ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ


ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

O Γιάννης Ευσταθιάδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946.

Σπούδασε Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες στη Νομική Αθηνών.

Εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο ποίησης («Τα ασπρόμαυρα») το 1975.

Έχει εκδώσει συνολικά έξι ποιητικές συλλογές (τελευταία Μάθημα ωδικής 2018) και τρεις συλλογές με στιχουργήματα.

Επίσης, δύο συγκεντρωτικές συλλογές με Ποιήματα και Στιχουργήματα.

Παράλληλα, έχει εκδώσει δέκα βιβλία με μικρά πεζά και διηγήματα, και τέσσερις τόμους με μουσικά και λογοτεχνικά δοκίμια.

Υπήρξε αρθρογράφος και columnist στον περιοδικό Τύπο και έχει εκδώσει τρεις τόμους με άρθρα και χρονογραφήματα.

Με το ψευδώνυμο Απίκιος έγραψε συστηματικά για τη γαστρονομία, επικεντρωνόμενος κυρίως στην πνευματικότητα και κοινωνικότητα της τροφής και εξέδωσε τρία σχετικά βιβλία.

Για το βιβλίο του Άνθρωποι από λέξεις, τιμήθηκε το 2012 με το Κρατικό Βραβείο διηγήματος. Την ίδια χρονιά, τιμήθηκε για τα μουσικά και λογοτεχνικά του δοκίμια, με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών.

Ποιήματα και κείμενά του έχουν περιληφθεί σε ανθολογίες, καθώς και στο βιβλίο «Έκθεση-Θεματικοί Κύκλοι» της Γ’ Λυκείου και στο βιβλίο «Νεοελληνική γλώσσα» της Α’ Γυμνασίου.

Από το 2004 έως σήμερα, είναι μουσικός παραγωγός στο Τρίτο Πρόγραμμα και  έχει κάνει 7 διαφορετικές εκπομπές (μουσικές επιλογές, παραγωγή και παρουσίαση), με περισσότερα από 600 επεισόδια.

Επίσης, έχει παρουσιάσει στην ΕΡΤ, 50 τηλεοπτικά επεισόδια της εκπομπής του Πρόβα ορχήστρας.

 Πληροφορίες: 
Όνομα:  ΓΙΑΝΝΗΣ
Επίθετο:  ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ
Εργογραφία: 

ΠΟΙΗΣΗ

Τα Ασπρόμαυρα                      Ίκαρος                            1975

Ποίηση Δωματίου                    Ίκαρος                            1981

Ενικού Αριθμού                       ιδιωτική έκδοση              1985

Ασκήσεις σε Μονόζυγο           εκτός εμπορίου               1987

Άρση Βαρών                           ιδιωτική έκδοση              1988

Δοκιμαστικοί Σωλήνες            εκτός εμπορίου               1989

Κιβωτός                                  Ύψιλον                           1998

Ποιήματα 1975-1998              Ύψιλον                           2004

Στιχουργήματα 1987-2003      Ύψιλον                           2004

Johan Sebastian Bar               Μελάνι                           2012

Μάθημα Ωδικής                        Μελάνι                           2018


ΠΕΖΑ

Ο Έψιλον Έρως                       Ύψιλον                           1993

Με γεμάτο στόμα                     Ύψιλον                           2002

Δωμάτιο παντού                       Μελάνι                           2005

Γραμμένα φιλιά                        Ύψιλον                           2006

Πορσελάνη                               Ύψιλον                           2008

Καθρέφτης                                Ύψιλον                           2010

Άνθρωποι από λέξεις                 Μελάνι                          2011

Εκατό                                         Μελάνι                           2013

Μαύρο εκλεκτό                           Μελάνι                           2015

Κλεινόν                                       Μελάνι                           2016

 

ΔΟΚΙΜΙΑ

Το Βιβλίο με τις Αντιστίξεις         Λέσχη                             2003

Το Δεύτερο Βιβλίο με

τις Αντιστίξεις                              Λέσχη                            2006

Το Τρίτο Βιβλίο με                      Μελάνι                            2014

τις Αντιστίξεις

Αντιστίξεις συνολική έκδοση      Μελάνι                            2018

Προσωπολατρείες                     Μελάνι                             2011

 

ΑΡΘΡΑ-ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ

Χρονο-graffiti                          Καστανιώτης                      1995

Tragicomedia                           Opera                               1999 

 

ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

Πεινιαουρίσματα                      Μελάνι                             2002

Τραγουδί-τραγουδοχέρι           Μελάνι                             2003 

 

ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΥ

Απίκιος/Εγχειρίδιο

Γαστρογνωμίας                      Καστανιώτης                    2000

Απίκιος/Πένες σε

μελάνι                                      Μελάνι                            2005

Απίκιος Άπαντα                       Μελάνι                            2008


Διεύθυνση: 

Στ. Σαράφη 4,
151 26 Μαρούσι


Έτος γέννησης:  1946
Τόπος γέννησης:  Αθήνα
Τίτλος αποσπάσματος:  ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Κείμενο αποσπάσματος: 

Αχ βρε Αλεξάνδρα
πόσες βδομάδες
μήνες
χρόνια
πάν' από τότε
κι αυτό το φσσσσ
απ' τη γκαζιέρα
δε λέω να το ξεχάσω

υπάρχουν -είν' αστείο-
τόσα και τόσα
για να σε θυμηθώ
τα σοφά σου λόγια
οι συμβουλές
οι προτροπές σου
και μια γκαζιέρα
κι ένα φσσσσ
σε φέρνει πιο πολύ
κοντά μου
 

Ασπρόμαυρα 1975

 

Βρέχει πάλι απόψε
μέρες σεπτεμβρίου φετινές
μα οι σταγόνες πέφτουνε
σε χρόνια ασύμμετρα και μακρινά
στα μάτια σου Mυρτάλη

βρέχει
κι όμως δεν είναι το βρεγμένο χώμα
που ανασαίνω
μα είν' η μυρωδιά απ' τα μαλλιά σου
η μυρωδιά από καπνό βιβλίων διαβασμένων
κι από τ' απόμακρο τριαντάφυλλο
των παιδικών μου χρόνων
είν' απ' το γάλα το ζεστό
κι από τα δάκρυα
είν' από ξύλο κόκκινο
μελάνι
όνειρο
και μοναξιά

βρέχει σε όλες τις γυναίκες
που αγάπησα

 

 

 

Άρση βαρών 1988

 


ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΓΙΟ

 

 

 

 

ώσπου έγινες πια δεκαοχτώ χρονώ χρόνος

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ

 

 


Είκοσι πέντε χρονώ χρόνος
κι ακόμα σε νανούριζω
ακόμα σου αλλάζω πάνες
και σε λέω μωρό μου

αράχνη στοργική
σου πλέκω
κουνουπιέρα από λέξεις
για να κοιμάσαι πιο βαθιά
σε μαλακά επίθετα

σβήνω το φως μη σε ξυπνούν
τα επιφωνήματα
ισόβια κατοικώ στην άκρη
της ντουλάπας σου
κρατώ τα ρούχα
ατσαλάκωτα στο σχήμα
των διαδοχικών σωμάτων σου - ψήλωσες

τα σεντόνια σου αερίζω
στο φως
να δω τις χθεσινές φωτογραφίες
που άφησες επάνω τους

κοιμήσου
αυτό το μεσονύκτιο όνειρό σου
εκ προμελέτης το γνωρίζω

δεν έχω λόγια να σου δώσω
μόνο βλέματα
ένα ευρύχωρο σκοτάδι ν' ακουμπήσεις
και μια μικρή σιωπή να ξεκουράζεις
τη φωνή σου


είμαι η λαβή της ομπρέλας όταν βρέχει
το φρένα του αυτοκινήτου πάνω στη στροφή
είμαι ρολόι που σταματά να μην αργήσεις
φωτάκι δρόμου στις γωνιές του ύπνου σου
πλήκτρο του enter στις οθόνες του καιρού
γίνομαι καθετί που σκέφτεσαι ν' αγγίξεις
γίνομαι αέρας για να μη φυσά

κλαις
και τα δάκρυά σου τρέχουν
απ' τα μάτια μου
το στόμα σου ανοίγεις και μιλώ

κεφάλι αγύριστο

και σου 'πα μην ξυρίζεσαι χωρίς σαπούνι
μ' έκοψες πάλι εδώ
στο αριστερό μάγουλο
από κάτω - πονάει

δεν ήπιες όλο το γάλα σου
ξεχνάω το χρόνο για το θηλασμό
ξεχνάω το χρόνο με την πρόφαση
του φθινοπώρου - άργησες

πόσα φθινόπωρα καλοκαίρια χρόνια τώρα
δε σε μεγαλώνω

χρόνος πάνω σε χρόνο
μνήμη που ανακαλύπτει τον τροχό
και τη φωτιά

μέσα στο βλέμμα σου ατονεί
η πιο μεγάλη παρομοίωση
φάντασμα ονείρου πανταχού παρόν
σαν αλογάκι είσαι και σαν ζαρκαδάκι
σε μελετώ τις νύχτες
δύσκολη σπουδή στα άσπρα
πλήκτρα ξαφνικής βροχής


όταν ξαναμικρύνω θέλω να σου μοιάσω

αγύριστο κεφάλι

μην περιμένεις γιο μου να σ' αποκαλώ

αφού καλά το ξέρεις
είσαι ο πατέρας μου

και κάθε μέρα με ξαναγεννάς

Κιβωτός 1998


Bαριά, κρυστάλλινη καράφα, προορισμένη για ηδύποτα.
Διαυγής, με τη λευκότητα του πολύτιμου γυαλιού που παρατηρεί τον κόσμο, σαν παχύς, μυωπικός φακός.
Μόνο μια πλατιά μπορντό γραμμή τη διασχίζει, σε ελεύθερο, αλλά αυστηρό, σχήμα.
Πώμα βαρύ και λαξευμένο εξαγωνικά τη στεφανώνει και καλύπτει στοργικά το κενό, μια και τίποτα δεν περιέχει.
Εκεί, μες στη βιτρίνα του σαλονιού, υπεροπτικά στέκεται. Γύρω της, τα τρία ποτηράκια (ήταν τέσσερα, μα έσπασε προ ετών το ένα - η μόνη της απώλεια).
Πότε να μπήκε στο σπιτικό μας; Από μικρό παιδί τη θυμάμαι.
Πάντοτε άδεια, πάντα διακοσμητική, συνόδευσε με συνέπεια τις αλλαγές των ιδιωτικών τοπίων.
Μετακομίσεις σπιτιών, αλλαγές χώρων, μεταπτώσεις συναισθημάτων.
Σιωπηλός λύχνος του Αλαδίνου, κανένα θαύμα δεν πραγματοποίησε, καμιά κρυφή επιθυμία δεν εκπλήρωσε, αφού επί δεκαετίες μένει στωικά μόνη και άδεια.
Α, μοναξιά του μοναχικού κρυστάλλου...
Ποτέ, καμία σάρκα πηχτού υγρού δεν έρευσε μέσα της, ποτέ τίποτα ιλαρό δεν ανακατένειμε στις στιγμές της συντροφικότητας των άλλων.
Πάντα κενή... Αυτή η πληκτική οικειότητα του μακρινού κενού, ποτέ δεν έστερξε, εντούτοις, να αρνηθεί την ανάπαυση του βλέμματος.
Κατάντησε ωρολόγιο χωρίς μηχανισμό, και με αόρατους δείκτες, σοβαρή και ασίγαστη, στοχαστικά με την κενότητά της μέτρησε το χρόνο μου.
O πατέρας μου πέθανε, η μάνα μου πέθανε, ο γιος μου πέθανε, κι εκείνη ειρωνικά παρατηρεί τα τεκταινόμενα.
Oύτε υποψία μέθης, ούτε σταγόνα χαλαρού οινοπνεύματος δεν έρχεται ποτέ να διακόψει την ψυχρότητα αυτής της παρατήρησης.
Τη βλέπω από μακριά και την προσπερνώ, σχεδόν χωρίς να την κοιτάξω, αφού το ξέρω πια καλά πως περιμένει κι εμένα να πεθάνω.
Ευγενική, ανέγγιχτη και κρύα.

Με γεμάτο στόμα 2002


E-mail:  efstathiadis@ogilvy.gr