Για της πατρίδος την ελευθερία!
Για της πατρίδος την ελευθερία, για τις δυνάμεις που κρατούν τύχες στα χέρια τους, για μια αιμάσσουσα αυτοκρατορία, για τους ελάχιστους που ανησυχούν και τους πολλούς που εφησυχάζουν, για τη φενάκη της καλύτερης ζωής, για τους προγόνους που ξεχάσαμε, τους επιγόνους που υποθηκεύσαμε, ξεσηκωθείτε, αδέρφια, μ’ ένα σπαθί παλαιάς κοπής και δυο κανόνια δανεικά, με πλοία που μετέφεραν σιτάρια και μεταξωτά και τώρα έχουν στις ράχες τους μπομπάρδες, στις κουπαστές, ψυχές σε αγωνία, -πειρατικά, πυρπολικά, γολέτες, μπρίκια, βάρκες- ό,τι σηκώνει η θάλασσα στην πλάτη της κι ό,τι μπορούν ν’ αντέξουν τα περάσματα, μάχες σώμα με σώμα, βλαστήμιες, προσευχές, χείλη που φτύνουν αίμα, φόβο, αυταπάρνηση· για της πατρίδος την ελευθερία, για να τη δεις τρανή μέσα στα έθνη, άξια του θαυμασμού, άξια θαυμάτων. 
Πάνω στις πλάκες της πλατείας, εκεί όπου συμφωνήθηκε η σύσταση του νέου πολιτεύματος μ’ ένα χαρτί όλο υποσχέσεις, εκεί βολεύτηκες και ζητιανεύεις, μετράς τα χάλκινα νομίσματα, δυο, τρία, τέσσερα, -κύμβαλον αλαλάζον- γλιστρούν από το χέρι, όπως εκείνο το σπαθί που σου το άρπαξαν ευθύς μόλις η μάχη τέλειωσε–ποτέ δεν ήτανε δικό σου! Όλα δικά τους πια κι εσύ πάλι ραγιάς κι οσφυοκύπτων να προσκυνάς γονατιστός, ευγνώμων προς την μοίρα σου που ακόμα επιβιώνεις. 
Για της πατρίδος την ελευθερία! Γλίστρησες στον γκρεμό, ως κάτω στα τενάγη, μα επέζησες· ανάπηρος, μισός, στεγνός από χυμούς, με τις πολλές ρυτίδες της επίγνωσης, τις πιο βαθιές της λήθης, και τις θυσίες στο πέτο αναρτημένες, μετάλλια κάλπικα.