ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

Περνώντας βάφεσαι μπλε, Πλέθρον 1987

Τις νύχτες που κατεβαίνω, Έρεισμα 1998

Πλανόδιος άνεμος, Πλέθρον 2000

Τώρα αίμα, Γαβριηλίδης 2005

Εδώ στο λίγο, Γαβριηλίδης 2007

Σε ξένο ουρανό, Ερατώ 2011

Ο χρόνος τότε, Γαβριηλίδης 2013

Μετράω ως το δέκα, Μελάνι 2018.
 

Επίσης έχει γράψει τις εισαγωγές και τα ποιητικά σχόλια στα φωτογραφικά λευκώματα:

Αθήνα, σπονδή στο φως, Οίτυλο 2004 και Ζαγοροχώρια, αρχέγονο άγγιγμα, Οίτυλο 2004. 

Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά

περιοδικά και ιστότοπους.

Κνωσσού 5,
731 33 Χανιά

Ένα ένα
κόβω τα κλαδιά μου΄
τα ξεραίνω
σαν τα αισθήματα
που πνίγω
κάθε βράδυ
μη βγάλουν φύλλα
και με τυλίξουν.

Έπειτα
με ευλάβεια
τα ακουμπώ
στο έδαφος
τους τραγουδώ
ένα δημοτικό
και τα θάβω
στο μεγάλο άνοιγμα
του κήπου.

Ιανουάριος 2007.

Από το βιβλίο Εδώ στο λίγο, Γαβριηλίδης 2007

-------------------------------------------


Παρασκευή γεννήθηκα
απόγευμα
με τις καμπάνες να ηχογραφούν
το καλοκαίρι.

Ακίνητη μέχρι το τέλος
ανάσαινα το νερό σου.
Έπειτα βγήκα
για να σου ράψω την πληγή
και κάθισα στο παράθυρο.

Ντύθηκα μάλλινους χειμώνες
μπουκάλια εφετονίνης διάφανα
διαλύθηκαν στα όνειρά μου
γουλια γουλιά κατάλαβα
τη ρευστότητα του σταθερού.

Με κατοικίδιες έριδες
περνούσε ο καιρός
φόρεμα στενό συνήθισα την αγάπη.

Έμαθα τη γραμματική
των αποχωρισμών
συλλάβισα σε όλους τους χρόνους
το ρήμα φοβάμαι
Ανεπίδεκτη ακόμα στην αριθμητική
μετράω λάθος τις προθέσεις.

Σεπτέμβριος 2002.

Από το βιβλίο: Τώρα αίμα, Γαβριηλίδης 2005.

-----------------------------------------------------


Στη μητέρα μου

Έχουν ξεβάψει από τον ήλιο
οι αναμνήσεις σου
τότε που άπλωνες
πετσέτες λευκές
τις ημέρες
και τις κουνούσε το αεράκι
πολύχρωμες.

Δίπλωνες με προσοχή
τα σεντόνια
κι έκλεινες στις ραφές τους
το γέλιο σου΄
καλά σιδέρωνες τα χρόνια
ατσαλάκωτα να μπούν
στο συρτάρι
χωρίς ρυτίδες να πλαγιάσουν
οι νύχτες σου
να δεις όνειρα χαρούμενα
πως είσαι κοριτσάκι
και χορεύεις.

'Αλλον χορό δεν έκαμες
ποτέ σου
τυλίχτηκες με πρόχειρες
κουβέρτες
και δεν ζεστάθηκες
από τότε.

Τώρα σου λέω να πάρεις πάπλωμα
μα σου 'ρχεται ελαφρύ.
Εσύ εσήκωσες τόσα βάρη
πώς να σε σκεπάσει τώρα
ένα σύννεφο

Σεπτέμβριος 2001.

Από το βιβλίο: Τώρα αίμα, Γαβριηλίδης 2005

----------------------------------------------------------


Για κυνήγι βγήκες πάλι
να θερίσεις όνειρα.

Στο αντικρινό κλαδί
κοιμούνται ήσυχα τα πουλιά΄
μόνο ο λύκος
υποψιάζεται την παγίδα
το κενό που άνοιγες
τόσες νύχτες μέσα σου
και μεγάλωσε΄
όλος ο δρόμος ένα χαντάκι
δεν περνάς απέναντι.

Εδώ, στο λίγο,
θα μάθεις να περπατάς.

Ιανουάριος 2003.

Από το βιβλίο: Τώρα αίμα, Γαβριηλίδης, 2005

-------------------------------------------------

ΔΗΜΟΤΙΚΟ 3

Περαστικός ο πόνος απ' τα μέρη μας
κάτι αφήνει πάνω στο τραπέζι.
Χαλά το γλέντι, σταματούν τα όργανα
μένουν στη μέση τα τραγούδια.

Και τώρα τι θα γίνει που σκοτείνιασε
άλλαξε γεύση η φωνή μας
γυρνά η σιωπή και στάζει στα ποτήρια
μας
κόκκινο χρώμα΄ να ποτίσουν οι ρωγμές
μας
αίμα ζεστό να γίνει η ανάσα μας
όλος ο κόσμος να νυχτώσει στην αυλή
μας.


Δεκέμβριος 2000 - Ιανουάριος 2001.

Από το βιβλίο: Τώρα αίμα, Γαβριηλίδης 2005.


------------------------------------------------------------



Έσκυβες συχνά το κεφάλι.
Όχι σαν στάση ζωής.
Κάτι ανάμεσα στον ώμο και
τα μαλλιά σου
έμενε μετέωρο και
ήθελες να το αγγίξεις.
Μια ελαφριά μετακίνηση
στο πλάι
και ο ορίζοντας ανέβαινε λίγο
όπως στο πλοίο την ώρα της τρικυμίας
που σηκώνεται η θάλασσα
στην άκρη του παράθυρου.
Θέα της ζωής κεκλιμένη.
Σαν τις φωτογραφίες που
την τελευταία στιγμή
κούνησες το χέρι σου
και χάλασε η γωνία.
'Εμεινε στο περιθώριο ένα
κομμάτι άδειο.

Ένα ακατοίκητο τρίγωνο.

Μάιος 1992.

Από το βιβλίο: Τις νύχτες που κατεβαίνω, Έρεισμα 1998

---------------------------------------------

Ο ΜΑΓΟΣ

Η ζωή, μου έλεγες,
είναι ένας μάγος που γυρίζει
στις γειτονιές
με χρωματιστά μαντήλια
και καθρέφτες.
Στη μεγάλη βαλίτσα πνίγει
κάθε βράδυ τη θάλασσα
ξεγελάει τα περιστέρια.
Ένα ένα γλυστρούν από
τα μανίκια του
και τσακίζονται
τα χρυσόψαρα.

Ιανουάριος 1987.

Από το βιβλίο: Περνώντας βάφεσαι μπλε, Πλέθρον 1987

--------------------------------------------


Φυσάει αέρας
κόβεται ανάμεσα
στους καθρέφτες.
Μουσκεύουν
τα δευτερόλεπτα
κόκκινο γάβγισμα.

Τρυπά η ανάσα
φόβους βωβούς΄
μέσα στα σπλάχνα
πυκνώνει
άγραφη μελάνη.

Για τους επικείμενους
αποχαιρετισμούς.

Φεβρουάριος 2007

Από το βιβλίο: Εδώ στο λίγο, Γαβριηλίδης 2007.

-----------------------------------------

Κοφτές λέξεις που έχει
ο θάνατος
μικρές ανάσες
να τον ιστορούνε.

Πέφτουνε σαν απότομη
βροχή
σαν πουλιά που τα βρήκε
η σφαίρα
και δεν πρόλαβαν
να πετάξουν παραπέρα
ένα βήμα να φύγουν
από τη σκοτεινή του
διάρκεια.

Μεγάλη Παρασκευή 2005.

Από το βιβλίο: Τώρα αίμα, Γαβριηλίδης, 2005