ΕΔΩΣΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ

Ἔδωσα τὰ βουνὰ
τὴ μαύρη ἐλάτη
καὶ ποῦ νὰ βροῦν τοὺς λύκους εἶπα.
Μαρτύρησα πηγές,
ἐκεῖ ποὺ δάκρυζαν
νερὰ κι ἀγάπες ποὺ κατέβαζαν.
Ναί, τό ’κανα κι αὐτὸ
ψηλὰ ποὺ φώλιαζαν ἀετοὶ
τοὺς πῆγα νύχτα στὰ μικρὰ
τὰ φώτισαν
τὰ ξύπνησαν τὰ σκότωσαν.
Καὶ μὲς στὴν ποταμιὰ
τοὺς ἔδειξα τῶν ἀηδονιῶν λαρύγγια.
Μαρτύρησα σαλιγκαρότοπους
ἀρχαῖα μονοπάτια τῆς χελώνας
κι ὅλες τὶς γέφυρες
μὲ ζωντανοὺς κι ἐντοιχισμένους.
Νύχτες ὁλόκληρες, τὶς πρόδωσα
ἐκεῖ, ποὺ ξημερώνανε οἱ ὀμορφιὲς
τὰ σήκωσα τὰ μάνταλα καὶ μπήκανε.
Ἔδειξα τὴ ρωγμὴ τοῦ κόσμου
ποὺ φώτιζε καὶ δάκρυζε.
Φίδια σὲ νάρκη τρυφερὴ
χειμῶνες ποὺ κρυβόνταν
μὲς στὴν ἄνοιξη.
Ἔσπασα, ναὶ τὸ ὁμολογῶ,
κι ἄφησα νὰ μοῦ πάρουνε τὰ μέσα
κρατώντας μάταια τὸν σκοπό.

Από τη συλλογή "ΜΕΛΙΣΣΟΧΟΡΤΟ" , εκδόσεις Μελάνι, 2017