| Εργογραφία: |
ΠΟΙΗΣΗ
Τα μαστίγια, 1980
Μεταλλαγή στο απροσδόκητο, 1982,1984
Τα φύλλα του νερού, 1986
Σκοτεινός μαγνήτης, 1989
Το έρημο λυκόφως, 1992
Λόγος για την Αβεβαιότητα, 1997,1999
Τα μνήστρα της αβύσσου, 2003
Σιωπητήριο χιονιού, 2005
ΔΟΚΙΜΙΑ
Η γενιά του Ιδιωτικού Οράματος, 1987
Η Κυριακή των ποιητών, 1993
Παράθυρα ονείρου, 2000
Νίκος Παππάς / μια παρουσίαση, 2002
ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Μεσημβρινά δαιμόνια, 1997
Φάσματα της ερημιάς, 1999
Χιόνι στα όνειρα, 2001
Χώμα, Χώματα, 2007
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ
Η μαγική τρομπέτα (ποίηση), 2003
Ανθισμένες καρδούλες (αφήγημα), 2004
Το λαίμαργο γουρουνάκι (παραμύθι), 2004
Ιστορίες που δεν πρέπει να ξεχαστούν (παραμύθια), 2004
ΑΝΘΟΛΟΓΙΕΣ
Ανθολογία Σύγχρονης Ποίησης /Η δεκαετία του 1980 / Το Ιδιωτικό Όραμα, 1989
|
| Κείμενο αποσπάσματος: |
Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ
Ο μικρός στρατιώτης διαβάζει
Το γράμμα της καλής του
Κάθεται κατάχαμα σαν σιωπηλό πουλί
Μ' ένα χαμόγελο θεού γαληνεμένου
Μ' ένα φαράγγι ανάμεσα στα μάτια του
Να στάζει αλάτι
Με δάχτυλα που παίζουν ασταμάτητα
’ρπες πολύχορδες
Ο μπερές του πέταξε και κάθισε
Σε έναν πάσαλο
Από την τσέπη του βγήκαν τα τσιγάρα
Τα σπίρτα, η χτένα, ο καθρέφτης
Κι ένα κατοστάρικο
ΟΝΕΙΡΑ
Όχι, δεν θέλω όνειρα, έλεγε με παράπονο ο πατέρας μου. Γιατί και μες στα όνειρα είμαι δυστυχής. Και μες στα όνειρα είμαι κουρασμένος. ’λλωστε τα όνειρα είναι όπως και τα λουλούδια. Με διαλεγμένο χώμα και συχνό νερό ανθίζουν κι αστραποβολούν στον κήπο. Μα από έδαφος λειψό κι απότιστο τι κήπος θα προκύψει; Έτσι κι απ' τη φαρμακωμένη μας ζωή, τι όνειρο καλό μπορεί ν' ανθίσει; Όχι, δεν θέλω όνειρα, φρονούσε ο πατέρας μου, πασχίζοντας τους εφιάλτες της ζωής να σβήσει.
ΣΙΩΠΗ
Πόσο εκκωφαντικό κενό συνθέτει η απόλυτη σιωπή. Παρακαλώ, παρακαλώ για λίγους μυστικούς ψιθύρους, μια υποψία θροΐσματος κιτρινισμένων φύλλων, μια μακρινή ανάσα να ξεψυχήσει πάνω μου, σηκώνοντας ανατριχίλες.
ΠΑΛΙ ΣΙΩΠΗ
Ξέρω πως έχει ανοιχτό το παραθύρι της και τη θωπεύει ο άνεμος. Σιωπή που εκτείνεται. Ακούω ως εδώ το σάλι της που ανεμίζει. Και τρίζει το μετάξι από τις κάλτσες της, σαν ένα αρπακτικό που άδραξε τα δυο της πόδια και τα σφίγγει. Τρίβω τα χέρια μου να σπάσει η κρούστα της σιωπής, αφού αν καλέσει σε βοήθεια μόνον εγώ θ' ακούσω.
Περιοδικό "Μπιλιέτο", τχ 4-5/2004, σελ. 66/67
ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ
Τα πράγματα που γεννιούνται μέσα μας
Βιάζονται να χαθούν
Και μοναχά η οργή τους απομένει
Καταβροχθίζοντας τη σιωπή και τον έρωτα
Τη ζωή μου τη βρήκα όπως την άφησα
Ένα σούρουπο του καλοκαιριού
Έκτοτε δανειζόμουν αισθήσεις
Για να συνειδητοποιώ την πτώση μου
10 ΧΑΙΚΟΥ
1
Φωτεινή δροσιά.
Ξεχασμένο φεγγάρι.
Δευτέρα είναι;
2
Σιωπές των νερών
φαρμακώνουν τα δέντρα.
Νύχτες των άλλων.
3
Τάχα ποια νύχτα
γνωρίζουμε απ' όλες;
Την τελευταία.
4
Γράφω και πάλι
τα πλην της απουσίας
στο μαύρο τζάμι.
5
Θλίψη στη βροχή.
Παράπονα στο χιόνι.
Βάσανα παντού.
6
Γιατί διστάζεις;
Ας βρέξει κι ας χιονίσει
ξεκίνα πάλι.
7
"Αν φύγουν όλοι,
τότε με ποιον θα πάω;"
σκέφθηκε η λεύκα.
8
Νυχτωμένη γη.
Ρυάκι με βατράχια.
Τίποτες άλλο.
9
Να μου διδάξεις
ξανά σοφή ακρίδα
την υπομονή.
10
Βγήκα στον δρόμο
με τη σπασμένη ομπρέλα
και σε γυρεύω.
|
