ΚΤΕΛ ΑΘΗΝΩΝ-ΛΑΡΙΣΗΣ 

…δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω
Λάρισα πάω, για Λονδίνο…

Στο ΚΤΕΛ Αθηνών-Λαρίσης
τρία κορίτσια άγνωστα μεταξύ τους
κοιμούνται στην ίδια στάση του εμβρύου,
τ’ ακουστικά του κινητού στ’ αυτιά τους,
το πάσο το φοιτητικό στην ίδια θέση
μέσα στο πορτοφόλι τους. Ένα κορίτσι
που κοιμάται είναι  όλα τα γυναικεία
ονόματα από καταβολής παραδείσου. Τρία 
κορίτσια που κοιμούνται   σε διαδοχικές θέσεις
στο λεωφορείο, είναι το ιδρωμένο
πουκάμισο,  με το οποίο κατεβαίνω να συναντήσω
τους φίλους μου στο «Λούκουλο».
Γιατί, κάθε ταξίδι είναι μια επιστροφή
μέσα στα όνειρα των άλλων.
                                                Ψυχούλα άστεγη, χαϊδεμένη,
                                                ξενιτεμένη του κορμιού συντρόφισσα,
                                                          για πού μισεύεις;
                                                 Xλωμούλα, τρεμουλιάρα, ολόγυμνη,
                                                 μηδέ θα κάνης πια χαρές, σαν πρώτα.
                                                                  AΔPIANOΣ
                                                             Μετ. Τέλλος Άγρας

Animula, vagula, blandula
Hospes comesque corporis
Quae nunc abibis in loca
Pallidula, rigida, nudula,
Nec, ut soles, dabis iocos...

P. Aelius Hadrianus Imp.

Animula, vagula, blandula
στο ΚΤΕΛ της επιστροφής
άστατη τρυφερή μικρή ψυχή
υπό ψιλή βροχή
ψυχούλα τρεμουλιάρα, ολόγυμνη
κατά το μεγαλύτερο μέρος
ψυχούλα ξενιτεμένη, τρυφερούλα
της διαδρομής στην Εθνική μας Οδό
μικρή ψυχή περιπλανώμενη χλωμή
με ελάχιστο μποτιλιάρισμα
καρδιά μου μπαγαμπόντισσα ωχρή
σε σχέση με τα προβλεπόμενα
ψυχή μου άρρωστη γυμνή
τέσσερις ώρες μακριά η Αθήνα.
(από την «Τ.Θ.», υπό έκδοση, biblioteque)