Μια φορά κάποιο νερό

Ο παππούς μου ήταν κυνηγός. Μας κουβαλούσε από το βουνό λύκους και λιοντάρια. Ήταν τρομερός και τα θηρία τον φοβόνταν και μας έκαναν όλες τις δουλειές του νοικοκυριού. Έπειτα, ο παππούς μου πέθανε. Αλλά μετά έγινε βοσκός κι έμαθε να παίζει τη φλογέρα. Οι πάντες τον θαύμαζαν και μόλις τον άκουγαν, παρατούσαν τις δραστηριότητές τους στη μέση και τον ακολουθούσαν. Έπειτα ο παππούς μου πέθανε. Άρχισε να μην μ’ αναγνωρίζει. Αγρίευε συνεχώς. Πήρε έναν κουβά και κατέβρεχε το πεζοδρόμιο έξω από την πολυκατοικία μας. Μονολογούσε: «Αν δεν σβήσει, πώς θα οδηγώ στο σπίτι τα προβατάκια μου;». Όσο πιο πολύ νερό έριχνε όμως στο πεζοδρόμιο, τόσο εκείνο πύρωνε. Άρπαξε φωτιά και ολόκληρη η πολυκατοικία, το οικοδομικό τετράγωνο κι ούτε ξέρω τι ακόμη. Κάηκε κι ο παππούς μου. Τελείως. Μετά πέθανε.

***

Όλα τα παράθυρα τα επισκέπτεται ένας γκρεμός, όπως άλλωστε κι ένας αυτοκινητόδρομος. Μια φορά είχα έναν κήπο. Μια φορά κάποιο νερό πήδηξε απ’ το ποτήρι και φίλησε ένα παιδί. Μια φορά κάποια σβούρα, με την οποία έπαιζε ένα παιδί, περιδινήθηκε με τέτοια ταχύτητα που μου έσπασε το μέτωπο. Συνήρθα και δεν συνήρθα. Το τμήμα μου που δε συνήρθε άρχισε αμέσως να τρέχει. Έψαχνε τον αυτοκινητόδρομο που είχα δει από το παράθυρο, τότε. Όχι, δεν ήταν παράθυρο. Όνειρο ήταν. Πίστευε, το τμήμα μου που δε συνήρθε, ότι εκείνος ο αυτοκινητόδρομος οδηγούσε κάπου. Όχι, δεν ήταν παράθυρο. Μαγνήτης ήταν. Κι άλλα τμήματά μου έτρεχαν πιο μπροστά, εκείνα δεν τα είχε χτυπήσει η σβούρα. Ζούσαν χωρίς να έχουν ακούσει ποτέ για μένα στις χώρες τους τις μακρινές. Της νοσταλγίας μου και των παραμυθιών.

Από τη συλλογή «Μωσαϊκό από παλιά και νέα υλικά»