Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ

Ήρθε ο καιρός να σου μιλήσω, εσένα
που απλώνεσαι όλο τ΄ απόγευμα σαν χάρτης στον ουρανό
διαφανείς ώρες μέσα στην άγνοια των ονομάτων
θα καρποφορήσω αόρατα
εκεί που αγριοπερίστερα ξεμαθαίνουν για πάντα το χώμα 
-έχω ξανακούσει αυτό το τοπίο και δεν το πίστεψα
μου λες ν΄ ανέβω ψηλά
να κατοικήσω στην άλλη άκρη του κόσμου
ν΄ ανοίξω βαθιά φλέβες και όνειρα
να πεταχτεί έξω δυνατά το αίμα και το φως
για έναν δικαιότερο τάφο να ΄ ρθω
η νύχτα θα λάμπει σαν γλώσσα.

Τα βρεμένα φύλλα γέμισαν φωνές
-δεν τα πατούν οι μέρες 
σχηματίζεται καθαρά εδώ το καλοκαιρινό σου σώμα
οι δεκοχτούρες, τα τρυποκάρυδα με συμβουλεύουν 
όλα είναι πια με το μέρος μου
αρκεί να φτάσω κοντά σου, ομορφιά, μια ώρα πιο γρήγορα
τώρα που σηκώθηκε το αεράκι των ιερών. 
                                            **************

(από τη συλλογή Γεωγραφία κινδύνων, ύψιλον/βιβλία, 1994)