Ανατέλλοντας το 2021                            

Να φοράς όλο το αίμα την κραυγή το πένθος
και με πατημασιές του χρόνου  
από τον Υψηλάντη τον Αντρούτσο – τον Aνώνυμο  
Για να σε προσκυνήσουν όσοι
πολύ σε αγάπησαν
όσοι σε πρόδωσαν
όσοι βασανισμένη σε αποθέωσαν
Και όρθια να σηκωθείς αγέραστη και αγέλαστη
ως αετού η νεότης σου ανακαινισμένη από 
τους όρκους των νεκρών

Και η Μεγάλη Ημέρα γιασεμιά να ευωδιάσει 
βασιλικό και ματζιοράνα από της Δέσπως τον μπαξέ

Και όρθιος στο πλάι σου ο Καιρός
να χαιρετήσει την οδοιπορία σου απ' τα βαθιά
σκοτάδια της σκλαβιάς
Και την ορμή του Παπαφλέσσα σαν οργισμένο
άνεμο να φέρει και την κραυγή της Μάνας
που το λεχούδι της νεκρό πάνω στη ρώγα
και το πένθος, ω, το πένθος των αετών

Αυτά να φέρεις και σιωπή πολλή σιωπή
για ν' ακουστούν!
Γιατί περίσσεψαν τα πανηγύρια.

Και μη ρωτάς, ω, μη ρωτάς τι εγίναν οι γενναίοι
αυτοί που θυσιάστηκαν
κι αυτοί που τους εχτύπησαν πισώπλατα
Τους όρκους μόνο να θυμάσαι
           – για να πονέσουν, ω, να πονέσουν!
Κι ύστερα, αγκάλιασε τους με στοργή  
ξανά γι' αγάπη και για όρκους να τους πεις
που τίμημα δεν έχουν
Θα καταλάβουν.

Όσο για  σκηνικό – φέρε τις νύχτες
με τα καραούλια στα στενά
παιδόπουλα σε ερημικά σοκάκια σκοτωμένα
Φέρε και λίγα απ' τα ποτάμια σου
με τα νερά τους όρθια ενάντια στη λήθη
να ξεδιψάνε τους κυνηγημένους
Φέρε τον καλπασμό από καβαλάρηδες
την ώρα που ξεχύνονταν σαν λευτεριά
να υπάρχει ζωντανό ηχητικό 
στην Άγια Ημέρα που ανατέλλει.

Φέρε και τις ακοίμητες Ψυχές
με το αίμα στις φούχτες ζωντανό –  ποτέ
του μαρτυρα το αίμα δεν πεθαίνει  
Φέρε και κάποια οράματα που δεν ευδόκησαν
όνειρα που 'γιναν σκοτάδι και πληγή
και με τις μνήμες σου όλες αγκαλιά
με τις ματαιωμένες προσδοκίες
Και με τον Καποδίστρια να κρατάει την πινακίδα –  το αυλάκι
το αίμα να κυλάει ανάμεσα στα πικραμένα μάτια του:
“Ελλάδα, 2021!” 

Και μη ρωτάς, ω, μη ρωτάς –  ποιος
χάραξε τόσο βαθιά το αυλάκι το αίμα
Να θυμάσαι
Να το θυμάσαι μόνο.

Γράφτηκε για την Εταιρεία Συγγραφέων: “Ευχές για το 2021”

Καλή χρονιά σε όλους, καλύτερη!