Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΜΕΘΟΔΟΥ
Αν ο στόχος μετατεθεί στο απώτερο μέλλον
διακινδυνεύεται
η φύση και η επίτευξή του.
Αν η γνώση βαθαίνει, ο σκοπός μεταλλάσσεται
η επανάληψη της προσπάθειας
αφήνει κάτι περισσότερο από πριν -
υπάρχει πάντα μια ανεπαίσθητη διαφορά.
Η μάθηση γράφει το νέο ίχνος στο τετράδιο
αλλά πάντα
η απώλεια είναι αναπόφευκτη
απ’ το σημάδι που κάθεται
επάνω στο παλιό.
Η απώλεια είναι μέθοδος αλλοίωσης
η αλλοίωση είναι μέθοδος μάθησης
η απώλεια είναι ζήτημα μεθόδου.
ΑΚΥΡΩΣΗ
Μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στους δύο χάρτες προέκυπτε
όχι τόσο στους δρόμους που οδηγούσανε στις πόλεις,
αλλά στο σκύλο που δεν ήταν έτοιμος να πεθάνει:
το γαύγισμά του αντηχούσε στα σχέδια και αναστάτωνε
τις μαύρες γραμμές της σινικής μελάνης.
Η αβεβαιότητα της πορείας ανάγκαζε στην αναθεώρηση
και οδηγούσε
στην τοποθέτηση της διαφάνειας
του νέου χάρτη πάνω στον παλιό.
Αλλά έτσι
αιφνίδια η διαφορά εξαφανιζόταν.
Ήτανε φανερό
πως μια ανούσια λεπτομέρεια
σκοτείνιαζε την αντίληψη
για κάτι σημαντικό όπως η αποτύπωση
του ταξιδιού πάνω στο χάρτη.
Τόσο,
ώστε δεν είχε νόημα ούτε η πορεία
ούτε η συνάντηση.
ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΗΤΑΝ
Ένα βλέμμα ανεβαίνει τον πλάτανο, είπε ο Χάντκε.
Θα σβήσει τις ωχρές κηλίδες του ήλιου στα πράσινα φυλλώματα:
αγάπα και σώπαινε.
Το τραίνο χάνεται και δεν συμβαίνει
ό,τι εύχεται η φωνή. Ο χρόνος μαίνεται.
Στρώματα στάχτης
πάνω
σε απελπισμένες να παγώσουν τη στιγμή
φωτογραφίες. Και το κουβάρι ξετυλίγεται.
Εσύ στο σταθμό, εσύ κι εγώ ανάμεσα στα στάχια της Τοσκάνης,
το φως της λάμπας στο γυμνό δωμάτιο,
όπου τα σώματα απλά αναπνέουν.
Μαίνεται. Δεν αγγίζει,
σχεδόν χτυπά
ό,τι με κόπο απόκτησε
μια θέση
στο δικό σου κόσμο.
Το σφίξιμο απ’ τ’ ακροδάχτυλά σου
σημαίνει:
σώπαινε, μείνε ακίνητος
ώσπου να φτάσεις ως εκεί
που η αγάπη έχει φτιάξει
το δρόμο της από πέτρα
και κανείς
δεν μπορεί
να χάσει
την άκρη της κλωστής.
Έτσι νόμιζα. Μπορεί και νάταν
ΕΝΑ ΓΔΑΡΜΕΝΟ ΓΟΝΑΤΟ
Ένα ποτήρι δίπλα στο κρεβάτι δεν είναι απλή υπόθεση
καθώς οι παλιές ανάγκες βρίσκονται στα όρια της εξαφάνισης
Το φώς ανάβει σβήνει και βλέπει το ίδιο πρόσωπο
Αγάπησα αυτό το κορμί που γερνάει
με όλη μου τη δύναμη
Οι ρυτίδες γύρω απ’ τα μάτια ήταν ρυάκια
εκεί
είχαν κυλήσει δάκρυα τόσες φορές
βράχηκαν στέγνωσαν για λόγους
που ακόμα θυμάμαι
Το ίδιο σώμα
που ο Λουκιανός Φρόιντ απεικόνισε
με την ώχρα του δέρματος
τώρα είναι καθισμένο
ακίνητο
όπως
άλλοτε ήταν ξαπλωμένο
λουσμένο στον ιδρώτα
της ηδονής
Αυτό το σώμα που γερνάει
κάθε στιγμή ετοιμάζεται
να πει και λέει το παρελθόν του
Θα τ’ αγαπώ ως το θάνατο,
δεν θα συγκρίνω
το φώς του με τη λαμπρή
σάρκα του έφηβου κορμιού
Μέχρι ναρθεί
το πράσινο του χαλκού στα χείλη
για μένα
θα έχει πάντα
ένα γδαρμένο γόνατο παιδιού
Η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ
Στο βασίλειο του εκείνο
φως και σκοτάδι είναι ίδια.
Το στόμα κλείνει ερμητικά και δεν αφήνει
να βγει ούτε λέξη που συνεπάγεται τιμωρία.
Αλλά τα δόντια πρέπει
να παραμένουν καθαρά, είναι στην πύλη
μιας λειτουργίας ηδονής και της λειτουργίας του λόγου.
Την πύλη ελέγχει το εκείνο μέσω του εγώ.
Τα δόντια λοιπόν δεν μαύρισαν απ’ τον καπνό και την τροφή
αλλά απ’ ότι
κρατήθηκε στη σιωπή μεσ’ τη σπηλιά τους,
Τα λευκά δόντια πάλι δεν σημαίνουν το αντίθετο
δείχνουν απλά
μια επιμέλεια να κρυφτεί η πραγματικότητα,
ώσπου κάποτε
να μείνει ένα δόντι μόνο του,
ακίνητο
βαθειά στο χώμα
χωρίς το εκείνο χωρίς το εγώ
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ
Το τέλος είναι βέβαιο, μα θέλει
να σιγουρέψει την αρχή για να υπάρξει.
Στη διάρκεια,
ο λόγος δεν λέει πάντα αυτό που θέλει
οι λέξεις φτιάχνουν το περίγραμμα
μ’ αυτό που δεν ακούγεται και το κενό του.
Κάτι, που σύντομα θ’ αλλάξει κι όμως είναι
τόσο σημαντικό για την εικόνα της στιγμής,
εκεί,
που ο χρόνος χύνεται με ορμή
σε ό,τι είδες, σ’ ό,τι βλέπεις,
το βάθος του πεδίου
εναλλασσόμενο,
αεικίνητο
|
