Αγαπημένοι φίλοι,

Εύχομαι, τώρα που η ανθρωπότητα πορεύεται εν μέσω σκιάς θανάτου, το Φως των Χριστουγέννων ν’ ανάψει τα μακρινά του φώτα να φανερώσει το τέλος της στοάς, να βγούμε αλώβητοι στην Άνοιξη. 
Για τον δρόμο διαβάζω νοερά  ̶  σαν προσευχή απίστου που φοβάται  ̶  ένα ποίημα από ανέκδοτη συλλογή. 
Σας φιλώ όλους με αγάπη
                                                                                                          ΕΥΤΥΧΙΑ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ

ECCE HOMO 

[…]
Ερχόταν κατά πάνω μου με βήματα αργά  
− όπως αιωνιότητα βαριεστημένη – 
ερχόταν απ’ την ύπαιθρο της λέξης 
κι οι φθόγγοι άδειαζαν σέπαλα και αγρυπνία θέρους. 

[Στοές των ορυχείων γυάλινες 
κάποτε εκεί συντελείται αναίμακτα 
η ανταλλαγή της βλάστησης 
με το άγγιγμα που σώζει.] 

Δεν γνωριζόμασταν. 
Ένα αγκάθι μάθαινε μες στα χέρια του 
την ιστορία της πληγής
̶  όχι αγκάθι μα καρφί  ̶ 

Με ξέρετε; τον ρώτησα. 
Μοιράσαμε ποτέ στα δυο μία χιονόμπαλα
ένα λάθος ή έστω 
τα διαλυτικά στο γιώτα τού «χαϊδεύω»; 
Κάποτε το απάτητο κυκλώνει την ομιλία με φως 
απ’ τον μεσημβρινό της άνοιξης διακεκομμένο.

Πλησίασε κι ήταν Αυτός η τελική απάντηση 
στο αίνιγμα που ήμασταν
η απαλή σοφή αρχή πριν τη λεηλασία
η πρώτη μάχη η κερδισμένη. 

Τον ξαναρώτησα: 
Προβλέπεται να κρατήσει πολύ ο πυρετός; 
Σεισμογενής ο αιώνας μας κι η αποστασία 
ένα προμήνυμα γιορτής διαρκώς αναβαλλόμενης 
μα κι οι νοσούντες την ίδια ομίχλη καταπίνουν 
με τους θεραπευτές
η ίδια φυσαλίδα διεκδικεί 
μαθητευόμενους και μύστες. 

Με κοίταξε με μιαν ιλιγγιώδη χαρακιά συγχώρεσης 
σαν ξαφνική αποτέφρωση του παιδικού εφιάλτη 
και ύστερα με βήματα φωσφορικά διέσχισε τα φυλλώματα. 
Επέστρεφε ή έφευγε 
ξεκάθαρο δεν ήταν.