ΜΟΝΑΧΑ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Σκεφθήκατε ποτὲ τί θά ’χε ἀπομείνει
ἀπὸ τὸ ξύλινο κουπὶ στὸν τάφο τοῦ Ἐλπήνορα
χωρὶς τὸν στίχο τὸν ὁμηρικό,
χωρὶς τὴν ἱκεσία
μὴ καταλείπειν με ἄκλαυτον,
χωρὶς τὸν ἦχο δηλαδὴ ἀπ’ τὰ τριμμένα βότσαλα
κι ἀπὸ τὰ χοχλακούδια
ποὺ τὰ κυλοῦν τὰ κύματα ἐπὶ θινὶ θαλάσσης;

Μονάχα οἱ λέξεις δύνανται νὰ στήσουν σῆμα ἀριφραδὲς
νὰ μὴν τὸ λιώνει ὁ καιρός.

Εἶναι ἕνα θαῦμα οἱ λέξεις·
σὰν τὸ νεράκι τοῦ Θεοῦ.

(Ἡ πήλινη χορεύτρια, Γαβριηλίδης 2019)