Ανεπίδοτη στον Μιχαήλ Μήτρα

Μιχάλη έχω ένα παράπονο.

Εκείνη την Παρασκευή του Φλεβάρη που ήρθα στη «Βηθανία» ήσουν’ πολύ σιωπηλός. Αν μάλιστα, κάποια στιγμή, δεν μου χαμογελούσες θα έμενα με την εντύπωση
πως είχες θυμώσει που ήρθα έτσι-απροειδοποίητα να σε δω.

Σε αντίθεση με ’μένα που ίσως να σε κούρασα με τη φλυαρία μου.
Για το πόσο ‘σου πήγε’ έτσι που σου ξύρισαν τα γένια και μαζί με τα κιλά που είχες χάσει ήσουν’ όχι μόνο πιο όμορφος, αλλά έδειχνες και δέκα – για να μην πω δεκαπέντε χρόνια νεότερος.

Κι είχες μια ακίνητη γλύκα και ηρεμία στο πρόσωπο, στην έκφρασή σου, που κάποιες στιγμές θαρρείς με τρόμαζε. Περίεργο...

Σου ’λεγα πόσο παράξενη μου φάνηκε η ονομασία ... αυτό το «Βηθανία» του οίκου περιθάλψεως ... που σε φιλοξενούσε και σε φρόντιζε.

Σου περιέγραψα καθώς ερχόμουνα στη Νέα Μάκρη τις εφιαλτικές εικόνες που αντίκρυσαν τα μάτια μου, περνώντας μέσα απ ’το καμένο Μάτι.

Σου έφερα τα χαιρετίσματα του Βασιλικού και του Πρατικάκη.

Μιλώντας πια και για τους δυο μας, σου θύμισα μέχρι κι εκείνο το παλιό :

«ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει...»

Εσύ όμως εκεί...στην πολυθρόνα.  Αμίλητος και σκεπτικός   

Κάποια στιγμή άνοιξες το κουτί που σου έφερα με ’κείνα τα τρουφάκια που σου αρέσουν. Μου πρόσφερες μάλιστα ευγενικά και ’μένα ένα.

Ύστερα έσκυψες και κοίταζες επίμονα τη φωτοτυπία μιας ζωγραφιάς σου, που μου ’χες χαρίσει παλιά, και σκέφθηκα να σου φέρω ένα αντίγραφό της.
Έσερνες πάνω της αβρά τα δάκτυλά σου σα να τη χάιδευες.

Και τότε – ξαφνικά,  όταν ήρθαν να μου θυμίσουν πως θα ’πρεπε να φεύγω γιατί ήρθε η ώρα του φαγητού,  σηκώθηκες όρθιος,  

πήρες τα χέρια μου στα χέρια σου και με κοίταζες επίμονα στα μάτια. Είσαι ο Θέμης, ψιθύρισες.
 

Μόνο αυτό...Δεν πειράζει Μιχαήλ...Όλα τ’ άλλα τα πήρες μαζί σου.