Μονόλογος Με Ήλιο

Τι σύννεφο κ' αυτό; Λαιμοδέτης. Η πόρτα ανοιχτή, ο χιονιάς φτάνει μέχρι τη σάλα. Έχει στεγνώσει η θάλασσα μέσα του όπως και το έθνος με τις επαναστάσεις του. Παρατηρεί το ποδοβολητό του ήλιου στο ακίνητο μάρμαρο της σκάλας, που φθαρμένος πιάνει θέση ανάπαυλας στο χαλί. Η ανάκριση των έσωθεν στην αναπαυτική μπερζέρα της κάμαρας. Τι ήθελες στον κήπο, τις ώρες των αισθήσεων της μητέρας, γιατί ξερίζωσες τον απήγανο, τις πασχαλιές, τους αθάνατους που κράταγαν τις εκτελέσεις της εφηβείας; Από τότε διάδοχος της μοναξιάς δίπλα στο τζάκι γιατί φέρνεις ήρωες του εικοσιένα να σου κρατούν συντροφιά; Απάντησε μας, πριν φίλοι και γείτονες αγαπημένοι έρθουν να τους διδάξεις τις λεηλασίες της ζωής που αγάπησες. Η φωνή του τρεμάμενη στα ανθισμένα μαύρα της απουσίας. Ο κήπος στις απώλειες των ξάγρυπνων εγώ. Η σάλα στις ενοχές των σκοτωμένων εμείς. Ο χρόνος πλέον στις μεταμορφώσεις που εξισώνει την εφηβεία με τα γηρατειά. Αυτές τις περιώνυμες νίκες και ήττες έζησα, ως λαιμοδέτες ψέλλισε. Τόσα χρόνια που τα σύννεφα στα έρημα σανίδια των ουρανών της κάμαρας ορίζουν την αρχή μα και τέλος.

Αντώνης Δ. Σκιαθάς

(Από την υπό έκδοση συλλογή «Κατασκοπεία του Χρόνου»)