ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 

Βγαίνει απ’ το καβούκι του

μονάχα τη νύχτα

αρτιμελής σταλακτίτης σιωπής

όταν οι άλλοι επιστρέφουν οιμώζοντας

με κομμένα δάχτυλα

για να χαϊδέψουν τις μπαγιάτικες γυναίκες τους

και να σπαργανώσουν των τραυμάτων τα βρέφη

στη φόδρα του ύπνου

 

Τότε λοιπόν ξεπορτίζει

απ’ τις χαραμάδες της μνήμης

μ’ ένα μολύβι κρεμασμένο στον ώμο

κι επιστρέφει ξημερώματα

κατάκοπος

μ’ ένα ποίημα ματωμένο στη ζώνη

 

Παράξενος άνθρωπος

ο ποιητής

(Μοντέλο σώματος, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1988)

 

ΤΟ ΑΠΟΛΩΛΟΣ ΠΟΙΗΜΑ

Έμπαινα στο ποίημα

με τ’ άσπρα πανιά μου στο φουλ φουσκωμένα

πλήθη στην προκυμαία τσακίζανε χέρια

μπάτης κι έπαιρνε το σώμα στις μνήμες

 

Έμπαινα ήδη στο ποίημα

με ανασκουμπωμένα μανίκια

παντόφλες ευρύχωρες και λάσκα πιτζάμα

τρένο υπέροχα μόνο

στην απέραντη ερημία της χάρτινης στέπας

 

Έμπαινα επιτέλους στο ποίημα

εν πλήρει στύσει

σκαμπανέβαζα πες σε κρεβάτι τριζάτο

όταν αναπάντεχο μ’ έκοψε τηλεφώνημα

(Χαμηλά ποτάμια, Μελάνι, Αθήνα 2015)