Ευθυγράμμιση προς Πλειάδες

Παρόντες απόντες και απόντες παρόντες
                                  Εφέσιος Ηράκλειτος

Ανήμερα της αγίας Παρασκευής
μπήκα στην εκκλησία του χωριού μου
για να δω τις εικόνες της παιδικής μου ηλικίας
Δεν προχώρησα καλά καλά στα ενδότερα του ναού
κι ένας άγιος κατέβηκε από το εικονοστάσι
και μούδωσε ένα ηχηρό χαστούκι στο πρόσωπο.

                            -Κοιμάσαι; Ξύπνα, μου λέει.
                            -Τι, του απαντώ. Η ποίηση;
                            -Δεν ξέρω. Βρες μόνος σου,
                             και γύρισε στη θέση του, κοιτάζοντάς με επίμονα
                                                                                   και θυμωμένα.

Η ταραχή ήτανε μεγάλη.

               _____

Επέστρεψα στο σπίτι μου ανήσυχος.
Σκεφτόμουνα, ποιος νάταν άραγε εκείνος που με χαστούκισε
                                                                                                τόσο δυνατά.
Ο πατριάρχης Αβραάμ ή ο άρχοντας Μελχισεδέκ,
                                                            που πήρε και τη δεκάτη,
                                                            ο απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος
                                                            ο μη έχων αρχήν και τέλος χρόνου
ή η αγία Αντιγόνη, η θυγατέρα του Οιδίποδα
                                                            η απόλυτη
η πιο δυνατή ενσάρκωση της θηλυκής αναίδειας;
Αυτά και άλλα πολλά με βασάνιζαν
ωσότου ήλθε στη σκέψη μου
η μυστική γραμμή,
το νήμα που ενώνει παρελθόν και μέλλον,
η ακατάσχετη ένταση ανάμεσα
ορατών τε και αοράτων.

Έτσι ξαναμπήκα στο δίκτυ
αφήνοντας το βλέμμα μου, προς τις εσπερινές παραλίες
                                                            τ΄ουρανού
και τον ανερχόμενο προφήτη της κορυφής των πρώτων μου
                                                            ημερών
να με κατευθύνει προς τις λαμπυρίζουσες Πλειάδες.
Δίπλα μου, καθόταν η γιαγιά μου,
                                                            συνοδηγός και συνοδοιπόρος,
οπότε την άκουσα να ψελλίζει:
-Μη ξεχνάς το Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,
                                                            θανάτω θάνατον  πατήσας,
που έψελνες τόσο γλυκά, παιδάκι, στην εκκλησία.
Τα λόγια της γιαγιάς με παρέπεμψαν σε δόμηση
                                                            και αναδόμηση,
                                                            ένα κενό σημείο,
                                                            στην ανοικτή πληγή
                                                            την ακατανόητη.
Αφαιρέθηκα και αποκοιμήθηκα
με ανοικτά σχεδόν τα μάτια.
Δεν είχα άλλο τι ν΄αποτολμήσω
κι αφιέρωσα τη νύκτα μου στο Σολωμό Διονύσιο,
                                                το γιο εκείνο των αγγέλων,
                                                το γιο των δροσερών αστέρων
                                                                        των υστερινών.
Παράταση στιγμής ιερατικής.
Ούτε εκατόνταρχος εκεί υπήρχε
Ούτε και βαθειά σχισμή στον ακατάλυτο τοίχο
                                                                          των αιώνων.
Το καταπέτασμα ερμητικά παρέμεινε κλειστό,
παρατατικά κι επώδυνα
ανερμήνευτο.
_____
Γιατί μια Δεύτερη Παρουσία;
Η πρώτη εξαντλήθηκε;

Δρ. Κλείτος Ιωαννίδης