ΕΥΓΕΝΗΣ ΝΑΥΣΙΠΛΟΊ΄Α   
 

Ποιος έχει δύναμη να μας επιβάλει ποινή
Όταν φροντίζουμε την ψυχή μας μ’ αγάπη;
Δεν έχει ο θρήνος  θράσος αιωνιότητας.
Σβήνει κι αυτός με κουρασμένο στεναγμό. 
Μπορούμε, λέω, να απεκδυθούμε το σάβανο. 
Ανάρμοστο είναι σε παλλόμενο σώμα.
Περνάει πάντα ένα πλοιάριο στ’ ανοιχτά
Ακόμη και αν είναι η ανάμνησή του,
Τόσες εικόνες στοιβαγμένες στον χαμό,
Τόσο υπερούσιο το απόθεμα της σκέψης.
Μπορεί να φεύγει ακόμη κι απ’ το μνήμα του
Κάποιο μικρό ιστιοφόρο,
Κανένα φασματικό ψαροκάικο,
Κάποτε αυτό γοήτευσε το βλέμμα
Καθώς διέπλεε έναν κόκκινο ουρανό.
Ας του προσθέσουμε κάποιο χρόνο αθανασίας,
Απόψε η θάλασσα με την τιτάνια σιωπή της
Συνοψίζει το χάος σε φιλία.
Αναπνέει σαν στήθος μωρού
Που αποκοιμήθηκε μπροστά στ’ αρμυρίκια
Μπορεί ο ήλιος καθώς εξαντλείται
Να αποσβήσει κάθε εγκατάλειψη.
Πανάξια θα είναι η ναυτοσύνη
Που αποπλέει προσπερνώντας τον θάνατο.