Οίκος εν έτει 1821 ...έτι υφιστάμενος 

Κάθισε αναμεσό μας στο τραπέζι
Είπε να σταματήσουμε αυτήν τη μουσική
Διάλεξε τη μεγάλη καραβίδα
Της τσάκισε τα πόδια
Όπως παλιά το χέρι του
Ρούφηξε το κρασί ως κάτω διψασμένος
Και κάρφωσε το βλέμμα του στην όμορφη
Χάρισέ μου είπε βραχνά τ’ ονοματάκι σου
Εκείνη έκαμνε τη δύσκολη
Της έπιανα κι εγώ το γόνατο κάτω απ’ το τραπέζι
Ίσως σε λεν’ Ελευθερία ψιθύρισε
Και μες στα μάτια του χύθηκε αίμα 
Άμα σε βάλω από κάτω 
Μπορεί και να σε βαρεθώ 
Όπως αυτοί που σε πλαγιάζουν 

Έκανε πέρα την καρέκλα
Πετώντας πάνω στ’ αποφάγια 200 γρόσια
Για τόσο μέτρησε αυτόν το ρεφενέ.