Με μεγάλη λύπη πληροφορηθήκαμε τον θάνατο της ποιήτριας και ιδρυτικού μέλους της Εταιρείας μας Νατάσας Χατζιδάκι.
Η κηδεία της ποιήτριας θα γίνει στον τόπο καταγωγής της, στο Ρέθυμνο. Στους οικείους της εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.

 
Η Νατάσα Χατζιδάκη σπούδασε δημοσιογραφία στην Αθήνα και Αγγλική λογοτεχνία στο Λονδίνο. Στην Αγγλία έζησε συνολικά πέντε χρόνια. Συνεργάστηκε στη σύνταξη των λογοτεχνικών περιοδικών Πρόσωπα, Σήμα και Ρεύματα. Επίσης συνεργάστηκε ως παραγωγός εκπομπών λόγου στην Ελληνική Ραδιοφωνία (Τρίτο και Πρώτο Πρόγραμμα) και στην ΕΤ1. Έχει παρουσιάσει "οπτικά ποιήματά" της σε ομαδικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε διεθνή Φεστιβάλ Ποίησης στην Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία και Ισπανία. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και στα γαλλικά.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

Ποίηση

Στις εξόδους των πόλεων, Περγαμηνή 1971
Ακρυλικά, Πολυπλάνο 1976
Δυσαρέσκεια, Πλέθρον 1984
Aλλοι, Κέδρος 1990
Βαθυέρυθρο, Νέο Επίπεδο 2005
Aδηλος αναπνοή, Ύψιλον 2008
The Others, Dionysia Press, Εδιμβούργο, 2007

Πεζογραφία

Συνάντησέ την, το βράδυ (Νουβέλα), Μικρή Εγνατία, Θεσσαλονίκη 1979
Ιβίσκοι, νάρκισσοι (Νουβέλα), Κέδρος 1985
Ξένοι στην πόλη (Διηγήματα), Κέδρος 1993

Μεταφράσεις

Ελεωνόρα Κάρριγκτον, Η πέτρινη πόρτα, Αιγόκερως 1982

Περισσότερα στον ιστότοπο της Εταιρείας Συγγραφέων, στο http://www.authors.gr/members/view/author_217

«Από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές της γενιάς του ΄70 η Χατζιδάκι, με τη βίαια και θραυσματική στιχοπλοκή της, τη φαντασμαγορική εικονοποιία της, το ανατρεπτικό και οξύ της βλέμμα μάς έχει χαρίσει ποιήματα μεγάλης διεισδυτικότητας και δύναμης, που στοχάζονται όχι μόνο τη θέση της γυναίκας σ΄ έναν καθαρά εχθρικό, ανδροκρατούμενο κόσμο, αλλά και τη σημασία της ποίησης στη σύγχρονη μετανεοτερική, βιομηχανοποιημένηκαι γι΄ αυτό χυδαία στη μη αυθεντικότητά της- πραγματικότητα. Όπως έχει εύστοχα παρατηρήσει ο Ζήρας, η ποίηση της Χατζιδάκι, με σαφείς επιδράσεις από τον υπερρεαλισμό και την αμερικανική beat λογοτεχνία, «χαρακτηρίζεται από παράδοξη και αντιφατική εικονοπλασία, μέσω της οποίας άλλοτε σατιρίζονται και σαρκάζονται και άλλοτε μυθοποιούνται ή και εξιδανικεύονται τα αποσπασματικά βιώματα, οι συναισθηματικές διακυμάνσεις και η ψυχική περιπέτεια της σύγχρονης γυναίκας». Ωστόσο η ποίησή της δεν εξαντλείται σε μια εις βάθος διερεύνηση της γυναικείας φύσης. (…) Το σκληρό αλλά εξαιρετικό ποίημα «Βαθυέρυθρο», για παράδειγμα, (αφιερωμένο στη Λίντα Κατσαμπιάν και την Ουλρίκε Μάινχοφ), στο οποίο η Χατζιδάκι υφίσταται αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις, επιλέγοντας να φορέσει τα προσωπεία «μοιραίων» γυναικών (Ντόροθι Λαμούρ, Άννα-Μαρία Πιεράντζελι, Μία Φάροου, Νάταλι Γουντ, Τζάνετ Λι) δεν μας συγκινεί επειδή γνωρίζουμε αυτές τις σταρ και μπορούμε να ανακαλέσουμε στιγμές της κινηματογραφικής ή αληθινής τους ζωής, αλλά επειδή λειτουργεί ποιητικά. Και λειτουργεί μέσω αιφνίδιων σκηνικών ανατροπών, ευρηματικών μεταφορών και πυκνών λεκτικών σχημάτων. Η Χατζιδάκι είναι γνήσια ποιήτρια γιατί γνωρίζει ότι καλά ποιήματα δεν γράφονται ούτε με δακρύβρεχτα μάτια, ούτε με τρεμάμενο χέρι. Η δική της ποιητική ταυτότητα είναι εγκιβωτισμένη μέσα στις σπάνιες λέξεις της». (Από κριτική του Χάρη Βλαβιανού στα ΝΕΑ, 19/7/2008)