Μικρή επετειακή αναδρομή

 

 

                 ΘΥΜΗΣΗ Γ. Σ.

Κοίτα να δεις
μας έζωσαν από παντού τα φίδια
κι έχουμε κιόλας φάει όλες
τις γάτες του Αϊ-Νικόλα.

                (Τα αιφνίδια άστρα, 1997)

 

          

ΝΕΚΥΙΑ

 

Νύχτα

οι σκοτεινοί ποιητές

στον Άλλο Κόσμο της βιβλιοθήκης μου

σηκώνονται, επαναστατούν

ποιος Οδυσσέας πάλι τους ξεσήκωσε

ποιος άθλιος αγύρτης ποντοπόρος

 

τάχα δε ζήσανε δω πέρα

κάνουν πως δε θυμούνται τίποτα

ο Καρυωτάκης το χαμόγελό του

–ακόμα θέλει να γελάει τελευταίος–

πρώτος στους πρώτους ο Σινόπουλος

που βρήκε, βέβαια, το στοιχείο του

 

κι άλλοι αμέτρητοι

 

κι ολοξωπίσω Αυτός

αυτός οπού ’κανε τον φωτεινό

λέει πως για μια σταγόνα αίμα

δίνει όλο το μελάνι του κόσμου.

                             (Τα αιφνίδια άστρα)

 

                                                                  

ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ

 

Ο τόπος ήτανε λιγάκι μυθικός

ώρες ατέλειωτες περιφερόμουνα στους λόφους ξεχασμένος

μέσ’ απ’ τις λόχμες ξεπετάγονταν λαγοί

πλήθος πουλιά στον ουρανό, στα δέντρα

κι έπρεπε να προσέχω, να φυλάγομαι

καθώς νυχτώνει τα τσακάλια γίνοντ’ επικίνδυνα

όμως εγώ

γνώριζα τα καθέκαστα κι όλα κρατούσα

τα περίφημα όπλα μου

ντουφέκι τελευταία λέξη επαναληπτικό

και τόξο από τεχνίτη ασυναγώνιστον

και δίχτυα κι άλλα σύνεργα

είχα φέρει και σπονδές για τη θεά

κι έφτασα δίχως να το καταλάβω

έξω απ’ το σπίτι ενός παλιού μου φίλου

γνωστός δασόβιος κι αυτός είχε γνωρίσει

βασιλιάδες κι αρχηγούς ανθρωποφάγων, έφυγε

με την καρδιά γεμάτη σκάγια

κι ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό του

στο λόφο τον αντικρινό

άλλος καλός μου φίλος – από την Κύπρο αυτός

βοσκούσε το κοπάδι του απλωμένο στην πλαγιά

κι είδα που η κόρη του η Ειρήνη του ’φερνε το λιτό του δείπνο

–εσύ, του φώναξα

εσύ, σε τέτοιον τόπο και δεν κυνηγάς;

τα μάτια του σα να ’δειξαν προς το άλλο Ιερό

που τόσην ώρα ο άθλιος δε θυμήθηκα κι ας είχα

περάσει χρόνια απ’ τη ζωή μου γεωργώντας

–εγώ, αποκρίθηκε σεμνά ο αγαθός

εγώ τ’ αγρίμια τα μερώνω, έλα να δεις

από κοντά

πόσοι αιμοβόροι λύκοι, πόσες ύαινες

βόσκουν αμέριμνα σε τούτο το κοπάδι

σαν από θαύμα ακούστηκε η φωνή πολύ κοντά μου

–θα συνεχίσουμε ως το Στάδιο ή κατεβαίνουμε από δω;

έτσι εγκατέλειψα κι εκείνη τη βραδιά

την προσφιλή μου οδό της Άγρας στο Παγκράτι.                                                          

                                                          (Αγγειογραφία, 2000)