OLALLA GONZALEZ DE LA VEGA PEDRO


OLALLA GONZALEZ DE LA VEGA PEDRO

Συγγραφέας, ελληνιστής, καθηγητής φιλόλογος, μεταφραστής και κινηματογραφιστής, και σε αυτούς τους τομείς συνεργάζεται τακτικά με εκδοτικούς οίκους και εκπαιδευτικούς και πολιτιστικούς φορείς από διάφορες χώρες του κόσμου. Εδώ και τριάντα χρόνια, διατηρεί μια έντονη σχέση με την Ελλάδα και το 1994 μετοίκησε στην Αθήνα. Τα λογοτεχνικά και οπτικοακουστικά του έργα μελετούν και προβάλλουν τον ελληνικό πολιτισμό συνδυάζοντας, με έντονα προσωπική γλώσσα, λογοτεχνικά, επιστημονικά και εικαστικά στοιχεία. Στον κοινωνικό χώρο, ο συγγραφέας υποστηρίζει ενεργώς, μέσα από τα κείμενα, τις πρωτοβουλίες και τις δημόσιες εμφανίσεις του, την αυξημένη συμμετοχή των πολιτών στη λήψη πολιτικών αποφάσεων και στον προσδιορισμό του κοινού καλού.


Η κύρια απασχόλησή του είναι η δημιουργική γραφή: περισσότερα από 30 πρωτότυπα έργα σε διάφορες γλώσσες, καθώς και μια μακρά σειρά από δημοσιογραφικά άρθρα και περισσότερες από εκατό μεταφράσεις Ελλήνων και Ισπανών συγγραφέων, με ειδίκευση σε λογοτεχνία, αρχαιολογία, ιστορία και ανθρωπιστικές σπουδές. Παράλληλα με τη συγγραφή, ασχολήθηκε με τη διδασκαλία πάνω από είκοσι χρόνια ως καθηγητής μετάφρασης, ισπανικής ως ξένης γλώσσας, και ελληνικής γλώσσας και πολιτισμού, σε φορείς όπως το Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας, η Βουλή των Ελλήνων, το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Μετάφρασης-Μεταφρασεολογίας), η Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Στον χώρο της δημοσιογραφίας, διατέλεσε διευθυντής του Πολιτιστικού Δελτίου της Ισπανικής Πρεσβείας και αρχισυντάκτης του δίγλωσσου μηνιαίου περιοδικού “El Sol de Atenas”, ενώ τα τελευταία δέκα χρόνια αρθρογραφεί τακτικά για την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα σε ισπανόφωνες εφημερίδες και είναι μέλος του εκδοτικού συμβουλίου της εφημερίδας CTXT. Ως δημιουργός οπτικοακουστικού υλικού, έχει πραγματοποιήσει ταινίες ντοκιμαντέρ, εκδόσεις και φωτογραφικές εκθέσεις. Ως λεξικογράφος, είναι συγγραφέας του «Νέου Ελληνο-Ισπανικού Λεξικού» (εκδ. Texto), για το οποίο δούλεψε για χρόνια με υποτροφία του Ιδρύματος «Α. Γ. Λεβέντη». Ως ερευνητής, υπήρξε υπότροφος των ιδρυμάτων Α. Σ. Ωνάση, Α. Γ. Λεβέντη, Κ. & Ε. Ουράνη και Open Society Foundation, και έχει συνεργαστεί με εξειδικευμένους εκδοτικούς οίκους, όπως τους National Geographic, Thames & Hudson, Altair, Planeta, Road Editions, κ.α. καθώς και με διάφορα τηλεοπτικά κανάλια και εταιρείες παραγωγής.

 Πληροφορίες: 
Όνομα:  PEDRO
Επίθετο:  OLALLA GONZALEZ DE LA VEGA
Εργογραφία: 

Ανάμεσα στα έργα του συγκαταλέγονται ο «Μυθολογικός Άτλας της Ελλάδας» –πόνημα που χορηγήθηκε από το Ίδρυμα Ωνάσης και βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, και για το οποίο έχει διανύσει πάνω από εκατό χιλιάδες χιλιόμετρα στην Ελλάδα ακολουθώντας τα ίχνη των αρχαίων μύθων–, η τηλεοπτική σειρά ντοκιμαντέρ «Οι τόποι των μύθων» –μια παραγωγή της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης (ΕΤ1) για το Ειδικό Πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα 2004–, η ταινία ντοκιμαντέρ «Νυμφαίο της Μίεζας: Ο κήπος του Αριστοτέλη» –μια περιήγηση στον χώρο όπου ο φιλόσοφος δίδασκε τον νεαρό Αλέξανδρο–, το βιβλίο «Ευδαίμων Αρκαδία» –ένα μεγάλο, νοερό ταξίδι στο δυτικό πολιτισμό ιχνηλατώντας το αρκαδικό στοιχείο–, η τριλογία αποτελούμενη από τα βιβλία «Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία» –μια ιστορική και λογοτεχνική ματιά στη διαμόρφωση και την επιβίωση της ουμανιστικής στάσης–, «Η μετέωρη Ελλάδα» –παρακαταθήκη και προκλήσεις της αρχαίας Αθηναϊκής δημοκρατίας από την οπτική της σύγχρονης Αθήνας– και «Περί πολιτικού γήρατος: αναπάντητη επιστολή στον Κικέρωνα», καθώς και οι ταινίες «Με τον Καλλιγιάννη» –υποψήφια για το "Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Τεκμηρίωσης" της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου– και «Η μετέωρη Ελλάδα», οπτικοακουστική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του, έργο που έδωσε αφορμή σε μια ανοιχτή πρωτοβουλία για τη δεοντολογία της Δημοκρατίας στην οποία έχουν συμμετάσχει μέχρι στιγμής πάνω από πενήντα φορείς από διάφορες χώρες.

Βιβλία

Λόγια του Αιγαίου. Η θάλασσα, η ελληνική γλώσσα και οι απαρχές του πολιτισμού (Palabras del Egeo. El mar, la lengua griega y los albores de la civilización), 2022 (επί του πιεστηρίου)
Έλληνες ναυτικοί στον Πρώτο Περίπλου του Κόσμου (Marinos griegos en la Primera Vuelta al Mundo), 2021
Περί πολιτικού γήρατος. Αναπάντητη επιστολή στον Κικέρωνα (De senectute politica. Carta sin respuesta a Cicerón), 2018
Το «γηραιό μέλλον» της Δημοκρατίας (El viejo futuro de la Democracia), 2017
Ο Θερβάντες και η Ελλάδα (Cervantes y Grecia), 2016
Η μετέωρη Ελλάδα. Παρακαταθήκη και προκλήσεις της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας από την προοπτική της σύγχρονης Αθήνας (Grecia en el aire. Herencias y desafíos de la antigua democracia ateniense vistos desde la Atenas actual), 2015
Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία. Μια ουμανιστική ματιά στην ταραγμένη ιστορία των Ελλήνων (Historia menor de Grecia. Una mirada humanista sobre la agitada historia de los griegos), 2008
Νέο Έλληνο-Ισπανικό Λεξικό (Nuevo Diccionario Griego-Español), 2006
Ευδαίμων Αρκαδία. Η σαγήνη ενός μύθου στον πολιτισμό της Δύσης (Arcadia Feliz. La seducción de un mito en la cultura de Occidente), 2005
Μυθολογικός Άτλας της Ελλάδας (Atlas Mitológico de Grecia), 2001

Όλα τα βιβλία του έχουν εκδοθεί στα ισπανικά, τα περισσότερα και στα ελληνικά και ορισμένα κυκλοφορούν και σε άλλες γλώσσες (αγγλικά, γερμανικά, κροατικά)

Ταινίες

Φρανθίσκο Άλμπο. Έλληνες ναυτικοί στον Πρώτο Περίπλου του Κόσμου (Francisco Albo. Marinos griegos en la Primera Vuelta la Mundo), 2021
Χουάν ντε Φούκα. Σε αναζήτηση του Βορείου Περάσματος (Juan de Fuca. En busca del Paso del Norte), 2018
Η μετέωρη Ελλάδα (Grecia en el aire), 2018
Γιατί η Ελλάδα; (Por qué Grecia?), 2012
Με τον Καλλιγιάννη (Con Calliyannis), 2010
Νυμφαίο της Μίεζας. Ο κήπος του Αριστοτέλη (Ninfeo de Mieza. El jardín de Aristóteles), 2007
Ταξίδι στη γεωγραφία του μύθου (Viaje por la geografía del mito), 2006
Οι τόποι των μύθων (Σειρά ντοκιμαντέρ, 12 επεισόδια) (Los lugares del mito), 2004

Σενάρια

Φρανθίσκο Άλμπο. Έλληνες ναυτικοί στον Πρώτο Περίπλου του Κόσμου (Francisco Albo. Marinos griegos en la Primera Vuelta la Mundo), 2021
Χουάν ντε Φούκα. Σε αναζήτηση του Βορείου Περάσματος (Juan de Fuca. En busca del Paso del Norte), 2018
Η μετέωρη Ελλάδα (Grecia en el aire), 2018
Alpha, 2012
Γιατί η Ελλάδα; (¿Por qué Grecia?), 2012
Με τον Καλλιγιάννη (Con Calliyannis), 2010
Νυμφαίο της Μίεζας. Ο κήπος του Αριστοτέλη (Ninfeo de Mieza. El jardín de Aristóteles), 2007
Ταξίδι στη γεωγραφία του μύθου (Viaje por la geografía del mito), 2006
Οι τόποι των μύθων (Σειρά ντοκιμαντέρ, 12 επεισόδια) (Los lugares del mito), 2004
 

Μεταφράσεις

Η δραστηριότητα του Πέδρο Ολάγια ως μεταφραστή αναπτύσσεται στους τομείς της διδασκαλίας, της λεξικογραφίας, της διερμηνείας και της μετάφρασης λογοτεχνικών και δοκιμιακών κειμένων (φιλοσοφία, ιστορία, αρχαιολογία, τέχνη). Έχει πολυετή διδακτική εμπειρία στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Μετάφρασης και Μεταφρασεολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας, καθώς και στο πρόγραμμα "Greek Translators Programme" των ιδρυμάτων Ουράνη - Πέτρου Χάρη και της Ακαδημίας Αθηνών. Ως λεξικογράφος, υπήρξε υπότροφος του Ιδρύματος Α. Γ. Λεβέντη και είναι συγγραφέας, σε συνεργασία με τον Αλέξανδρο Μαγκρίδη, του Νέου Ελληνο-Ισπανικού Λεξικού (Texto), του πιο ολοκληρωμένου έργου στο είδος του. Επίσης, χρημάτισε μέλος της επιτροπής του Βραβείου Λογοτεχνικής Μετάφρασης των Ξένων Μορφωτικών Ιδρυμάτων στην Ελλάδα. Έχει μεταφράσει στα ισπανικά πάνω από εκατό λογοτεχνικά έργα, δοκίμια και κείμενα Ελλήνων συγγραφέων (Λόγγος, Ν. Καζαντζάκη, Χ. Μηλιώνη, Δ. Χατζή, Στ. Τσίρκα, Κ. Καζαντζή, Θ. Βαλτινού, Γ. Ιωάννου, Μ. Χάκκα, Τ. Γ. Μιλιέξ, Π. Νούτσου, Δ. Παπαγεωργίου, Α. Σχινά, Γ. Σμαραγδή, E. Δοξιάδη, Ε. Λειβαδά, Ε. Τριβιζά...), λόγους δημοσίων προσώπων και έντυπα και καταλόγους για πολλούς ελληνικούς φορείς (Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού, Μουσείο της Ακρόπολης, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων, Παγκόσμιο Φόρουμ για τη Μετανάστευση και την Ανάπτυξη, κ.α.). Το 2012 τού ανατέθηκε με δημόσιο διαγωνισμό η μετάφραση στα ισπανικά του Επίσημου Οδηγού του Μουσείου της Ακρόπολης. Ανάμεσα στις μεταφράσεις του προς τα ελληνικά, συγκαταλέγονται η βιογραφία της Βασίλισσας Σοφίας (Pilar Urbano), οι κατάλογοι του Dalí, του Picasso και του Γκρέκο για το Ίδρυμα Γουλανδρή, το ναυτικό ημερολόγιο του Πρώτου Περίπλου του Κόσμου (Φ. Άλμπο) καθώς και οι ελληνικές εκδοχές των δικών του έργων ως συγγραφέα.
 

Δημοσιογραφία

Τη δεκαετία του ’90, ως αρχισυντάκτης του δίγλωσσου περιοδικού El Sol de Atenas και ως διευθυντής του Πολιτιστικού Δελτίου της Πρεσβείας της Ισπανίας στην Ελλάδα, ο Πέδρο Ολάγια δημοσίευσε πλήθος άρθρων και ρεπορτάζ με θέμα τον ελληνικό και τον ισπανικό πολιτισμό, καθώς και συνεντεύξεις με προσωπικότητες του ισπανικού πολιτιστικού γίγνεσθαι με αφορμή την επίσκεψή τους στην Ελλάδα. Από το 2010 έχει δημοσιεύσει άρθρα σχετικά με την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας στο πλαίσιο της επονομαζόμενης «κρίσης». Επίσης, συμμετέχει ως προσκεκλημένος σε ισπανόφωνα ΜΜΕ, αρθρογραφεί σε εφημερίδες (La Vanguardia, El País, LNE, Ctxt), είναι μέλος του εκδοτικού συμβουλίου του CTXT και υπήρξε ανταποκριτής αναγνώστης της La Vanguardia.
 

Άλλα έργα

Derrotero. Ναυτικό ημερολόγιο του Πρώτου Περίπλου του Κόσμου (Derrotero. Diario náutico de la Primera Vuelta al Mundo), 2020
Αρκαδία: φορέας ελληνισμού, συνιστώσα πολιτισμού (Arcadia, vehículo de helenismo y componente de civilización), 2012
Ελληνικά. Γλώσσες για το ταξίδι (Griego. Idiomas para viajar), 2011
Από την Ελλάδα (Desde Grecia), 2010
Γιατί η Αρκαδία; (¿Por qué Arcadia?), 2007
Διηγήματα της Ελληνικής Μεταπολεμικής Γενιάς (Relatos de la Generación de Posguerra Griega), 2004
Αθήνα, πόλη των φιλοσόφων (Atenas, ciudad de los filósofos), 2003
Σε βιβλία και δρόμους (Por libros y caminos), 2002
Η Σίβυλλα στην Αρκαδία (Sibila en Arcadia)
Ο τελευταίος ήλιος (El último sol), 1994
Ευρήματα (Hallazgos), 1990
Αιτία και τύχη (Causas y Azares), 1990


Έτος γέννησης:  1966
Τόπος γέννησης:  ΑΣΤΟΥΡΙΑΣ ΙΣΠΑΝΙΑ
Κείμενο αποσπάσματος: 

Ακτές της Ιωνίας. Αιγαίο Πέλαγος. π. 750 π.Χ.;

Στηριγμένος στη ράβδο του, ένας μεσήλικος αοιδός με εύρωστο σώμα προχωρά δρασκελίζοντας τους βράχους που κρύβουν χταπόδια και κάβουρες. Το νερό που έρχεται και φεύγει μέσα από τα κοιλώματα συντροφεύει τη ροή των σκέψεών του.

Ο αοιδός έχει επαναλάβει σε πολλά ακροατήρια τις γενεαλογίες των προγόνων, τα κατορθώματα όσων πήγαν στην Τροία και την Κολχίδα, τους θρύλους εκείνης της χούφτας ανδρών που τους αρχαίους χρόνους έζησαν πλάι στους θεούς και κατάφεραν ακόμη και να διεκδικήσουν από αυτούς τη μοίρα τους. Παίζοντας τη λύρα και τη φόρμιγγα και αυτοσχεδιάζοντας με δεξιοτεχνία εύηχα εξάμετρα, έχει μνημονεύσει ξανά και ξανά τη ροδοδάχτυλη αυγή, τα κρέατα που καπνίζουν πάνω στους χάλκινους τρίποδες, το απόμακρο βλέμμα των θεών και την παταγώδη πτώση των νεκρών πολεμιστών.

Τον τελευταίο καιρό, ο αοιδός νιώθει να παρασύρεται από έναν άγνωστο πειρασμό. Θέλει να στρέψει τους μύθους και τους στίχους της μακράς παράδοσης, μέσα στην οποία έχει μεγαλώσει, προς ένα νέο ποίημα: ένα ποίημα όπου το μέγα, το απόκρυφο και το αιώνιο θα εμφανίζονται πλάι στον άνθρωπο, όπου ο θάνατος ενός εχθρού θα είναι δοσμένος με την ίδια οδύνη όπως αυτός ενός συμμάχου, ένα ποίημα όπου θα είναι έκδηλο ότι δεν υπάρχει στη γη τίποτα πιο άθλιο και πιο μεγαλειώδες από τον άνθρωπο.

Γι’ αυτόν τον στόχο που έχει θέσει, δεν θα χρειαστεί – όπως συνηθίζεται – να διηγηθεί μια εκστρατεία από την αρχή ως το τέλος. Θα αρκεστεί σε λίγες μέρες πριν από την άλωση της Τροίας, και δεν θα σταθεί καν απαραίτητο να περιγράψει την πτώση. Θα δανείσει τη φωνή του για να υμνηθεί η οργή του Αχιλλέα, που έσυρε στον Άδη τις ψυχές τόσων Αχαιών και Τρώων. Αν η Μούσα συμφωνήσει, θα καταδείξει ότι η εύθραυστη και η μεγαλόθυμη φύση του ανθρώπου είναι άρρηκτα ενωμένες· θα πασχίσει να σκιαγραφήσει μια εικόνα του ήρωα δίχως να αποτυπώσει καθαρά τα χαρακτηριστικά του ούτε ποτέ να τον περιγράψει με τρόπο απόλυτο· θα αφήσει να φανούν οι εκλάμψεις της τελειότητάς του, συχνά επισκιασμένες από μικροπρέπειες ή αντιφάσεις· και θα αποκαλύψει πως η επιτυχία και η αποτυχία είναι κατά βάθος περιστάσεις ξένες προς την αληθινή του υπόσταση. Ο Αχιλλέας θα φέρει αυτό το μήνυμα, αλλά το ίδιο θα κάνει και ο Έκτορας, και οι θεοί που τους κοιτούν να αγωνίζονται, και το άλογο που προλέγει τον θάνατο του Πηλείδη.

Τώρα, προφυλαγμένος από τον ήλιο σε μια σπηλιά που μυρίζει αλμύρα και φύκια, προαισθάνεται ότι το ποίημα που σκοπεύει να συνθέσει καλείται να στηριχθεί στη γραφή και όχι στη μνήμη, να ακολουθήσει τον δρόμο που είχαν ακολουθήσει ήδη ο Κορίννος, ο Προναπίδης και ο Σίαγρος –και που πριν είχαν ανοίξει άλλοι παλαιότεροι, όπως ο Λίνος, ο Μουσαίος και ο ίδιος ο Ορφέας: να αλλάξει, δηλαδή, τη φωνή των αοιδών με εκείνη που διαθέτουν τα έμψυχα δώρα του Κάδμου και του Παλαμήδη. Η δημιουργία του απαιτεί να προβεί σε μια πράξη παράτολμη, ίσως και σε ιεροσυλία: να αφήσει τον λόγο εκτεθειμένο στη σιωπή του βλέμματος.

Συνετός και σκεπτικός, ο αοιδός σταθμίζει τον στόχο του. Το αγέρι που φυσά ρίχνει σκληρές θαλασσινές σταγόνες. Στους καιρούς που θα έρθουν, ακόμα κι αν σωπάσουν η φόρμιγγα και η λύρα, ακόμα κι αν πλοία και πόλεμοι εξαφανιστούν, το δημιούργημά του δεν θα πάψει ποτέ να είναι αιώνιο, και οι άνθρωποι θα φτάσουν στο ύψος αυτών των νέων στίχων μόνο όταν αποκτήσουν συνείδηση της ταπεινότητας της φύσης τους, όταν μόνοι τους νιώσουν το καλό να τους συνεπαίρνει, όταν ορίσουν τους εαυτούς τους μοναχικούς κριτές των πράξεών τους, όταν συμπονέσουν στ’ αλήθεια την ξένη δυστυχία και οδύνη, και όταν κατορθώσουν να πάρουν το πεπρωμένο στα χέρια τους αντί να το υπομένουν. Είναι αμφίβολο, ωστόσο, αν όλα τούτα θα συμβούν σύντομα.

Από το βιβλίο Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία, 2008

 

Λόφος των Νυμφών

Εκεί ψηλά, πίσω απ’ το πιο βαθύ γαλάζιο, βρίσκεται ο αιθέρας, λεπτός και μυστηριώδης. Πιο κάτω βρίσκεται ο αέρας, διάφανος και ευκίνητος. Έπειτα, καθώς το βλέμμα γλυστράει χαμηλά, το γαλάζιο αχνοσβήνει μέσα σε μια χρυσαφένια ανταύγεια που επικάθεται πάνω στην λεπτή κορυφογραμμή. Είναι “τὸ ἀττικόν φῶς”, το θρυλικό φως της Αττικής, που φλογίζει την επιδερμίδα, τη λευκότητα των βράχων και το πράσινο των πεύκων και των κυπαρισσιών. Πιο χαμηλά, σε απόσταση, εμφανίζονται οι ακτές της Πελοποννήσου, η φιγούρα της Αίγινας –με την κορφή του Ελλανίου όρους σαν γαλάζια πυραμίδα–, το Αγκίστρι με το Στενό της Μετώπης, ο Σαρωνικός, ο λόφος της αρχαίας Μουνιχίας, η Σαλαμίνα, τα βουνά του Αιγάλεω και της Πάρνηθας, και δεξιότερα η Πεντέλη, ο Λυκαβηττός, η Ακρόπολη, ο Υμηττός και ο Λόφος των Μουσών. Και, κάτω από αυτόν τον φυσικό ορίζοντα, εκτείνεται η πόλη: μία πόλη απέραντη, που, σαν πλημμυρίδα, σκαρφαλώνει απ’ τις ακτές μέχρι τους πρόποδες των βουνών και σκάει πάνω στα βράχια αυτού εδώ του λόφου, του Λόφου των Νυμφών· μια πόλη φαινομενικά λευκή, που απ’ τις χαραμάδες της ξεπηδούν κομματιασμένα τα μεγαλουργήματα του παρελθόντος και η αναταραχή του παρόντος· μια πόλη παράξενη που, χιλιετίες πριν, κατέδειξε ιδανικά που συνεχίζουν να είναι ακόμα επαναστατικά.

Δίχως αμφιβολία, η Ελλάδα βρίσκεται εδώ κάτω, σε τούτη ’δώ την πόλη· βρίσκεται ακόμα κι εκεί στο βάθος, στην θάλασσα αυτή, που ενέπνευσε τα πρώτα λόγια που γράφτηκαν για τη θάλασσα· και βρίσκεται το δίχως άλλο σ’ αυτήν την τραχειά γη που πατώ, απ΄ την οποία βγαίνουν ακόμα θραύσματα της κατακερματισμένης μνήμης της. Η Ελλάδα όμως, ως κληρονομιά, ως πρόκληση και ως βούληση, βρίσκεται πάνω απ’ όλα στον αέρα, διάχυτη, αβαρής, σαν μια πατρίδα του πνεύματος.

«Ἥ Ἑλλὰς ἅπασα μετέωρος ἦν» , έγραψε ο Θουκυδίδης. «Μετέωρος» σημαίνει στον αέρα, αυτό που αιωρείται, που πλανάται· αλλά σημαίνει και το επισφαλές, το αβέβαιο· και, τέλος, το εκκρεμές, το ανεκπλήρωτο. Έτσι, στον αέρα, λέει ο ιστορικός ότι ήταν όλη η Ελλάδα τότε που η Σπάρτη έλαυνε ενάντια στην Αθήνα, διασχίζοντας αυτούς τους γαλαζωπούς λόφους που διακρίνονται εκεί στο βάθος, ενώ στις δυο αντίπαλες πλευρές, παράτολμοι και αμέριμνοι νέοι ανυπομονούσαν να ξεχυθούν στον πόλεμο. Σήμερα, η Ελλάδα, χώρα και ηθική πρόκληση συνάμα, εξακολουθεί να είναι μετέωρη, πλανώμενη, σκόρπια. Και αβέβαιη ακόμα, και ανεκπλήρωτη. Και, αναμφίβολα, επισφαλής, αιώνια απειλούμενη.

Από το βιβλίο Η μετέωρη Ελλάδα, 2008


XXIII

Κάθε άνθρωπος ξέρει ότι τον περιμένει ο θάνατος, αλλά σχεδόν σε κανέναν δεν έρχεται όπως τον προσμένει. Τι μπορούμε να ευχηθούμε μπροστά σ’ αυτήν τη συνάντηση που, αναμφίβολα, δεν μας είναι ευχάριστη, αλλά που ξέρουμε ότι πρέπει να γίνει και ότι θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνουμε; Αν έχουμε μάθει να νοούμε μια τέχνη του γηράσκειν ως αναπόσπαστο και φυσικό μέρος της τέχνης του ζην, δεν θα έπρεπε να φανταστούμε επίσης μια τέχνη του θνήσκειν ως ένα ακέραιο κομμάτι που την συμπληρώνει και την αναλίσκει; Πώς θα αντεπεξέλθουμε σ’ αυτήν την κατάσταση; Τι θα ήταν σοφό να ζητήσουμε μπροστά στον θάνατο;

   Αν θέλεις να απαντήσω, Μάρκο, να του ζητήσουμε να αργήσει· αλλά, σαν έρθει η ώρα, να μη βραδυπορήσει. Να μην είναι ανελέητος με την ανυπεράσπιστη θέση μας. Να μη μας υποχρεώσει να φύγουμε δίχως να έχουμε χρόνο να δώσουμε αρκετά. Να μας χαρίσει την ευκαιρία να προετοιμαστούμε ενώπιόν του. Και να μη μας ξαφνιάσει μακριά από όποιον αγαπάμε. Φρονώ ότι αυτό είναι, Μάρκο. Ζητάμε κάτι περισσότερο; Εμένα, με ό,τι είπαμε, μου αρκεί.

Από το βιβλίο Περί πολιτικού γήρατος, 2018

 

 

Θα ήθελα να καταλάβεις, στο τέλος, ότι όλα είναι ένα: η ελληνική γλώσσα… και αυτό το φως, αυτή η θάλασσα και αυτά τα βράχια από όπου αποκολλήθηκαν οι πρώτες της λέξεις. Έτσι τα αντιλαμβάνομαι εγώ: ένα. Ένα παράξενο σύμπαν: ο ήχος των βότσαλων, σύμφωνα που συγκρούονται μεταξύ τους, ουσιαστικά βρεγμένα από τα κύματα, ρίζες σημασιολογικές, ρίζες από φρύγανα, κόκκαλα, κελύφη, ο ήλιος που αντανακλά στη θάλασσα, ονόματα που μιμούνται ένα αιώνιο θρόισμα, ρήματα που γεννήθηκαν από χειρονομίες, προθέσεις που είναι ένα νεύμα, συλλαβές που είναι κέρατα που κουτουλάνε, γράμματα που υπαινίσσονται τη ροή του νερού ή του αέρα, λέξεις παλιές που έχουν βγει από τη θάλασσα όπως η ζωή, όπως οι χελώνες που πάνε να γεννήσουν τα αυγά τους στην άμμο. Ξέρω ότι ακόμη δεν καταλαβαίνεις τίποτα –θα προσπαθήσω, όμως, να καταλάβεις, εντέλει.

Από το βιβλίο Λόγια του Αιγαίου, 2021


Διακρίσεις: 

Για το έργο του στο χώρο της μελέτης και της προώθησης του ελληνικού πολιτισμού, αναγορεύτηκε Πρεσβευτής του Ελληνισμού από το ελληνικό κράτος, Ιππότης του Τάγματος της Αξίας του Πολίτη από το ισπανικό κράτος, Associate Member του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών του Harvard University, Επίτιμος Δημότης Κλείτορος Αρκαδίας, Χίου και Οινουσσών, Επιφανής Επισκέπτης της Πόλης του Μοντεβιδέο και υπήρξε προσκεκλημένος σε περισσότερους από τετρακόσιους εκπαιδευτικούς και πολιτιστικούς φορείς και ΜΜΕ της Ευρώπης και της Αμερικής για την πραγματοποίηση διαλέξεων, εκδηλώσεων και εκπομπών (Πανεπιστήμιο Αθηνών, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Universidad Autónoma de México, University of London, Universidad Internacional Menéndez Pelayo, Onassis Foundation New York, Fulbright Foundation, Πρεσβεία της Ελλάδος στη Σουηδία, TVE, RNE, Telesur, Canal 13 Argentina, etc.). Επίσης υπήρξε υποψήφιος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από την Ελλάδα (ΕΠΑΜ), ιδρυτικό μέλος και διευθυντής της International Society for Arcadia και αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Υποτρόφων του Ιδρύματος Α. Σ. Ωνάσης.


E-mail:  contact@pedroolalla.com
Website:  www.pedroolalla.com