Αλέξης Ζήρας "Τα συντρίμμια και η αναστήλωσή τους"
28/01/23
Εφτά χρόνια μετά την "Ορεσίβια ποιητική μνήμη του Τάσου Πορφύρη" (Εκδόσεις `Υψιλον) επανέρχομαι με μια ακόμα κριτική μονογραφία, τη φορά αυτή για την παλιά φίλη μου, την ξεχωριστή ποιήτρια και αξιολογότατη δοκιμιογράφο Λύντια Στεφάνου (1927-2013). Το ότι είχε το βιβλίο για τη Λύντια ετούτη την ευτυχή κατάληξη οφείλεται βέβαια στη φιλοξενία του ποιητή Θάνου Γώγου και των εκδόσεων της Θράκας, αλλά επίσης στη συνδρομή γνωριμίας του φίλου Ηλία Kεφάλα και στο μαστορικό μεράκι του Ευθύμη Γάλλου. `Οσες και όσοι θα ήθελαν περισσότερα, εκτός δηλαδή από το εξώφυλλο όπου βλέπουμε τη Στεφάνου σε νεαρή ηλικία, έχουν τη δυνατότητα να ρίξουν μια ματιά στο ενημερωτικό δελτίο τύπου που είθισται να συνοδεύει τις εκδόσεις.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
"Τα συντρίμμια και η αναστήλωσή τους" είναι ένα εκτενές δοκίμιο, ή, αλλιώς, μια κριτική μονογραφία, εστιασμένη στις αναζητήσεις και στην τέχνη της ποιήτριας, δοκιμιογράφου και μεταφράστριας Λύντιας Στεφάνου (1927-2013). Ο τίτλος απηχεί, όμως, και την αγωνία της πολιτισμικής και πολιτικής ανάταξης που είχε κυριεύσει πολλούς συνομήλικους με εκείνην, συγγραφείς και λογίους, στα χρόνια που ακολούθησαν το τέλος του Β΄Παγκοσμίου πολέμου. Ανάμεσά τους, η Στεφάνου ήταν η αξιολογότερη (μαζί με την Νόρα Αναγνωστάκη και την Ελένη Βακαλό) και ίσως, από μια ορισμένη άποψη, η πιο ολοκληρωμένη γυναικεία παρουσία στη λογοτεχνία μας η οποία είχε αρχίσει να γράφεται τότε. Εκτός από τη πρώιμη ικανότητά της να επιλέγει και να επικοινωνεί με τους σημαντικότερους σταθμούς της μοντέρνας μεταπολεμικής τέχνης- μετέφρασε Τ.Σ.`Ελιοτ και Ντύλαν Τόμας- υπήρξε στις δεκαετίες που ακολούθησαν θαρραλέα, ευαίσθητη, διαυγής ως προς την έκφρασή της και με οξύτατο νου. Απέφυγε όμως σταθερά την φτήνεια της αυτοπροβολής, θεωρώντας ότι αξίζει να κρατάμε ως ανταμοιβή τα πιο ουσιώδη: τη φιλία, τον έρωτα, την εντιμότητα, το πάθος για την ομορφιά. Γι΄ αυτό και θέλησε με τα ποιητικά και τα κριτικά της κείμενα να θυμίσει ότι η τέχνη εκτός των άλλων μπορεί να κάνει βαθύτερο το ηθικό νόημα της ζωής. Και επίσης να προβάλλει την αίσθηση της αλληλεγγυότητας στον κλονισμένο από τις εμπειρίες των ολοκληρωτισμών και τις μνήμες των στρατοπέδων ηττημένο άνθρωπο του 20ού αιώνα.
Α. Σ. Ζ.
Δείτε επίσης
