδα γύρισα
με ελπίδα να δω ξανά ανθισμένο
το χαμόγελο που τότε μου χάρισες.
 
Και τώρα ξανά η άνοιξη ακούστηκε
σηκώθηκα όρθιος, μα και κουρασμένος,
δε μου πε για σένα ούτε για τα μάτια σου.
 
Μα μου είπε πως θα είμαι ευτυχισμένος…
 
1^ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΡΤΕΜΙΔΑΣ – ΧΡΥΣΑ ΠΡΕΒΑΖΙ
 
ΤΑΞΙΔΙ ΕΠΟΥΛΩΣΗΣ
Πόσο απρόσμενα μπορεί να τα φέρει η ζωή…
Ξέρω πως όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος.
Όμως δεν ήθελα για σένα αυτό το τέλος…
Θυμάσαι τις συζητήσεις μας, τα τηλεφωνήματά μας, τις βόλτες μας;
Εγώ τα θυμάμαι… για πάντα…
Γιατί το πάντα δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος.
Μου έλεγες «Εύχομαι να βρίσκεις χρόνο να είσαι χαρούμενη,
όχι μόνο δυνατή».
Και εγώ σου απαντούσα «Να είσαι εδώ να με βλέπεις χαρούμενη».
Κι εσύ χαμογέλασες…
Τώρα… μοναξιά.
Θέλω να φύγω, ένα ταξίδι, να μην υπάρχει άνθρωπος,
να μην ακούω κανέναν και τίποτα.
Έφυγες… με πλήγωσες.
Ξέρω ότι δεν το ήθελες,
αλλά σε αυτό το ταξίδι επούλωσης, θα είσαι εκεί να με βλέπεις
και να με προστατεύεις.
Και ξέρεις κάτι;
Θα χρησιμοποιήσω τη μοναξιά μου,
για να γίνω χαρούμενη.
Έτσι, θα χαίρεσαι κι εσύ και θα έρχεσαι να μου λες
πως τα κατάφερα.
Θα τα καταφέρω!
Έφυγες…αλλά ταυτόχρονα είσαι εδώ.
Χαίρομαι που η καρδιά μου θα έχει μέσα και τη δική σου παρουσία.
Όχι πια μοναξιά!
 
2o Γυμνάσιο Αχαρνών  Διονυσία Μαρία Τσαφαρά
 
Σε ευχαριστώ
Φροντίζω να κρατάω τις καλές αναμνήσεις
Και τις κακίες να κάνω πέρα.
Όταν η αγάπη μας ανθίζει σαν λουλούδι
Και σε συνδέω με οποιοδήποτε τραγούδι 
 
Με αυτόν τον τρόπο ακούω το όνομα σου και χαμογελώ.
Τη στιγμή που σε γνώρισα δεν ξεχνώ.
 
Κοντά σου ο χρόνος σταματά να κυλά
Κι η σκέψη μου πάντα σε εσένα γυρνά.
Νιώθω λες και είναι κάτι από σινεμά.
 
Όταν όλα γύρω μου φεύγουν,
Πάντα ξέρω που να πάω.
Δεν θα είμαι ποτέ μόνη,
Όσο έχω να αγαπάω.
Εσύ μπορεί να μην κινείσαι πάντα μαζί μου,
Αλλά βρίσκεσαι παντού.
Για κάποιους άλλους μέσα στο σπίτι
Και για κάποιους πάντα αλλού.
 
Και είναι τώρα η σειρά μου να σου πω ευχαριστώ,
Όπως έχουν κάνει τόσοι άλλοι,
Πριν ακόμη,
Έρθω εγώ
 
Σε ευχαριστώ που είσαι εξαίρεση,
Όταν λένε πως, η αγάπη δεν υπάρχει
Κι έχει γίνει πια απάτη
 
Σε ευχαριστώ που αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να με τρομάζει.
Όσο έχω να σου γράφω δεν με νοιάζει, αν αλλάζει.
 
Σε ευχαριστώ για τις μέρες που είχε κρύο η ψυχή ,
Αλλά εσύ ήσουν εκεί
Για να με ηρεμείς
 
Σε ευχαριστώ,
Γιατί   όσο περνάει ο καιρός,
Γίνεσαι όλο και πιο καλός.
Μπορεί να μην υπάρχει η μαγεία,
Αλλά είσαι μαγικός.
 
Σε ευχαριστώ γιατί, αν σε χρειάζομαι όταν είμαι 8 μίλια μακριά.
Θα περπατήσω το ένα,
Και θα τρέξεις τα επτά..
Και έτσι λοιπόν, η σχέση μας νικά